အိမ္ၿခံေျမ အပိုုင္ေပးခ်င္လွ်င္

အထူးသျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္တာတစ္ခုုက အခုုေလာေလာဆယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္အလုုပ္လဲလုုပ္ႏိုုင္တယ္။ ေနလဲေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အသက္ကႀကီးလာၿပီေလဆရာရဲ႕။ ဒီေတာ့ကြ်န္ေတာ္ပိုင္တဲ့ အိမ္ၿခံေျမေတြေပါ့။

ဆရာေျပာတဲ့ “မေ႐ြ.ေျပာင္းႏိုုင္တဲ့” အဲဒီပစၥည္းေတြကိုုမိဘေတြျဖစ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႕ မ႐ိွၾကတဲ့အခါမွာ ဘယ္လိုုယူၾကပါ။ ရႏိုုင္ၾကပါဆိုုတာကိုု ေသတမ္းစာ လိုုမ်ိဳး ခိုု္င္ခိုုင္မာမာစီစဥ္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္။ ရႏိုုင္တယ္မဟုတ္လားဆရာ။ ေ႐ွ.ေနေခၚပါဆိုုလဲေခၚမယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကလူႀကီးႏွစ္ေယာက္ မ႐ိွတဲ့အခါ အစီအစဥ္ကိုုေျပာတာပါ။

ဟုုတ္ပါၿပီး။ ဦးသန္းေအး ကြ်န္ေတာ္အေတြ႕အႀကံဳနဲ႕ဖတ္ဖူးသမွ်စာအုုပ္ေတြထဲမွာေတာ့ “မေ႐ြ႕ေျပာင္းႏိုုင္ေသာပစၥည္း” ေတြအတြက္ေသတမ္းစာသေဘာမ်ိဳးေရးလို႕မရဘူးလို႔လဲ ကြ်န္ေတာ္ သိထားတယ္ဗ်။

ကဲဦးသန္းေအး ရယ္ စိတ္ထိန္းပါ၊ လာျပန္ၿပီေကာ “ကင္းဝန္မင္းႀကီးဦးေကာင္း” ေနာက္တစ္ေယာက္လို႕ပဲ ကြ်န္ေတာ္ကခင္ဗ်ာကို ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။

“အိမ္ၿခံေျမပိုုင္ဆိုုင္မွုုေတြနဲ႕ေသးတမ္းစာကိစၥ” ကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမင္းဆက္ သီေပါမင္းတရားႀကီးပါေတာ္မူသြားတဲ့ ၁၈၈၅ ရဲ.ေနာက္ ေလးႏွစ္အၾကာမွာ “အိမ္ၿခံေျမပိုင္ဆိုင္မႈေတြနဲ႔ ေသးတမ္းစာကိစၥ” ကိုုျမန္မာႏိုုင္ငံမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕ စံုုစမ္းျခင္းကိုုျပဳလုုပ္ခဲ့ ၾကတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အခါတုုန္းက (လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၁၀၀ ေက်ာ္က) ကင္းဝန္မင္းႀကီးဦးေကာင္းကလဲ “ေသတမ္းစာ” ေျခာက္ေစာင္တင္ျပၿပီး ဆိုခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က ဦးသန္းေအးကို ဒုတိယ “ဦးေကာင္း” လို႕ေျပာခ်င္တာပါ။

အမ်ိဳးမ်ိဳးသံုုးသပ္၊ စဥ္းစား၊ စံုုးစမ္းၾကၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ၁၈၈၀ခုုႏွစ္မွာ စီရင္ခဲ့တဲ့ “မဘြင့္ နဲ႕မရင္အမႈ” အတိုုင္းပဲ ျမန္မာဗုုဒၶမ်ားသည္ “ေသတမ္းစာ” ျဖင့္ အိမ္ၿခံေျမပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားကို စီစဥ္ပိုင္ခြင့္မ႐ိွလို႕အတည္ျပဳခ်က္ထပ္မံၿပီး ေပၚလာခဲ့ပါတယ္၊ ဒီေန႕အထိမွာလည္း ျမန္မာဗုုဒၶဘာသာဝင္မ်ားဟာ “ေသတမ္းစာ” ေရးသားခြင့္မ႐ိွလို႕ဆိုေသာ ဥပေဒမွာ အတည္ ျဖစ္လ်က္ပါပဲ။

ကဲ…. ဦးသန္းေအး ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြနဲ႕ “ေသတမ္းစာ” ဘာေၾကာင့္မဆီေလ်ာ္ရသလဲဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေလ့လာ ထားတာေတြကို ေျပာျပမယ္။

ေသတမ္းစာဆိုတာက “တရားဝင္ေၾကျငာစာတမ္း” တစ္ခုုေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ “အေမြ႐ွင္” ေသဆံုးတဲ့အခါမွာ ဘယ္ပစၥည္း၊ ဘယ္ေျမကြက္ေတြကို ဘယ္သူေတြယူၾကပါလို႔ အေမြ႐ွင္တစ္ဦးတည္းရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ျပဳလုပ္ခ့ဲတာမ်ိဳးပါ။

ဒီေတာ့ ေသးတမ္းစာျပဳလုပ္ခဲ့ျခင္းအားျဖင့္ သားသမီးနဲ႔အေမြဆိုင္ေတြက “ဒီလိုခဲြေဝေပးခဲ့မူကို” ေက်နပ္ႏိုင္ ၾကမွာမဟုတ္လို႔ အေမြ႐ွင္ေသလြန္တဲ့အခါမွာ အေမြအမႈအခင္းျဖစ္ဖို႕ေသခ်ာေတာ့တာေပါ့။ “ငါေသၿပီးရင္ မင္းတို႕မိသားစုရန္ျဖစ္ၾကေတာ့” လို႕ အမွာစာေရးခဲ့တာမ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္ေလဗ်ာ။

“ဒီလိုုဆိုုရင္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ က ဘာလုပ္ရေတာ့မွာလဲဆရာ” လို႔ ဦးသန္းေအးက ထပ္လဲဝင္ၿပီးေမးေရာ…

“ကပၺတိန္ သင္တန္းသားဦးတိုး” က ကဲကိုုသန္းေအး ဒီကိစၥက ကြ်န္ေတာ္တို႕သေဘာၤထြက္ခါနီး “project” ေရးခဲ့သလိုကိစၥမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ။ နားဆက္ေထာင္ၾကရေအာင္လို႕လဲ ဝင္ၿပီးေနာက္လိုက္တာနဲ႕ကြ်န္ေတာ္က ဟုတ္ပါတယ္၊ အိမ္ၿခံေျမပုိင္ဆိုင္မႈေတြကို ခဲြတဲ့အခါမွာ ေသးတမ္းစာထက္လဲပိုၿပီးခိုင္မာတယ္။ ဥပေဒကလဲပိုုၿပီး ခုုိင္မာတယ္။ ဥပေဒကလဲခြင့္ျပဳတယ္။ ခြင့္ျပဳ႐ံုုမဟုတ္ဘူး႐ိွေစခ်င္ လုပ္ေစခ်င္တာ တစ္ခုု႐ိွတယ္ အဲဒါက “မိသားစုုစီမံမွုု” တဲ့ဗ်ာ။“မိသားစုုစီမံမွုု” ဆိုုတာက အျခားမဟုတ္ပါဘူး၊ အေမြ႐ွင္(ပစၥည္း႐ွင္)ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ အေမြပစၥည္းေတြ (အဓိကကေတာ့ မေ႐ြ.မေျပာင္းႏိုုင္တဲ့ပစၥည္းေတြကို ဘယ္လိုုခဲြေဝယူၾကမယ္ဆိုုတဲ့ မိသားစုတစ္စုလံုုးသေဘာတူၿပီးလက္မွတ္ေရးထိုုး အတည္ျပဳခဲ့တဲ့ စီမံမႈတစ္ခုုပါပဲဗ်ာ။ စာခ်ဳပ္တစ္ခုလုပ္ၾကရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုစာခ်ဳပ္ကိုု “ေၾကညာစာတမ္း” လုိ႕ေခၚရင္လည္းရပါတယ္။

“မိသားစုုစီမံမႈ” က “ေသတမ္းစာ” နဲ႕ကြားျခားတာကေတာ့ နည္းနည္းေလးပါ။ ဒါေပမဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာေတာ့ အလြန္တစ္ရာကြာသြားပါတယ္။

“မိသာစုုစီမံမႈ” တစ္ခုုကိုု ျပဳလုုပ္ရင္ “အေမြ႐ွင္” ေသးဆံုုးတဲ့အခါ ဘယ္ပစၥည္း၊ ဘယ္ေျမကြက္ေတြကိုု ဘယ္သူယူၾကဆိုုတာ ေတာ့ပါရတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အေမြ႐ွင္လည္းလက္မွတ္ေရးထိုုးရသလုုိ သားသမီးနဲ႕အေမြစားအေမြခံအားလံုးလက္မွတ္ေရးထိုးရပါတယ္။

အဲဒီလိုု သားသမီးနဲ. အေမြဆိုုင္ေတြအားလံုုးက ကိုုယ္ရတာကိုုပဲေက်နပ္တယ္။ က်န္အေမြဆိုုင္ေတြကိုေပးတာကိုုလည္း ေက်နပ္ပါတယ္ဆိုုတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အေရးႀကီးပါဗ်ာ။ ဒါကလဲလြယ္လြယ္ေလးပါ။

ကိုုယ္ေရးေနတဲ့ “မိသားစုုစီမံမႈ”လို႕ေျပာတဲ့ “စာခ်ဳပ္” ထဲမွာ စာတစ္ေၾကာင္းထည့္ေရးလိုုက္လွ်င္ ရပါတယ္။ တကယ့္ အေရးႀကီးတာက တကယ္သေဘာတူၾကဖို႕ပါပဲ။ အေၾကာင္းမညီညြတ္လို႕သားသမီးအကုန္မဆံုုႏိုုင္ဘူးဆိုုရင္လည္း အေဝးကေနသေဘာတူေၾကာင္းဆႏၵျပဳၿပီး ကိုုယ္စားတစ္ဦးဦးက လက္မွတ္ေရးထိုုးလို႕ရပါတယ္။

ကဲဦးသန္းေအးခင္ဗ်ားနား႐ွုုတ္ေသးတယ္ဆိုုရင္လည္း ေျပာပါ။ လိုတဲ့အခါ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လာၿပီးစီစဥ္ေပးပါ့မယ္ဗ်ာ။

ဦးတိုုးတိုုးက ဆရာအဲဒီလိုု “မိသာစုုစီမံမႈ”ျပဳလုုပ္ထားရင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ခိုုင္မာပါသလဲဆရာ။

ခုုိင္မာတာေပါ့ဦးတိုုးတိုုးရယ္။ ခိုုင္မာလြန္းပါသည္လုိိ႕ ေျပာရင္ေတာင္ရပါတယ္။ မိသာစုုစီမံမႈ ဆိုုတာကတကယ္ေတာ့အေမြကိုု ႀကိဳခဲြၾကတာေလ။ မိသားစုုအတြင္းမွာ (ဥပမာ) အငယ္ေကာင္းက ေလာဘႀကီးလို႕ပိုေတာင္းတယ္။ အႀကီးနဲ႕အလတ္ေကာင္ေတြက သေဘာေကာင္းၿပီးေလ်ာ့ေပးတယ္။ ဒါကိုု သူတို႕ကလဲသေဘာက်တယ္။ အဲဒီလိုုခဲြလိုုက္ၾကရင္ ရမယ့္အေမြက ဘယ္မွာမ ွ်တေတာ့မွာလဲဗ်ာ။

အဲဒီလိုုမမွ်မတနဲ႕ ဥပေဒအရခဲြသလိုု အနည္းအမ်ားမညီးမညာျဖစ္ေနမယ္ဆိုုရင္လည္း မိသားစုုစီမံမႈကပ်က္ျပယ္မသြားဘူးဗ်။

မိသားစုတစ္စုဆိုုတာ သဘာဝအရ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးေတာင္းဆိုုေလ့႐ိွတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုအခက္အခဲမ်ိဳးကိုု ေအးခ်မ္းစြာ သေဘာတူ စီမံမႈျပဳတယ္။ အားလံုး သေဘာတူၿပီးသားလည္းျဖစ္ၾကတဲ့အတြက္ “ခဲြေ၀မႈမွာအတိအက်ျဖစ္မေနလဲ” မပ်က္ျပယ္ဘူးတဲ့ဗ်ာ။ (ဦးျမတ္ျဖဴႏွင့္ ေဒၚေစာ႐ွင္၊ ၁၉၄၉ မတစ၊ လႊတ္ေတာ္ ၄၉၂ ၊ စီရင္ထံုးတြင္ အတိအလင္းေဖာ္ျပထားပါတယ္)

ေနာက္တစ္ခ်က္က အေမြေပးမယ့္(အေမြ႐ွင္)မေသဆံုးခင္မွာ သားသမီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကႀကိဳတင္တရားစဲြ ေတာင္းဆိုခြင့္လည္းမ႐ိွပါဘူး။ ေဖာက္ဖ်က္ခြင့္လည္းမ႐ိွပါဘူး။ ျငင္းဆိုုခြင့္လည္းမ႐ိွပါဘူးလို႕(မပန္းစီနဲ႕ မလွရင္၊ ၁၉၆၃၊ မတစ၊ ၈၀၀(၈၀၈)အမႈမွာ စီရင္ခဲ့ဖူးပါတယ္)

အဲဒီေတာ့ အေမြ႐ွင္မိဘႏွစ္ပါးဆံုးပါးသြားရင္းလည္း အေမြအမႈအခင္းမျဖစ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မိသာစုုစီမံမႈတစ္ခုုကိုု ေသခ်ာသာ စနစ္တက်လုုပ္ထားရင္ အမွားအယြင္းျဖစ္ႏိုုင္စရာအေၾကာင္းလံုုးဝမ႐ိွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း ဒါရဲ႕အားသာမႈကိုု အဆိုုးျမင္ၿပီး အတုျပဳလုုပ္မယ္။ မမွ်မတျဖစ္ေအာင္ တမင္ျပဳလုုပ္မယ္၊ လိမ္လည္ ၿပီးျပဳလုပ္မယ္၊ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ျပဳလုုပ္ၾကမယ္ဆိုုရင္ေတာ့ တရား႐ံုုးေတာ္က လက္ခံမွာမဟုုတ္ပါဘူးလို႕လည္းေသခ်ာ႐ွင္းျပလိုုက္ေတာ့ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုမွာ ဘယ္လိုစီမံရမယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိသြားပါၿပီ ဆရာလို႕ ဦးသန္းေအးက ဖြင့္ေျပာလာပါေတာ့တယ္။

Credit: ဦးၾကည္စိုုး (IC)