အိမ္အျပန္ခရီး ဆိုသည္က လူတိုင္းၾကဳံေတြ႔ရ မည့္၊ ျဖတ္သန္းရမည့္ ခရီးတစ္ခုျဖစ္သည္။ေ႐ွာင္ကြင္းသြား၍ မရသည့္ ခရီးျဖစ္သည္။
မလႊဲမေသြ ၾကဳံေတြ႔ရင္ဆိုင္ရမည့္ ခရီးတစ္ခုဆိုသည္ မွာ ျငင္းပယ္၍ မရသည့္ အမွန္တရား တစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္။
ထို႔အတြက္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ကို စိတ္ကူးႏွင့္မွန္းေမွ်ာ္ ၾကည့္သည့္အခါ ရင္ခုန္ရသည္။ စိတ္ေမာရသည္။ ပူပန္ ေသာက ျဖစ္ရသည္။ အိမ္ျပန္ခရီးမွာ ၾကဳံေတြ႔ရမည့္ ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္မႈေတြက မည္သို႔ျဖစ္မည္ဆိုသည္ကို ခန္႔မွန္း၍ မရခဲ့။ တြက္ဆ၍ မရခဲ့။
အခ်ိန္ၾကလွ်င္ေတာ့ သမၼတႀကီးလည္း အိမ္အျပန္ ခရီးကို ႏွင္ၾကရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြလည္း အိမ္အျပန္ခရီး ကို ႏွင္ၾကရသည္။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြလည္း အိမ္ အျပန္ခရီးကို ႏွင္ၾကရသည္။ စာေရးဆရာေတြလည္း အိမ္အျပန္ ခရီးကို ႏွင္ၾကရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလုံး အိမ္အျပန္ခရီး ကို ႏွင္ၾကရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။
ထိုအခါ အိမ္ျပန္ခရီးႏွင္ၾကသည့္ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ား ၏ သတင္းမ်ားကို ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရသည္။ တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ အိမ္အျပန္ခရီးမွာ ႀကိဳဆိုမည့္သူ၊ ေဖးမမည့္သူမ႐ွိေတာ့။တခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူ၊ ၿပံဳးျပမည့္သူ မ႐ွိေတာ့။တခ်ိဳ႕
ဆိုလွ်င္ သည္ဘက္လမ္းက ေလ်ွာက္လာသည္ႏွင့္ ဟိုဘက္ လမ္းက ေ႐ွာင္ထြက္သြားသူေတြ ႐ွိသည္။
ဤသည္၏ ဆန္႔က်င္ဘက္တြင္ အိမ္အျပန္ခရီး တစ္ေလွ်ာက္မွာ ႀကိဳဆိုမည့္သူ၊ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူ မ်ားစြာ ႐ွိၾကသူေတြ႐ွိသည္။ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ေလ်ွာက္မွာ
ၿပံဳးျပ မည့္သူ၊ ေဖးမမည့္သူ မ်ားစြာ ႐ွိၾကသူေတြ ႐ွိသည္။
တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး၊ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္၏ အိမ္အျပန္လမ္းေတြက
မတူညီေတာ့။ ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္မႈေတြ လည္း မတူညီေတာ့။ ကြဲျပားျခားနားသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။
အိမ္အျပန္လမ္းကို ေလ်ွာက္လွမ္းရသည့္အခါ ရာထူး ေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ အာဏာေတြ မပါေတာ့။ ရယူထားခဲ့ သည့္ ေနရာ၊ ဌာနေတြမွာ အၿပီးတိုင္ခ်န္ထားခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ႐ွိစဥ္အခါက ေျပာဆို ျပဳမူေဆာင္ရြက္ခဲ့မႈမ်ားသည္ အိမ္ျပန္ခရီးအတြက္ အေထာက္အပံ့တစ္ခု ျဖစ္ေစမွာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ ရာထူး၊ အာဏာကို မေသမခ်င္းပိုင္ဆိုင္သြားရမည္ဟု ထင္မွတ္ ၍ တစ္ပါးသူမ်ားကို ဂ႐ုမျပဳပဲ မိမိသေဘာသည္သာ အခရာ အက်ဆုံးဟု သတ္မွတ္ကာ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္သြားသူမ်ားလည္း ႐ွိမည္ ျဖစ္သည္။ ငါ မ႐ွိလွ်င္မျဖစ္၊ ငါသည္သာ အေတာ္ဆုံး၊ အတက္ဆုံးဟူ၍ ေတြးျမင္ၿပီး တစ္ပါးသူမ်ားကို ႏွိမ့္ခ်ဆက္ဆံ ကာ ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းသြားသူမ်ားလည္း ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။
ထို႔အတူ မိမိႏွင့္ယွဥ္ကာ ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ စာနာ သနားစိတ္ျဖင့္ ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သြားသူမ်ားလည္း ႐ွိမည္ ျဖစ္ သည္။ တစ္ပါးသူမ်ား၏ အခက္အခဲ အၾကပ္အတည္းမ်ား ကို ဥေပကၡာ မျပဳပဲ နည္းလမ္း႐ွာၾကံ၍ ေျဖ႐ွင္းေပးသြားၾကသူ ေတြလည္း ႐ွိမည္ျဖစ္သည္။
တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ယုံၾကည္ခ်က္၊ ခံယူခ်က္ မတူညီ ၍ ရပ္တည္မႈမ်ားလည္း
ကြဲျပားျခားနားသြားၾကမည္ ျဖစ္သည္။
ရာထူး ၊ အာဏာ ၊လုပ္ပိုင္ခြင့္ မရ႐ွိေသးခင္ အခ်ိန္က ျပဳမူဆက္ဆံမႈမ်ားသည္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ျဖစ္ေပမယ့္ ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရလာသည့္အခါ ႏွစ္လိုျခင္းကင္းမဲ့သည့္ အမူအရာ မ်ားကို ဖန္တီးသြားၾကသည္မွာ ေလာက ဓမ္ၼတာပင္ ျဖစ္မွာ ေသခ်ာပါသည္။
ထို႔အတြက္ လူပုဂ္ၢိဳလ္တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေျပာဆိုျပဳမူ မႈ မ်ားအေပၚ မူတည္၍ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ ရြံ႐ွာဖြယ္ေကာင္းျခင္းဟူသည့္ ခံစားမႈမ်ားျဖစ္တည္ လာခဲ့ၾကရသည္။
မျဖစ္ပါႏွင့္ဟု တားျမစ္လည္း၍ မရ။ ျဖစ္ပါဟူ၍ အားေပး၍လည္း မရ။ အက်ိဳးတရားေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာခဲ့ ရသည့္ အေၾကာင္းတရားဟုသာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆို၍ ရမည္ ထင္ပါသည္။
လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရာထူး၊ အာဏာဆိုသည္မွာလည္း တည္ၿမဲ သည့္ အရာေတြမဟုတ္ခဲ့။ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး အပိုင္ယူ၍ ရသည့္ ပစၥည္းေတြလည္း မဟုတ္ခဲ့။
ထို႔အတြက္ ယူေဆာင္သြားႏိုင္မည္က ျဖတ္သန္း သြားခဲ့ရသည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတစ္ခုသာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ အတြက္ သမိုင္းေကာင္းတစ္ခုကို ေရးထိုးမွတ္တမ္းတင္ရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားရမွာ ျဖစ္သည္။ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ ေလွ်ာက္ အျပဳံးပန္းေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ႀကိဳဆိုခံရဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ ျပဳမူေဆာင္ရြက္ရမွာပင္ ျဖစ္သည္။
ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ဆိုသည္က လူတိုင္း ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးသည့္၊ သေဘာက် တပ္မက္သည့္ အရာေတြ ျဖစ္သည္။ ပိုင္ဆိုင္ရယူလိုသူေတြလည္း အမ်ားအျပားျဖစ္သည္။
ထို အရာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ရသည့္အခါ ကိုယ့္တစ္ဦး တည္းအတြက္ အတၱတစ္ခုတည္းျဖင့္ ေဆာင္ရြက္မည္လား၊ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ ရြက္သယ္ပိုးမည္လား ဆိုသည္က ပိုင္ ဆိုင္ထားသည့္ ကာယကံ႐ွင္ကိုယ္တိုင္ ေျဖဆိုေပးရမည့္ ေမးခြန္း ျဖစ္သည္။
တစ္ကယ့္ လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရသြားၾကသူမ်ားက အဲဒီ ရာထူး၊ အာဏာကို အသုံး ခ်၍ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္သာ ႐ွာေဖြလုပ္ကိုင္သြားၾကသူ တခ်ိဳ႕ကို ၾကဳံေတြခဲ့ရသည္။ ရာထူး၊ အာဏာကို ဖက္တြယ္ ၍ လိုအပ္သည္ထက္ ပိုမို၍ လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာျပခဲ့ၾကသူ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ ခြင့္ တည္ၿမဲေရးအတြက္ ႐ွင္သန္ေနထိုင္ရသည့္ အ၀န္းအ၀ိုင္း အတြင္း႐ွိသူမ်ား၏ သေဘာဆႏ္ၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳ၍ ျပဳမူ ေဆာင္ရြက္သြားၾကသူေတြကိုလည္း ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။
ေတြ႔ျမင္ၾကားသိရသမ်ွ သူတို႔၏ အိမ္အျပန္ခရီးက အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ ႀကိဳဆိုမည့္သူ၊ ေဖးမမည့္သူ၊ အျပဳံးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူေတြ မ႐ွိေတာ့။ တစ္ခ်ိန္ တစ္ခါ က ရာထူး၊ အာဏာေတြၾကားမွာ ယစ္မူးရီေ၀ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ ေတြႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ခဲ့ရၿပီျဖစ္သည္။
ရာထူး၊အာဏာ၊လုပ္ပိုင္ခြင့္ ပိုင္ဆိုင္ထားေပမယ့္ အတၱကို ေ႐ွ႕တန္းမတင္ဘဲ၊ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားမ႐ွာဘဲ ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ရာ အ၀န္းအ၀ိုင္းအတြင္း ႐ွိသူမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ စြာ ေနထိုင္ျပဳမူသြားၾကသူ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ရာထူး၊ အာဏာ တည္ၿမဲေရးအတြက္ မဟုတ္ဘဲ ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၏ အက်ိဳးစီးပြားကိုသာ ေဆာင္ရြက္ သြားၾကသူ တခ်ိဳ႕ကိုလည္း ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည္။
သူတို႔၏ အိမ္အျပန္ခရီးက ႀကိဳဆိုမည့္သူ၊ ေဖးမမည့္ သူမ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အျပဳံးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္မည့္သူ မ်ားစြာႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ရာထူး၊ အာဏာ ရ႐ွိေနစဥ္က အခ်ိန္ကာလေတြ ႏွင့္လည္း ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္စရာမလိုေတာ့။ တစ္ေျဖာင့္တည္း ေသာ သမိုင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္လည္း ရာထူး၊ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား လိုက္ေနၾကသူေတြျဖစ္ သည္။ ပိုင္ဆိုင္ရန္အတြက္လည္း ႀကိဳးစားေနၾကသူေတြ ျဖစ္ သည္။
အတၱႏွင့္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားကို ေ႐ွ႕တန္းတင္မည္လား။အမ်ားအက်ိဳးကို ရြက္သယ္ပိုးမည္လား ဆိုသည္ကို တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ေသး။ ေရေရရာရာ ကတိမေပးႏိုင္ေသး။ ရာထူး၊ အာဏာဆိုသည္က လူတစ္ေယာက္၏ အေတြးအျမင္၊ အယူ အဆမ်ားကိုပါ ေျပာင္းျပန္လွန္ပစ္ႏိုင္စြမ္း႐ွိ၍ ျဖစ္သည္။
မတည္ျမဲျခင္း သေဘာတရားေတြၾကားမွာ တည္ၿမဲ ေနသည္က ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ ရာထူး၊ အာဏာအေပၚတပ္မက္ မႈ၊ ရာထူး၊ အာဏာအေပၚ ရယူပိုင္ဆိုင္လိုမႈ စိတ္ကူး၊ အိပ္မက္၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မေတြးၾက။ မျမင္ၾက။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားၾက။ ရာထူး၊ အာဏာ ဆိုသည္ကလည္း လူတိုင္း တပ္မက္သည့္ အရာေတြျဖစ္သည္။လူတိုင္း ပိုင္ဆိုင္လိုၾကသည့္ အရာေတြျဖစ္သည္။
အသုံးခ်ရမည္ဆိုသည့္အခါမွသာ မတူညီသည့္ သေဘာတရားမ်ားအျဖစ္ ကြဲျပားျခားနားသြားၾကသည္။ တစ္ဦး ႏွင့္ တစ္ဦး ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈျခင္းလည္း မတူေတာ့။ ခံယူ ခ်က္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြလည္း မတူေတာ့။
ရာထူး၊ အာဏာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္၀မ္းကြဲသြား ၾကရသည္။ အေတြးအျမင္ေတြ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားရသည္။အျပဳအမူေတြ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သြားၾကရသည္။ ႐ွင္သန္ ရပ္တည္မႈျခင္းလည္း မတူညီၾကေတာ့။ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈ၊ ရယူ လိုမႈမ်ား ျပင္းထန္လာရသည့္အခါ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး ပဋိသႏၶာရ စကားပင္ မဆိုႏိုင္ေတာ့။ ခ်စ္လိုလ်က္ႏွင့္ မုန္းၾကရသည္။ႏွစ္လိုဖြယ္႐ွိလ်က္ႏွင့္ ေက်ာခိုင္းၾကရသည္။
ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ၾကရသည္။ ေဒါသ၊ ေမာဟ မ်ားစြာ ႏွင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ၾကရသည္။ ေသာကမီးေတြပြားမ်ားရသည္။ ရာထူး၊ အာဏာ၏ ေဇာအဟုန္က ဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းမ႐ွိသူမ်ား အတြက္ အေတာ္ကို ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။
“ငါ့ ရာထူး ၊ ငါ့ အာဏာ”ဟု တပ္မက္ ဖက္တြယ္ ထားသူမ်ားအတြက္ဆိုလွ်င္ ေျပာဖြယ္ရာမ႐ွိေတာ့။
အခ်ိန္ၾကလွ်င္ေတာ့ ရာထူး၊ အာဏာေတြကို ဖယ္ခြာ ၍ အိမ္အျပန္ခရီးကို ႏွင္ၾကရမည့္သူေတြ ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ ေရာက္မွ ျဖစ္တည္ခဲ့ရသည့္ သမိုင္းမွတ္တမ္းတစ္ခုက ႐ုပ္လုံး ႂကြလာမည္ ျဖစ္သည္။ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈမ်ားက တစ္ေက်ာ့ ျပန္ အသက္၀င္လာမည္ ျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ား၏ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မွာ အျပဳံးပန္းေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ႀကိဳေနသူေတြကို ျမင္ရ သည့္အခါ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္တိုင္ အလိုလို ပီတိျဖစ္ရသည္။ေပ်ာ္ရႊင္ရသည္။ မုဒိတာ ပြားျဖစ္သည္။
တခ်ိဳ႕ေသာသူမ်ား၏ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မွာ ႀကိဳဆိုသူေတြ ကင္းမဲ့ေနသည့္အခါ ၀မ္းနည္း အားငယ္မိ သည္။ သူတို႔အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရသည္။ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ အိမ္အျပန္ခရီးကို ႏွင္ရမည့္ အခ်ိန္ေရာက္မည္ဆိုသည့္အခါ။
အျပဳံးပန္းေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ႀကိဳဆိုမည့္သူေတြ႐ွိ ရန္အတြက္ အလွပဆုံး၊ အေသသပ္ဆုံး သမိုင္းတစ္ခုကို ေရး ထိုးရန္ လိုအပ္ဦးမွာေတာ့ ေသခ်ာသည္။
ထို႔အတူ သမၼတႀကီး၏ အိမ္အျပန္ခရီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ၏ အိမ္အျပန္ခရီး၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ား၏ အိမ္ အျပန္ခရီး၊ စာေရးဆရာမ်ား၏ အိမ္အျပန္ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ မွာ အျပဳံးပန္း ေ၀ေ၀ဆာဆာႏွင့္ ႀကိဳေနေစလိုသည္က ကြၽန္ေတာ္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္၊ အိပ္မက္၊ စိတ္ကူးတစ္ခုပင္ ျဖစ္ ပါသည္။
KMC ( iMyanmarHouse.com အိုင္ျမန္မာေဟာက္စ္ေဒါ႔ကြန္း) မွ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
