ေျမရွင္ၾကည္ျဖဴမွ ၀ယ္သူရွာခြင့္ရေတာ့မွာလား

ေလာကမွာ အသက္တစ္ရာမေနရေပမယ့္ အမႈတစ္ရာေတာ့ ေပြရတတ္တယ္လို႔ ဆိုရုိုးရွိပါတယ္။ ကိုယ္က ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းမြန္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္ပဲထိန္းသိမ္းေဆာက္တည္ေနပါတယ္ ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္က က်ဳးလြန္လို႔ ျဖစ္ရတာမဟုတ္တဲ့ အမႈအခင္းေတြနဲ႔ လႊဲမရေရွာင္မရေလာက္ေအာင္ ဘ၀တစ္ ေကြ႕ေကြ႕မွာေတာ့ ေတြ႕ၾကံဳရင္ဆုိင္ရတတ္တာ ကိုယ့္အနီးပတ္၀န္းက်င္မွာ ျမင္တတ္ရင္ အထင္းသားေတြ႕ႏုိင္ တဲ့ သာဓကေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ မိဘကလည္း ႏွစ္ပါးစလံုးကြယ္လြန္၊ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြခဲြရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့ အဲဒီျပသနာထဲမွာ ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔၀င္ပါလိုက္မိတာက ခုနေျပာခဲ့တဲ့အေတြးကို ပိုၿပီး ထက္ျမက္ေစဖို႔ျဖစ္လာတယ္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ၾကာဆို ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။ သူတို႔ပိုင္တဲ့အိမ္က ခုဆို သိန္းကိုေထာင္နဲ႔ခ်ီၿပီးတန္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းမက်ယ္ႀကီး ထဲက တုိက္ခန္းက်ယ္ႀကီးပါ။ လမ္းမက်ယ္တိုက္ခန္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အရည္က ေပေျခာက္ဆယ္တိတိရွိပါတယ္။

သာမန္တိုက္ခန္းေတြနဲ႔မတူ ႏွစ္ခန္းတြဲတိုက္ခန္းျဖစ္တဲ့ အတြက္အက်ယ္က ေပအစိတ္တိတိရွိပါတယ္။ ေျမညီထပ္ဆိုတာ လူေနတုိက္ခန္းလံုး၀မရွိဘဲ အဲဒီေျမညီထပ္ ကိုက ေလွကားႀကီးတစ္စင္းလံုးျဖစ္ပါတယ္။ ေလွကားအက်ယ္က ဆယ္ေပေအးေအးေဆးေဆးေက်ာ္ပါတယ္။ သူတို႔အိမ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ သြားလည္တဲ့အခါ ရုပ္ရွင္ရံုႀကီးတစ္ခု ကိုေရာက္သြားရသလိုကို ခံစားရပါ တယ္။ ေျမညီထပ္ရဲ႕ ေလွကားခ်ည္း သက္သက္ ရွိေနတဲ့ အက်ယ္အ၀န္း၊ ေလွကားႀကီးရဲ႕ ႀကီးမားခံ့ထည္တဲ့ တည္ေဆာက္ထားမႈ စတာေတြက ၀င္လာသမွ်လူေတြရဲ႕အာရံုကို အျပည့္အ၀ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့တာ အေသအခ်ာပါ။

သူတို႔အခန္းက အဲဒီေျမညီထပ္ ကတက္သြား တဲ့ ေလွကားႀကီးရဲ႕ ဦးတိုက္ရာ ပထမထပ္မွာပါ။ အေပၚထပ္ေတြ က်ေတာ့ တစ္ဆစ္ခ်ဳိးေကြ႕ သြားတဲ့ေလွကားအိမ္ေၾကာင့္ ၀င္၀င္ခ်င္းေလွ ကားႀကီးေလာက္ ႀကီးမားခံ့ထည္မႈ မေပၚလြင္ေတာ့ တဲ့အျပင္ ေလွကားအက်ယ္ကလည္း ေသးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔အေနနဲ႔ ေနရထိုင္ရတာ ဟာ က်ဥ္းက်ဳတ္ပိတ္ေလွာင္မႈမရွိတဲ့အျပင္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးလွပါတယ္။ အဲဒီတိုက္ခန္းကို တစ္ေထာင့္ကိုးရာကိုး ဆယ္ငါးခုႏွစ္မွာ က်ပ္ သိန္းေလးဆယ္တိတိနဲ႔ ေရာင္းထြက္ခဲ့ပါတယ္။

အခုေခတ္လူေတြရဲ႕အျမင္မွာေတာ့ ဒီလို ၿမိဳ႕လယ္အခန္းက်ယ္ႀကီးတစ္ခုကို သိန္းေလးဆယ္နဲ႔ေရာင္းလိုက္တယ္ ဆုိေတာ့ အလကားေပးလိုက္ရသေလာက္နီးနီးကို ႏွေျမာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ အလကားေပးလိုက္ရသေလာက္ မဟုတ္သည့္တိုင္ တကယ္ေတာ့ အဲဒီေခတ္က မတန္တဆေစ်းနဲ႔ေရာင္းလိုက္ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ တကယ္ လို႔သာ သူတို႔မိဘေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိၿပီး ႀကိဳက္ေစ်းနဲ႔ေရာင္းခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီေခတ္က သိန္းတစ္ရာ ေလာက္ ေကာင္းေကာင္းရႏုိင္တဲ့အေနအထားပါ။ သိန္းရွစ္ဆယ္ေလာက္နဲ႔သာေျပာ မဆုိင္းဘဲ၀ယ္မယ့္သူ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူတို႔ေမာင္ႏွမတစ္စု သိန္းေလးဆယ္နဲ႔ပဲ ေရာင္းျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါ ဘာလို႔ပါလဲ။
သူတို႔တိုက္တစ္တိုက္လံုးကို အပိုင္စားရတဲ့ ေျမရွင္က သူတို႔ေရာင္းဖို႔အသံစထြက္ကတည္းက အျပင္ကို ေၾကညာထားပါသတဲ့။ သူ႔ပိုင္ဆုိင္မႈေအာက္မွာရွိတဲ့ တုိက္ခန္းေတြကို ေရာင္းခ်င္ရင္ သူ႔ကိုသာေရာင္းရမယ္၊ အျပင္လူကိုမေရာင္းရ။ အျပင္လူကိုေရာင္းမယ္ဆိုရင္ တုိက္ခန္းအေရာင္းအ၀ယ္ကို သေဘာတူတဲ့လက္မွတ္ ထိုးေပးလိမ့္မည္မဟုတ္တဲ့ဗ်ာ။ ကိုယ္ တန္ရာတန္ေၾကးေပး၀ယ္ထားတဲ့တုိက္ခန္းကို ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းမယ့္ကိစၥ ေျမပိုင္ရွင္က ၀င္ရႈပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္တို႔ျမန္မာတစ္ႏုိင္ငံတည္းမွာပဲရွိတယ္နဲ႔တူပါတယ္။ သူ သေဘာမတူရင္ မေရာင္းရဘူးဆိုၿပီးေတာ့ ရာဇသံပစ္ထားတဲ့အခန္းကို ဘယ္သူမွမ၀ယ္ရဲတာလည္း ေတာ္ေတာ္ေတာ့ အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတယ္ဗ်။ ပါရမီဘက္က သူေဌးတစ္ေယာက္က သိန္းေျခာက္ဆယ္နဲ႔၀ယ္ မယ္လို႔ သေဘာေတြဘာေတြတူၿပီးမွ အဲဒီကိစၥသိသြားလို႔ဆိုၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္ပ်က္သြားတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြသာ အဲဒီအေၾကာင္းမေျပာဘဲ စရန္ယူလိုက္ၿပီး ေနာက္မွ ေျမပိုင္ရွင္ကလည္း တင္းထား၊ ၀ယ္မယ့္သူကလည္း မ၀ယ္ေတာ့လို႔ စရန္ျပန္အမ္းဆိုရင္ စာခ်ဳပ္အရ ႏွစ္ဆ။ ဖြတ္မရ ဓားမဆံုးရံုတင္မဟုတ္ လံုကြင္းေလးပါ ဖြတ္နဲ႔အတူပါသြားေတာ့မယ့္သေဘာ။

အိမ္ရွင္ကိုအေရးဆိုဖို႔ ဥပေဒပညာရွင္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္ၾကည့္ေသးတယ္။ ၾကာမယ္တဲ့။ အလြန္ဆံုးလုပ္လို႔ရ ညွိႏႈိင္း တာေလာက္ပဲတဲ့။ ၾကားထဲက ေရွ႕ေနစားသြားမွာတဲ့။ ကိုယ့္ဘက္က ေရွ႕ေနခကို မူးစုပဲစုနဲ႔ ေပးေနရခ်ိန္မွာ ဟိုဘက္က အဲဒီေရွ႕ေနကို ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး၀ယ္လိုက္ရင္ သြားေရာတဲ့။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘက္က မိန္းကေလးေတြ ပါေနတာ။ အေနၾကာၿပီး အဲဒီေရွ႕ေနနဲ႔ ၿငိသြားရင္ အရင္းထဲက လုိက္လို႔မဆံုးျဖစ္ေနေတာ့မယ္တဲ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး လူတုိင္းသြားရည္က် မက္ေမာၾကတဲ့ လမ္းက်ယ္ထဲက အခန္းက်ယ္ႀကီးကို ကာလေပါက္ေစ်းရဲ႕ထက္၀က္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေလာက္ရွိတဲ့ တန္ေၾကးနဲ႔ ေျမပိုင္ရွင္လက္ထဲ ထိုးအပ္လိုက္ရေတာ့တာပါပဲ။

အဲဒီဓေလ့က ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အျမစ္တြယ္ေနပါၿပီ။ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေရာင္းခ်င္တာကို ေျမရွင္ ၾကည္ျဖဴေအာင္ ပိုက္ဆံေပးၿပီး နာမည္ေျပာင္းလက္မွတ္ထိုးရတဲ့ေခတ္က ကုန္သင့္ပါၿပီဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ အခန္းရွင္ေတြ မွာ အခန္းပိုင္ဆုိင္မႈအျပည့္အ၀မရသလိုျဖစ္မေနဘူးလား။ ဥပေဒပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေျပာပါရဲ႕။ ဒီလိုလုပ္တာ ဟာ ဥပေဒေၾကာင္းအရ တရားမ၀င္ဘူးတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီျဖစ္စဥ္ကို ေတာ္လွန္ေအာင္ျမင္တဲ့ျဖစ္ရပ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသလား။ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ႀကိဳက္တဲ့သူကို ေရာင္းမယ္၊ ေျမရွင္က နာမည္ေျပာင္းလက္မွတ္ထုိးေပး၊ အခန္းရွင္က သဒၶါေၾကးေလာက္ေပး ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ခုေတာ့ ေျမရွင္က သူ႔ႀကိဳက္ေစ်းမရရင္ ေရာင္းခြင့္မရသလိုျဖစ္မေနဘူး လား။ ဒီအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ေျပာင္းလဲဖို႔တန္ၿပီလို႔သာ ေျပာပါရေစေတာ့။

ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com