ကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေသာ ပလတ္စတစ္အုတ္ေတြႏွင့္ ေဆာက္လုပ္ထားေသာ အိမ္မ်ားဟု မွတ္ထင္စရာ ျမင္ကြင္းကို ထိုင္းတြင္ ေတြ႕ျမင္စ ျပဳရသည္။ အ၀ါေရာင္တိုက္ခန္းမ်ား တစ္စထက္တစ္စ မ်ားျပားလာလ်က္ ရွိသည္။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ အျပင္ဘက္တြင္ ေပၚထြန္းလာေသာ ထိုအ၀ါေရာင္ တိုက္ခန္းမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ယင္းတိုက္ခန္း ပံုစံထုတ္လုပ္ေပးေသာ ဗိသုကာမ်ားကို ဆုေပးဖို႔ပင္ ေကာင္းေနသည္။
သို႔ေပမဲ့ တိုင္းတစ္ပါးမွ လာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူ ရာေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ကေတာ့ မ်က္စိေအာက္တြင္ ေတြ႕ျမင္ေနရေသာ တိုက္ခန္းမ်ားမွာ မိမိတို႔ႏွင့္ ဘာမွ်မဆိုင္။ လုပ္ခနည္းလွသည့္ ျပည္ပမွ ေရာက္လာေသာ အလုပ္သမားေတြ၏ ဘ၀မွာ အင္မတန္မွ ဆင္းရဲ ႏုံခ်ာလ်က္ရွိသည္။ အစားဆင္းရဲသလို အေနလည္း ဆင္းရဲေနၾကသည္။ တစ္ရြာေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ သူတိုတစ္ေတြ အေျခအေန မေကာင္းၾက။
သူတို႔တစ္ေတြေနရသည္က ကုန္ေသတၱာမ်ားကို ျပန္လည္ မြမ္းမံထားေသာ ေနအိမ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ကုန္ေသတၱာ သံုးခုကို ဆင့္ေဆာက္ထားသည့္ ေနအိမ္။ လမ္းသြားဖို႔ လူသြားစႀကႍႏွင့္ ေလွကားထစ္ တပ္ေပးထား၏။
ထုိင္းႏိုင္ငံတြင္ လာမည့္ႏွစ္အတြင္း တန္ဖိုးႀကီး အဆင့္ျမင့္ တိုက္ခန္းေပါင္း ၈၀၀ ခန္႔ ေဆာက္ဖို႔ စီစဥ္ထားသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ေတာ္သည္ မိုးေမွ်ာ္တိုက္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္သပ္႐ႈေမာ အံ့ၾသစရာ ျဖစ္ေနသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုင္းေရာက္ ျပည္မွအလုပ္သမားေတြ၏ အေျခအေနကေတာ့ စာေရးဆရာႀကီးေဂၚကီ၏ The Lower Depths ‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’ ျပဇာတ္ထဲမွ လူသားေတြဘ၀ႏွင့္ ဘာမွ်မျခား။ ၁၉ ရာစုေခတ္ ႐ုရွားျပည္သူ မ်ားသည္ ခိုအိမ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသာ ညစ္ပတ္ေပေရေနသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ေနထိုင္ၾကရသည္။ မေသ႐ံုတမယ္သာ စားေသာက္ေနၾကရသည္။ အင္မတန္မွ ဆင္းရဲႏံုခ်ာလွေသာ ေအာက္ဆံုးအလႊာမွ လူသားမ်ား၏ ဘ၀ကို ေဖာ္က်ဴးထားေသာ ျပဇာတ္ကို ဂ်ပန္႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ မိႏို႐ူမူရာတာက ၁၉၂၁ တြင္ ‘လမ္းမေပၚမွ ၀ိညာဥ္’ အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ျပင္သစ္႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ ေဂ်ာန္ေရႏြာက ၁၉၃၆ တြင္ ‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံမွ ထုတ္လုပ္သူလည္းျဖစ္ ဒါ႐ိုက္တာလည္းျဖစ္ေသာ ခ်ီတန္အာနန္က ၁၉၄၆ တြင္ ‘ ေအာက္ဆံုးအလႊာ ၿမိဳ႕ေတာ္’ အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ တ႐ုတ္ဒါ႐ိုက္တာ ကြမ္က်ဳိးလင္က ၁၉၄၇ တြင္ ‘ ညဥ့္တည္းခိုခန္း’ အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဆိုဗီယက္ ႐ုပ္ရွင္ဒါ႐ိုက္တာ ေအဖ႐ို ေလာ့ဖ္က ၁၉၅၂ တြင္ ‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္ဒါ႐ိုက္တာႀကီး ကု႐ိုဆာ၀က ၁၉၅၇ တြင္ ‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’ အမည္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ဖင္လန္ႏိုင္ငံမွ ဒါ႐ိုက္တာ မီကိုနစၥကန္နန္က ၁၉၆၆ တြင္ မူလျပဇာတ္ အခင္းအက်င္းအတိုင္း ‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’ အမည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း ႐ုပ္သံဇာတ္လမ္း ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။
‘ေအာက္ဆံုးအလႊာ’ ျပဇာတ္မွ ဇာတ္ေကာင္မ်ား၏ ဘ၀မ်ဳိး ၾကံဳေနရေသာ ျပင္ပမွ အလုပ္သမားမ်ားသည္ ကုန္ေသတၱာထဲမွာ ေနထိုင္ၾကရသည္။ ေသတၱာေတြ၊ အိမ္ေတြၾကားမွာ မလူးသာ၊ မလြန္႔သာ ဘ၀ ေရာက္ေန သည္။ ယေန႔ေခတ္၏ အသံုးအေဆာင္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားစက္ထားရန္ ေနရာလြတ္မရွိ။
‘‘ ေနရတာ မဆိုးလွပါဘူး။ ကေမၻာဒီးယားမွာ ေနရတာ ေကာင္းေပမယ့္ ပိုက္ဆံရတာ နည္းတယ္’’ ဟု ကေမၻာဒီးယားသူ ဒူယန္က ေျပာသည္။ သူ႔အသက္က ၂၈ ႏွစ္။ သူသည္ အျခားေသာ ကေမၻာဒီးယား ႏိုင္ငံသားမ်ား နည္းတူလစာ ပိုေကာင္းမည္ဟု ထင္ရေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္ရွိလာသူျဖစ္၏။ ကေမၻာဒီးယားမွ ထိုင္းႏိုင္ငံသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူ အေရအတြက္က ေလးသန္းခန္႔ ရွိသည္။ ထိုင္းမွရသည့္ လစာက နည္းေပမယ့္ ကေမၻာဒီးယား ထက္ေတာ့မ်ားေနသည္။ ေအာက္ေျခသိမ္း အလုပ္ေတြကို ထိုင္းေတြက မလုပ္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ျပည္ပမွေရာက္ရွိလာသူမ်ားက လုပ္ေနၾကရသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ျပည္ပမွလာေရာက္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားမွာ ဘာအေထာက္အထားမွမရွိ။ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံမွ ေရာက္ေနၾကသည့္ အလုပ္သမားမ်ားမွာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္း၊ ငါးဖမ္းလုပ္ငန္းႏွင့္ စက္႐ံုေတြမွာ လုပ္ကိုင္ေနၾကရမည္။ ျပည္ပမွလာေရာက္ လုပ္ကိုင္ေနသည့္ ေအာက္ေျခသိမ္းလုပ္ ေနရာေသာ အလုပ္သမားမ်ား မရွိလွ်င္ ထုိင္းစီးပြားေရး အရွိန္အဟုန္ ရပ္တန္႔မည့္ သေဘာမွာ ရွိေနသည္။
‘‘ထိုင္းေတြ မလုပ္ခ်င္တဲ့ လုပ္ငန္းမွန္သမွ်ကို ျပည္ပမွ အလုပ္သမားေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္’’ ဟု ဂ်က္ဖလာအိုဗစ္က ေျပာၾကားသည္။ လာအိုဗစ္မွာ ထိုင္းအေျခစိုက္ ႏုိင္ငံတကာ ေရႊ႕ေျပာင္းအလုပ္သမား အဖြဲ႕အစည္းမွ တာ၀န္ရွိ ပုဂိၢဳလ္ျဖစ္သည္။ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ား လုပ္ကိုင္ေနရေသာ လုုပ္ငန္း အႏၲရာယ္ ႀကီးမားေၾကာင္း၊ အေျခအေနမွာလည္း ဆုိးရြားေနေၾကာင္း၊ လစာမွာလည္း မျမင့္ေၾကာင္း သို႔ေပမဲ့ မိခင္ႏုိင္ငံမွာထက္စာလွ်င္ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ရရွိေသာ လုပ္ခေငြမွာ ျမင့္မားေၾကာင္း ၎ကမွတ္ခ်က္ခ်သည္။
လာအိုႏိုင္ငံမွ လာေရာက္လုပ္ကုိင္ေနသူ ဒမ္က အသက္ ၃၀ ရွိၿပီ။ သူက ဂေဟေဆာ္ လုပ္သားျဖစ္၏။ သူက တစ္ေန႔ ၁၁ ေဒၚလာရသည္။ လာဟိုထက္ေတာ့ သံုးဆ ပိုရသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမွာ လုပ္ေနေသာဒမ္က ရသည့္ေငြကို လာအုိႏိုင္ငံရွိ လယ္သမားမိဘထံ ျပန္ပို႔ေပးေနသည္။ ဒမ္ကေတာ့ ဘန္ေကာက္မွာ ေနရတာေပ်ာ္သည္ဟု ေျပာဆိုခ်က္မွာ ခ်ဲ႕ကား ေျပာေနျခင္းသာျဖစ္ေၾကာင္း ဘ၀တူေရႊ႕ ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားက ေျပာၾကားသည္။
ကုန္ေသတၱာထဲတြင္ ေနရသည္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးရွိသည္ ဆုိေပမယ့္ ေသာက္သံုးေရ မရ။ သီးသန္႔ေရခ်ဳိးခန္း မရွိသျဖင့္ လူအမ်ားသံုးသည့္ ေနရာမွာပဲ ေရခ်ဳိးၾကရသည္။ ၁၂ မီတာ သာက်ယ္ေသာ ကုန္ေသတၱာကို ေလးပိုင္း ပိုင္းထားသည္။ တခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ကုန္ေသတၱာ တစ္ခုထဲမွာ မိသားစုတစ္စု ေနၾကရသည္။ မိဘမ်ားသည္ ရင္ေသြးငယ္မ်ားကို လမ္းၾကားမွာပဲ ေရခ်ဳိးေပးရသည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ ရြက္ဖ်င္တဲထုိး၍ အိပ္စက္ေနၾကသည္။
အလုပ္သမားမ်ား ဘ၀မွာ အင္မတန္ ဆင္းရဲႏံုခ်ာေနျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ႏိုင္ငံတကာ အလုပ္သမား အဖြဲ႕မွ စံုစမ္းစစ္ေဆးမႈျပဳလည္း စာခ်ဳပ္ပါအတုိင္း လုပ္ေနရေၾကာင္း သက္ဆုိင္ရာမွ ေခ်ပခဲ့ၾကသည္။ ထုိင္းငါးဖမ္း လုပ္ငန္းတြင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားက အဓိက ပါ၀င္ေနမႈေၾကာင့္ ဥေရာပသမဂၢမွ အမည္ပ်က္ စာရင္းသြင္းထားသည္။
ေန၀င္ေတာ့မည္။ ကုန္ေသတၱာေရွ႕ ကြက္လပ္တြင္ ကေလးငယ္မ်ား ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ကေလးငယ္မ်ား ေအာ္သစ္သံမ်ားျဖင့္ ဆူညံေနၾကသည္။ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က ေဘာ္လီေဘာ ကစားေနၾကသည္။ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ညအေမွာင္တြင္ သူတုိ႔အတြက္ အနားယူရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ နံနက္ ၅ နာရီ မိနစ္ ၃၀ ဆုိလွ်င္ အိပ္ရာမွ ထၾကရမည္။ ေဆာက္လုပ္ေနေသာ ကြန္ဒိုတုိက္ခန္း လုပ္ငန္းခြင္သို႔ ၀င္ၾကရမည္။ ကြန္ဒုိေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းအဆံုးသတ္မ်ားလွ်င္ ေနာက္လုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခု၀င္ၾကရမည္။
ကြန္ဒိုတုိက္ခန္းႀကီးမ်ားကို လုပ္ခေငြနည္းနည္းျဖင့္ ေဆာက္လုပ္ေပးေနရေသာ ေရႊ႕ေျပာင္းလုပ္သားမ်ားကေတာ့ ေခတ္သစ္ ေအာက္ဆံုးအလႊာမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး သူတုိ႔ တစ္ေတြသည္ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ကုန္ေသတၱာမ်ားထဲမွာ ေနထုိင္ၾကရသည္။
Credit: eleven media group
