လူတိုင္း ဒီေန႔ ဒီအလုပ္ လုပ္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ရက္ ဘာလုပ္မည္၊ ဘယ္လိုလုပ္ မည္ဟု ပိုေကာင္းေသာ ႀကိဳတင္အေတြး ေတြ စိတ္ထဲတြင္ရွိတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္ ေတြးႏိုင္သည့္ အဆင့္ႏွင့္ ကိုယ္ျမင္ၾကည့္ တတ္သည့္ ပံုရိပ္တို႔က ကိုယ့္အနာဂတ္ အိပ္မက္တို႔ကို ျပ႒ာန္းတတ္ၾကသည္။ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ဟာ အခန္းက်ဥ္း ေလးအတြင္းမွာ ေနခ်င္ခ်င္ မေနခ်င္ခ်င္ သည္းခံေနၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ကိုယ္ ဟာ ဘယ္လိုအိမ္မ်ဳိးႏွင့္ ေနႏိုင္ဖို႔လုပ္ မည္ဟူေသာ အေတြးအိပ္မက္၊ စိတ္ကူး တတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕သည္ မိမိအေတြး စိတ္ကူးအိပ္မက္ကို ရေအာင္ပံုေဖာ္ၾက သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ သူတို႔လည္း မခိုင္မာ ေသာ မိမိ၏အေတြးအိပ္မက္စိတ္ကူးတို႔ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် ပါးလ် ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။
သို႔ေသာ္လည္း လူတိုင္းမက္ ခြင့္ရွိေသာ အနာဂတ္စိတ္ကူးအိပ္မက္ တို႔ကို မက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မက္ၾကေသး သည္။
ႀကိဳးစား႐ုန္းကန္ေနရသူအေန ႏွင့္ ရရွိလာေသာ အေျခအေနေပၚ မူ တည္ၿပီး အခြင့္အေရးကို အရအမိဆုပ္ ကိုင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းရွာတတ္သည္။
စာေရးသူ ေတြ႕ဖူးသည့္ ပုဂိ္ၢဳလ္ တစ္ဦးအေၾကာင္းျဖစ္သည္။ သူ႕အမည္ က ကိုႏိုင္ၾကည္။ သူက အညာသားတစ္ ေယာက္ျဖစ္သည္။ အညာကိုလာတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္သည့္ အစိုးရ၀န္ထမ္း ဒုဦးစီး မွဴးဆရာ၏ ေမတ္ၱာတရားေၾကာင့္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕ႀကီးတြင္ ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့သူျဖစ္သည္။ အစိုးရ ၀န္ထမ္း ဒုဦးစီးမွဴး၏ ၀န္ထမ္းလစာ ႏွင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ လူတစ္ေယာက္ ေနစရိတ္၊ စားစရိတ္ အသံုးစရိတ္၊ ေက်ာင္း စရိတ္တို႔သည္ ေရရွည္တြင္ တာ၀န္ယူဖို႔ ခက္ခဲသည္။ ဒုဦးစီးမွဴးသည္ လူပ်ဳိႀကီး ဆို ေပမယ့္ ၎င္း ၏မိခင္ႏွင့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ ႏွမတို႔၏ ၿငိဳျငင္မႈမရွိရေလေအာင္ အစီ အစဥ္ လုပ္ေပးသည္။ သူေခၚလာသည့္သူ အတြက္ ေငြတန္ဖိုးသိေအာင္၊ ေငြရွာရ တာ မလြယ္ကူျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းကို သိ ေအာင္၊ ဆိုက္ကားတစ္စီးေထာင္ေပးလိုက္ သည္။ ရန္ကုန္ေရာက္သည့္ႏွစ္က ဆယ္ တန္းတက္ရမည့္ႏွစ္ျဖစ္ရာ မနက္ေစာေစာ ထ၊ အိမ္မႈကိစ္ၥ၀ိုင္းကူၿပီး ေက်ာင္းအမီ တက္ရသည္။ ေက်ာင္းဆင္းအိမ္ျပန္လွ်င္ ဆိုက္ကားနင္းထြက္ရသည္။ ထိုရသည့္ ေငြျဖင့္ ေက်ာင္းစရိတ္၊ မိမိအသံုးစရိတ္ တို႔အျဖစ္ အသံုးခ်ရသည္။ ဆုိက္ကား ဂိတ္ထိုးခ်ိန္တြင္ စာၾကည့္ရသည္။ ဆိုက္ ကားနင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ရျခင္း၊ ပညာ ေရးကို မျဖစ္မေနေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကိုလည္း မျပတ္ထားရွိသည္။ ေက်ာင္းရွိဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ အေပါင္းအသင္းတို႔က လည္း ဆိုက္ကားနင္းၿပီး ေက်ာင္းတက္ သူဟူ၍ ႏွိမ့္ခ်ေစာ္ကားျခင္းမလုပ္၊ ေလး စားအားေပးၾကသည္။ ထိုအေနအထား ကို သူ မႏွစ္သက္ပါ၊ မတင္းတိမ္ပါ။ လက္ရွိအေနအထားထက္ ျမင့္တတ္ေသာ အေတြး သူ႕ တြင္ရွိေနသည္။ ၀ါသနာအမ်ားစု ထဲက ဓာတ္က်ရာတို႔က အခြင့္သင့္လာ သည္။
အိမ္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးဖိုမွ ကြိဳင္ႀကိဳး တို႔ပ်က္သည့္အခါ မီးဖိုကိုျပင္တဲ့သူဆီ အပ္ရသည္။ မၾကာခဏလည္း ပ်က္သည္။ ထိုအခါ မီးဖိုသြားအပ္ရင္ လွ်ပ္စစ္ မီးဆရာ၏ လုပ္ကိုင္ေနပံုကိုၾကည့္ၿပီး နည္းယူသည္။ ေနာက္တစ္ခါ ပ်က္ေသာ အခါ သူ႕ဟာသူျဖဳတ္တပ္ ျပင္ဆင္သည္။ အဆင္ေျပေသာအခါ ၀ါသနာႏွင့္ အသက္ ေမြး၀မ္းေက်ာင္းတို႔၏ဆံုခ်က္ကို ေရာက္ သြားသည္။ စိတ္၀င္စားသျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ ပညာကို ေလ့လာသည္။ အတန္းပညာ ရပ္ကိုလည္း ဗိုလ္တေထာင္ေကာလိပ္ တြင္ ညေက်ာင္းတက္သည္။
နတ္ေမာက္ေက်ာင္းတြင္ လွ်ပ္စစ္ပညာရပ္ကို သင္ယူသည္။ ဆိုက္ကား လည္းနင္းသည္။ နီးစပ္ရာအိမ္တို႔က မီးႀကိဳးသြယ္တန္းျခင္းကိစၥလိုအပ္လာ ပါက သြားလုပ္သည္။ ပညာေရးကိုလည္း မပ်က္ႀကိဳးစားသည္။ စာေမးပြဲနီးလွ်င္ လုပ္ငန္းတို႔ရပ္နားၿပီး ေက်ာင္းကိစ္ၥ အတြက္ ဦးစားေပးသည္။ ခရက္တစ္ငါး ဘာသာႏွင့္ ကြာလီဖိုင္း ၀င္သည္။ မဟာ တန္းတက္ခြင့္ရပါလ်က္ ပညာေရးကို ရပ္နားလိုက္သည္။
တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုကူးေျပာင္းဖို႔ အားယူရင္း ထိုက္သင့္ေသာအခ်ိန္တို ေပးဆပ္ေနခဲ့ရသည္။ အေတြးတို႔က စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ေပၚေနသည္။ လက္ရွိ ေနေသာ အိမ္သည့္ကိုယ့္အိမ္မဟုတ္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ပိုင္ရွင္ျပန္လာမည္။ ေနခြင့္ ရေသာ အိမ္သည္ေကာင္းပါသည္။ ရန္ကုန္ ကိုေခၚလာေသာ ဒုဦးစီးမွဴး သူ႕ဆရာ၏ အစ္ကို႔အိမ္ျဖစ္သည္။ မီးရထားဌာန ဆရာ၀န္ႀကီးျဖစ္တာႏွင့္အညီ နယ္တြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနရသည္။ အိမ္ ပိုင္ရွင္ျပန္လာလွ်င္ မိမိတို႔ ေနစရာေပ်ာက္ ေတာ့မည္။ ထိုအေတြးကလည္း ရင္ထဲ မွာရွိေနသည္။ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေက်ာခ်စရာ ကိုယ္ပိုင္ေနရာရွိရင္ မည္မွ်ေကာင္းမည္ နည္းဟူေသာ အေတြးကို မၾကာမၾကာ ေတြးမိသည္။
အညာက ညီအစ္ကို ေတြကို ေခၚထားမိသည္။ ထိုထဲက တစ္ ေယာက္က ဒုဦးစီးမွဴး၏ညီမအိမ္တြင္ သြားေနသည္။ အိမ္ေ၀ယ်ာ၀စ္ၥကူၿပီး ေက်ာင္းတက္ရသည္။ က်န္တစ္ေယာက္ က သူႏွင့္အတူေနၿပီး သူတတ္သည့္ လွ်ပ္စစ္ပညာရပ္ကို သင္ေပးသည္။ သူ လည္း အတတ္ျမန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုအခ်ိန္က ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းတို႔ အားေကာင္းေနေသာ အေျခအေနတြင္ ခင္မင္ရာအပ္ထည္ရွိေသာ လုပ္ငန္းဆိုက္ တို႔တြင္ လုပ္ေနၾကရၿပီျဖစ္သည္။
ဆရာ၀န္၏ေနအိမ္ မွာ ဆရာ၀န္ျပန္ေရာက္လာလွ်င္ မိမိတို႔ စြန္႔ခြာရမည္။ စြန္႔ခြာၿပီး ဒုဦးစီးမွဴး ဆရာ့ ထံသြားျပန္ေနဖို႔လည္း မသြားခ်င္ေတာ့ ၿပီ။ စုေဆာင္းထားသည့္ ေငြေလးျဖင့္ သမ၀ါယမပိုင္အခန္းေလးတစ္ခုကို ေသာင္းဂဏန္းႏွင့္ ငွားလိုက္သည္။ ေန စရာၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းတြင္ သည္းခံ ၿပီးေနခဲ့သည္။
ညီျဖစ္သူကို ဆိုင္ထိုင္ခိုင္းၿပီး လွ်ပ္စစ္၊ ပန္ကာ၊ လွ်ပ္စစ္မီးပူ၊ လွ်ပ္စစ္ ေပါင္းအိုး၊ လွ်ပ္စစ္မီးဖို၊ ေမာ္တာ အစရွိ သည္တို႔ကို ျပဳျပင္ေစသည္။ တပည့္ သံုး ေလးေယာက္ႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္က ကန္ ထ႐ိုက္တို႔ႏွင့္ လံုးခ်င္းအိမ္တို႔ကို မီးဆင္ သည္။
အေျခအေနေျပာင္းလဲဖို႔အတြက္ ပံုမွန္ထက္လုပ္လိုက္ရေသာ ဆိုက္တစ္ခု က ေငြငါးသိန္းခန္႔စုမိသည္။ ထိုေငြေလး ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သိမ္းထား သည္။ အခြင့္ေကာင္းကလည္း ကပ္ၿပီး ပါလာသည္။ ဒဂံု(အေရွ႕ပိုင္း) ၁၁ ရပ္ကြက္ တြင္ ေပ ၄၀၊ ေပ၆၀ ေျမတစ္ကြက္ ေရာင္းဖို႔ရိွသည္ကို တစ္ဆင့္စကား သိ ရသည္။ ထိုစဥ္က ၎င္းေနရာရွိ ေျမကြက္ ေစ်းသည္ ယခုအခ်ိန္ႏွင့္ႏႈိင္းယွဥ္လွ်င္ တစ္ျခားစီျဖစ္သည္။ ၎ေျမကြက္ ေျခာက္ သိန္းေခၚသည္။ တစ္သိန္းလိုေနသည္။ ထိုအေျခအေနကိုသိေသာ မိတ္ေဆြတစ္ဦး က ထိုစဥ္က ေငြေၾကးတန္ဖိုးအရ မနည္း ေသာ တစ္သိန္းကို အတိုးမယူဘဲ ပက္က နည္း ေကာက္ေခ်းခဲ့သည္။ ၀ယ္ျဖစ္ေအာင္ တိုက္တြန္းေပးသည္။ မိတ္ေဆြေကာင္းဆို သည္ကလည္း ရခဲဘိျခင္း။ ထိုေငြျဖင့္ပင္ ေျမကြက္တစ္ကြက္ကို အရယူခဲ့လိုက္ သည္။
ေဆာက္မည့္တိုက္ေဆာက္လုပ္ ဆဲတြင္ မီးလိုင္းတို႔ဆင္ရာတြင္ (ပန္းရံ ႏွင့္ မီး) တြဲၿပီးလုပ္ရသျဖင့္ ကြန္ကရစ္ ေဖ်ာ္စပ္မႈလည္း သိလာခဲ့သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ မိမိဘာသာ အုပ္ဖိနပ္တို႔ကို အေကာင္းဆံုးပံုစံခ်သည္။ ထိုေျမကြက္ တြင္ ထားရွိထားသည္။ အိမ္ပံုစံဒီဇိုင္း ကိုလည္း မိမိဘာသာေရးဆြဲၿပီး အုတ္ ဖိနပ္ခ်၍ သံတိုင္တို႔ထူၿပီး အမိုးအရင္ မိုးထားလိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးမီးဖို ေဆာင္ႏွင့္ ေရခ်ဳိးခန္း အိမ္သာတို႔ကို အရင္ေဆာက္ထားလိုက္သည္။
အိမ္ေရွ႕ခန္း၊ အလယ္ခန္းတို႔ ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေဆာက္မည္ဟု လ်ာ ထားသည္။ တစ္ဖက္က လုပ္ငန္းေလး ကလည္း ေကာင္းလာသျဖင့္ ရလာသည့္ ေငြေၾကးေလးမ်ားကို အိမ္အတြက္ျဖည့္ ဆည္းသည္။ ၾကမ္းခင္းတို႔ေလာင္းသည္။ မိမိအိမ္အတြက္ ျဖည့္ဆည္းလိုက္ႏွင့္ ႏွစ္ကာလေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ တည္ ေဆာက္ယူ လုပ္ယူရသည္။
လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္းႏွင့္ မိမိ ၏ အိပ္မက္စိတ္ကူးကိုလည္း မေမ့ေအာင္ ပံုေဖာ္ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ခဲ့သည္မဟုတ္ တစ္ေန႔တစ္လံဆိုသလို ပန္းတိုင္ဟာ သူ႕အလိုလိုလက္ထဲမွာ ေရာက္လာသည္မဟုတ္ အမိအရ သြား ေရာက္ ဆုပ္ကိုင္ယူရသည္။
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အိမ္ဟာ ႐ုပ္ လံုးေပၚလာၿပီျဖစ္သည္။ ဘ၀သည္လည္း ပို၍ အဓိပ္ၸာယ္ရွိသည္ဟု ခံစားမိလာ သည္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြႏွင့္ သိုက္သိုက္၀န္း၀န္း စိုျပည္စည္ကားလာ သည္။
" အိမ္ႏွင့္ မိသားစုဆိုသည့္ အသိုက္အ၀န္းက မေျပလည္မႈေလးေတြ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္စရာေတြရွိၾကမည္။ ျပဳျပင္ရမည္ ေျပလည္ရမည္၊ အခက္အခဲ တို႔ကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ၿပီးကာမွ ဒီအသိုက္ အ၀န္းကိုေတာ့ အပ်က္မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ အညာေဒသကေနၿပီး ေသတ္ၱာေလး တစ္လံုးႏွင့္ ဆင္းခဲ့ရသည့္ဘ၀မွ မဟာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ေက်ာခ်စရာ ေနစရာအိမ္တစ္လံုး ပိုင္ ဆိုင္မႈ အ၀န္းအ၀ိုင္းကို ငါရေအာင္လုပ္ ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုသည့္ ပီတိကိုေတာ့ ေတြးမိ တိုင္းျဖစ္ရသည္”ဟု သူႏွင့္ စကားစပ္မိ ၍ ၾကားခဲ့ရသည္။
ဦးေအာင္ခင္ မွ iMyanmarHouse.com (အိုင္ျမန္မာေဟာက္စ္ေဒါ႔ကြန္း) အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
