႐ိုးရာအိမ္ဆိုတာ ဗမာေတြရဲ႕႐ိုးရာအိမ္ကို ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တျခားတိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕႐ိုးရာအိမ္ေတြဟာလည္း သူတို႔ေရေျမသဘာ၀နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီစြာ ဖန္တီးေဆာက္လုပ္ထားတာမို႔ သူတို႔လည္း လြမ္းေမာစရာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျမျပန္႔သားကြၽန္ေတာ့္အတြက္ တိုင္းရင္းသားအားလံုးရဲ႕႐ိုးရာအိမ္ေတြအေၾကာင္း လက္လွမ္းမမီႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ ဗမာ႐ိုးရာ အိမ္ေတြအေၾကာင္းပဲ အထူးျပဳရည္ၫႊန္း လိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ သဘာ၀သစ္ပင္ သစ္ေတာ ေပါမ်ားႂကြယ္၀ တဲ့ႏိုင္ငံပါ (အရင္တုန္းကေပါ့ေလ)။ ေျမ လြတ္ေျမ႐ိုင္း ဆိုတာကလည္း ေပါမွေပါ (အဲဒါလည္း အရင္တုန္းကပါပဲ)။ ဒီေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့ေျမေနရာကို စိတ္ၾကိဳက္ေရြးၿပီး သစ္ေကာင္းေကာင္း၊ ၀ါးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေဆာက္ ထားတဲ့အိမ္ေတြ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ လက္ညႇိဳးထိုးမလြဲေပါ့။ ဗမာအိမ္ေတြထဲမွာလည္း ပထ၀ီအေနအထားနဲ႔ ရာသီသဘာ၀အေျခအေနေပၚ မူတည္ၿပီး အိမ္ပံုစံေတြ ကြာျခားၾကေသးတယ္။ ရန္ကုန္၊ ပဲခူး၊ ဧရာ၀တီတို႔လို ေအာက္ျပည္ေအာက္ရြာမွာ မိုးေကာင္းေပမဲ့ အိမ္ေတြက ေျခတံ႐ွည္ နည္းတယ္။ အိမ့္ၾကမ္းခင္းက ေျမျပင္နဲ႔ ေလးေပေလာက္ပဲ ျမင့္တယ္။
အညာဘက္က်ေတာ့ မိုးေခါင္တာေတာ့မွန္ပါရဲ႕၊ အိမ္ေတြက ေျခတံ႐ွည္အိမ္ေတြ မ်ားတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဆီမွာ ျမစ္ေရႀကီးတဲ့ ဒဏ္ ႏွစ္တိုင္းခံရလို႔ပဲ။ျမစ္ေရက လူတစ္ရပ္ေလာက္ကေန ႐ွစ္ေပါာ က္ိုးေပေလာက္အထိ တက္တတ္တာဆိုေတာ့ အိမ္အျမင့္ကို ၁၀ ေပ ေလာက္ကေန ၾကမ္းစ ခင္းၿပီး ေဆာက္ေလ့႐ွိၾကတယ္။ ေရတက္လာခ်ိန္က်ေတာ့ ႏြားစာက်င္းလုပ္ထားတဲ့ေလွေတြကို သုတ္သင္႐ွင္းလင္းၿပီး စီးေတာ္ယဥ္အသြင္ေျပာင္းၾကတာေပါ့။
ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္ထဲက ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္ေတြမွာ သစ္သားအိမ္ႀကီးေတြ ခုထိ တစ္လံုးစ၊ ႏွစ္လံုး စ ေတြ႔ႏိုင္ေနတုန္းပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၄၀၊ ၅၀ ေလာက္ကဆိုရင္ ၿမိဳ႕လယ္ေခုက္ၿမိဳ႕နယ္ကလြဲလို႔ အလံု၊ ပုဇြန္ေတာင္၊ မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔၊ တာေမြ စတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ သစ္သားအိမ္ေတြခ်ည္းပဲလို႔ သိမီသူေတြေျပာၾကတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ တကယ္ေနခဲ့ဖူးလို႔ တကယ္အကြၽမ္း၀င္ခဲ့တဲ့သူေတြ လြမ္းတာမေျပာနဲ႔ လက္က်န္အိမ္ေလး တစ္လံုစ၊ ႏွစ္လံုးစ ေတြ႔ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ အဲဒီသစ္သားအိမ္မ်ိဳးေတြ႔ရတဲ့အခါ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ခံစားရတယ္။
၁၉၇၀ တစ္၀ိုက္ေလာက္က ၀တၳဳေတြကို ဖတ္မိတဲ့အခါ အဲဒီေခတ္တစ္၀ိုက္ေလာက္က ကေလးေတြ မုန္႔ဖိုးျပတ္တဲ့အခါ အိမ္ေအာက္ေတြ၀င္ၿပီး ပိုက္စိတ္တိုက္႐ွာလိုက္ရင္ မုန္႔ဖိုးပဲဖိုးရတဲ့အျပင္ တစ္ခါတေလ ႐ုပ္႐ွင္ဖိုးေလာက္ရတဲ့ အထိ ေန႔တြက္စည္ေသးဆိုပဲ။ ဟုတ္မွာပါ၊ အဲဒီေခတ္ေတြတုန္းက ငါးျပား၊ ဆယ္ျပား သံုးလို႔ ေကာင္းေကာင္းရေနေသးတဲ့ေခတ္ဆိုေတာ့ အိမ္ေပၚက လူႀကီးေတြက ၾကမ္းၾကားထဲကေနက်သြားတဲ့ အေႂကြေစ့ကို အေရးတယူ ျပန္ေကာက္မေန ၾကေတာ့ဘူးေလ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံေတြက အသံုးျပတ္ေနတဲ့ကေလးေတြအတြက္ေတာ့ ပေဒသာပင္ပံ့သုကူႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့တာေပါ့။
အဲဒီ သစ္သားအိမ္ႀကီးေတြဟာ အိမ္ဆိုတဲ့အလံုး အထည္သာမက ေျမလည္းအက်ံဳး၀င္ပါေသးတယ္။ ေျမကြက္သတ္မွတ္ခ်က္အရ ပိုင္ဆိုင္မႈစည္းျခားထားၿပီး အဲဒီ ကိုယ္ပိုင္ေျမေပၚမွာ အိမ္ေဆာက္ေနၾကတာပါ။ ဒီေတာ့ ဗမာအိမ္ ေ႐ွ႕-ေနာက္၊ ၀ဲ-ယာ မွာ ေျမပိုက ပါလာေသးတယ္။ ဗမာတိုင္းရင္းသားအပါအ၀င္ ျမန္မာလူမ်ိဳး ဆိုတာကလည္း ေျမသားနည္းနည္း႐ွိရင္ အပင္စိုက္ခ်င္တဲ့လူမ်ိဳးကလား။ "သစ္ေတာႏွင္ သစ္ပင္ ခ်စ္ခင္တဲ့လူမ်ိဳး" ဆိုတာ လႊတ္မွန္တဲ့စကားေလ။ ဒီေတာ့ ဗမာအိမ္ေတြရဲ႕ပတ္ပတ္လည္မွာ သစ္ပင္စိမ္းျမေတြက ေလအလာ ယိမ္းကေနၾကေပသေပါ့။
ေနာက္ၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ ေျမေနရာပိုင္ဆိုင္မႈနယ္ နိမိတ္ ျခံစည္း႐ိုးအျပင္ဘက္ အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ေနရာမွာ အရိပ္ရအပင္ေတြစိုက္ဖို႔လည္း ၀ါသနာပါၾကေသးတယ္။ ဒီလိုစိုက္ထားတဲ့အတြက္ အိမ္ကို ေနေရာင္တိုက္႐ိုက္ မထိုးေတာ့ဘဲ အရိပ္အာ၀ါသနဲ႔ အပူဒဏ္ေလ်ာ့ပါးမႈကို ခံစားၾကရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ သီးျခားထားတဲ့အတြက္ အိမ္မႀကီးမွာ ေနရာ က်ယ္က်ယ္သံုးခြင့္ရတယ္၊ အညစ္အထည္း ကင္းကင္းစင္စင္နဲ႔ စိတ္သန္႔ရတယ္။ ေရခ်ိဳးခန္းရယ္လို႔ အခန္းသတ္သတ္မွတ္မွတ္ဖြဲ႔မထားေပမဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖးေရကျပင္ေအာက္မွာ စဥ့္အိုးတို႔၊ တိုင္ကီတို႔ ကပ္ေထာင္ထားၿပီး သားငါးခုတ္ထစ္တာမ်ိဳး၊ အိုးခြက္ေဆးတာမ်ိဳးကို ေရကျပင္ေပၚကေန တိုင္ကီထဲကေရ လွမ္းခပ္သံုးစြဲႏိုင္သလို ေရခ်ိဳးေတာ့ တိုင္ကီေဘးမွာ ခပ္ခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေတာ့ တိုင္ကီေဘးေအာက္မွာေလွ်ာ္ အဲဒီကစီးသြားတဲ့ေရေတြကို ေျမာင္းတစ္ခုသြယ္ၿပီး ျခံေဘး၊ ျခံေနာက္က ပင္မေျမာင္းႀကီးနဲ႔ ဆက္ေပး၊ ျခံထဲက ေရဆင္းေျမာင္းေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ရံုးပတီ၊ ခရမ္းႂကြပ္၊ င႐ုတ္ပြ၊ ပ်ဥ္းေတာ္သိမ္ စတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ စိုက္ထားလို႔ေတာင္ရေသး။
အိမ္ေ႐ွ႕မွာလည္း အိမ္ေခါင္းရင္းနံရံနဲ႔ ကပ္ၿပီး ေျမပိုေပၚ မူတည္လို႔ ကျပင္ေလးထုတ္ထားလိုက္ရင္ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာ တဲ့ဧည့္ခန္းေလးတစ္ခုေပါ့။ ပူအိုက္တဲ့ေႏြရာ သီမ်ိဳးဆို အဲဒီကျပင္ေပၚ ျခင္ေထာင္ေလးေထာင္ၿပီး တဟူးဟူးတိုက္ေနတဲ့ေလေအးအရသာခံစားရင္း အိပ္ရတာ စာဖြဲ႔လို႔မရႏိုင္တဲ့ စည္းစိမ္ပါ။ ညဥ့္နက္တဲ့အထိ မအိပ္ျဖစ္ေသးရင္လည္း ကျပင္ေပၚမွာ မိသားစု ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာရင္း ေႏြးေထြးခ်စ္ၾကည္မႈေတြ၊ နားလည္စာနာမႈေတြ ျမင့္တက္ခဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္ဦးေလးေတြ သူတို႔ငယ္ဘ၀ ျပန္ေျပာျပတဲ့အခါ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲေန႔ဆိုရင္ တစ္မိသားစုလံုး ညမအိပ္ၾကဘဲ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲေန႔ကို ႀကိဳဆိုၾကတယ္တဲ့။ အဘြားတို႔၊ အဘြားေလးတို႔၊ ႀကီးေတာ္တို႔က ေကာက္ညႇင္းေပါင္း ေပါင္းၾကသတဲ့။ အဘိုးတို႔၊ အဘိုးေလးတို႔၊ ဘႀကီးတို္႔က အုန္းသီးခြဲ၊ အုန္းသီးျခစ္၊ မုန္႔ႏွစ္ႀကိတ္၊ မုန္႔ႏွစ္နယ္၊ အစ္မေတြက ႏွမ္းေထာင္းေထာင္းၾက၊ အေၾကာ္ဒယ္အိုးျပင္ၾကနဲ႔ ျခံထဲမွာ ေအာက္လင္းဓာတ္မီးေတြထြန္းၿပီး ေပ်ာ္စရာႀကီးတဲ့။ မနက္ ၄ နာရီေလာက္ဆို ေကာက္ညႇင္းေပါင္း၊ အေၾကာ္စံု၊ ငါးေျခာက္ဖုတ္၊ ငါးက်ည္းေၾကာ္၊ ငါးခူေၾကာ္ အကုန္လံုး အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီး ၄ နာရီ မိနစ္ ၂၀ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရလို႔ေၾကညာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ေရာက္တာနဲ႔ စက္ရံုေတြကဆြဲတဲ့ ဥဩသံနဲ႔အတူ တစ္မိသားစုလံုး လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တိုင္႐ွိတဲ့ဘက္ ဦးတည္လို႔ ဦးၫြတ္အေလးျပဳၾကသတဲ့။ ဥဩသံလည္း စဲသြားေရာ ခုန တစ္ညလံုး စီစဥ္လုပ္ကိုင္ထားတဲ့ စားစရာေသာက္စရာေတြကို ဘုရားဆြမ္းေတာ္တင္၊ လူႀကီးသူမေတြ ဦးခ်ၿပီး ၀ိုင္းစားၾက၊ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြ ေ၀ၾကနဲ႔ တေပ်ာ္တပါးႀကီးပဲတဲ့။ ေဆာင္းတြင္း မနက္ေစာေစာမွာ ေကာက္ညႇင္းေပါင္းပူပူေႏြးေႏြးကို လက္နဲ႔ဆုပ္၊ ႏွမ္းဆီနဲ႔တို႔၊ အုန္းသီုဆန္ တင္၊ ႏွမ္းေထာင္းျဖဴးၿပီး ပါးစပ္ထဲထည့္၊ ၀ါးေနရင္း ငါးေၾကာ္တစ္ကိုက္၊ အေၾကာ္ေလးတစ္ကိုက္ ကိုက္ၿပီး ေကာက္ညႇင္းေပါင္းနဲ႔ေရာ၀ါး၊ ပါးစပ္ထဲမွာ အရသာစံုခံစားရင္း မ်ိဳခ်ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ လက္ဖက္ေျခာက္မ်ားမ်ားခတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းခါးခါးကို ေသာက္လိုက္တဲ့အခါ ကိုယ္တြင္းျဖတ္စီးသြားတဲ့ အေႏြးဓာတ္က ေဆာင္းမနက္ခင္းကို အန္တုလိုက္ႏိုင္ပါသတဲ့။
အဲဒီလိုပဲ သၾကၤတြင္းက်ရင္လည္း ျမန္မာ့႐ိုးရာ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ မုန္႔ၾကာေစ့၊ မုန္႔လက္ေဆာင္းေတြကိုလည္း ျခံေျမျပန္႔ျပန္႔ျပဴးျပဴးေပၚမွာ ၀ိုင္းဖြဲ႔လုပ္ကိုင္ၾက၊ ရလာတဲ့ မုန္႔ေတြကို အိမ္ေ႐ွ႕ကျပင္ေပၚ စီတန္းတင္ထားၿပီး အရပ္ထဲလိုက္ေ၀ၾက၊ လုပ္တဲ့လူေတြ ၀ိုင္းဖြဲ႔စားၾက၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေရပက္၊ အိုးမဲသုတ္၊ စၾကေနာက္ၾကနဲ႔ ႐ိုးရာအေပ်ာ္ပြဲဆင္ႏြဲၾကသလို ႏွစ္ဆန္း ၁ ရက္ ဥပုသ္သီတင္းေဆာက္တည္ဖို႔ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းယူသြားမယ့္ လႉဖြယ္ပစၥည္းေတြ၊ ဆြမ္းခ်ိဳင့္ေတြကို အိမ္ေ႐ွ႕ကျပင္မွာ စုစည္းခင္းက်င္းရင္း လူစံုမွ သယ္ၿပီးထြက္သြားၾကတာ ႐ိုးရာအိမ္ေလးေတြရဲ႕ ကုသိုလ္ေျမခံပါ။
ဗမာအိမ္ေတြရဲ႕ အဓိကပါ၀င္ပစၥည္းက သစ္၀ါးျဖစ္တာေၾကာင့္ အပူအေအး မွ်တညီၫြတ္မႈကိုလည္း ျဖစ္ေစႏိုင္ပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္မတိုင္ခင္ကဆို အမိုးကို သက္ငယ္နဲ႔ ဓနိပ်စ္ေတြ မိုးၾကတာမို႔ အပူဒဏ္မခံစားရေပမဲ့ ကိုလိုနီေခတ္မွာ၀င္လာတဲ့ သြပ္ျပားေတြနဲ႔ မိုးတဲ့ဓေလ့ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာတဲ့အခါ သက္ငယ္နဲ႔ ဓနိပ်စ္ေတြေလာက္ အပူဒဏ္မကာကြယ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သစ္၀ါးအေျချပဳ အိမ္ပံုစံ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ခံသာသလို ၾကမ္းၾကားက၀င္တဲ့ေလကလည္း အပူဒဏ္ကို သက္သာရာရေစပါတယ္။ ဘူးခါးေရနဲ႔ ၾကမ္းၾကားေလ ဆိုတာ ပူျပင္းတဲ့ေႏြရာသီအတြက္ ေအးရိပ္ဆာယာ အိုေအစစ္ေလးေတြပါ။
ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္ေနရာၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္ မိုးထိေအာင္ေလွကားေထာင္ေနတဲ့ တိုက္တာျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ေ႐ွာင္လို႔မလြတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဆိုတာ ႏိုင္ငံတိုင္းအတြက္လိုအပ္တာ မျငင္းႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီတိုးတက္မႈအတြက္ စေတးလိုက္ရတဲ့ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာေတြကေတာ့ ႏွေျမာစရာပါ။ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ေန တံခါးပိတ္ ဂ်ိတ္ ဆိုၿပီး ေႏြးေထြးျခင္းကင္းမဲ့ဇုန္ ဖန္တီးေနထိုင္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူသားေတြရဲ႕ဘ၀ဟာ ႏွလံုးသားထဲကျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ အရယ္အျပံဳးစစ္စစ္ေတြ ဆိတ္သုဥ္းလို႔ေနပါၿပီ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ ထြက္၊ မိုးခ်ဳပ္ ျပန္လာ၊ စား၊ အိပ္၊ ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းတာနဲ႔ အလုပ္ခြင္ျပန္၀င္ . . . ဒီလို စက္႐ုပ္ဆန္တဲ့လႈပ္႐ွားမႈေတြဟာ လြမ္းေမာဖြယ္ ႐ိုးရာအိမ္ေလးေတြရဲ႕ေနရာမွာ အစားထိုး၀င္ေရာက္လာတဲ့ ႐ုပ္၀တၳဳဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ သာဓကမ်ားပဲ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
