ေျမကို ခ်စ္ၾကသည္
(တစ္)
‘‘ၿပီးခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္ေလာက္က ဒီအိမ္ဝင္းေလးကို ကြၽန္မ ဝယ္လိုက္တာ။ ၁၅ သိန္းနဲ႔။ ေပ ၆၀ × ၈၀ က်ယ္တယ္။ အခု အဲဒီဝင္းကို တစ္ဝက္ခြဲၿပီး ေပ ၄၀ × ၆၀ တစ္ျခမ္း ေရာင္းမယ္။ သိန္း ၃၀၀၊ တစ္ျပားမွ မေလွ်ာ့ႏုိင္ဘူး’’ မံုရြာမွာရွိတဲ့ အသိတစ္ေယာက္က ေျပာျပေနတာပါ။
က်ပ္ေငြ ၁၅ သိန္းတန္ ေျမကြက္တစ္ကြက္ဟာ ၉ ႏွစ္အတြင္းမွာ အေဆာက္အအံုေဆာက္လုပ္ျခင္း၊ လူေနထိုင္ျခင္း အလွ်င္းမရွိပါဘဲ က်ပ္သိန္း ၆၀၀ ေပါက္ေဈးအထိ အဆ ၄၀ ျမင့္တက္သြားတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီလိုအေနအထားကို ျမန္မာျပည္ ေဒသအသီးသီးရွိ ၿမိဳ႕ျပေက်းလက္ေတြအထိ ေတြ႕ၾကရႏုိင္ပါတယ္။
အိမ္ၿခံေျမဝင္းတစ္ဝင္းဟာ ပင္ကိုေျမကြက္လပ္အ႐ိုင္း အဆင့္မွာပဲ လက္ေျပာင္းလက္လႊဲပိုင္ဆုိင္ ေရာင္းခ်မႈစာခ်ဳပ္စာတမ္း အဆင့္ဆင့္နဲ႔ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရာင္းၾက၊ ဝယ္ၾကတာကိုလည္း ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ေျမေလွာင္ေျမစု၊ ေျမေရာင္းေျမဝယ္၊ ေျမပြဲစား၊ ေျမနဲ႔လုပ္စား၊ ေျမနဲ႔ႀကီးပြားေနၾကသူေတြကလည္း အလႊာမေရြး၊ ေနရာမေရြး ရိွေနပါတယ္။
(၂)
‘‘လမ္းေလးကို ျဖဴးျဖဴးေျဖာင့္ေျဖာင့္ ျဖစ္ေအာင္ ေျမတင္ေျမဖို႔ၿပီး ခင္းခ်င္ေနတာ ၾကာၿပီဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕အိမ္က က်သင့္ေငြကို ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴထည့္ခ်င္တယ္။ လမ္းထဲမွာ အိမ္ရာလံုးဝေဆာက္မထားတဲ့ ၿခံဝင္းေတြလည္း ရွိေနတယ္။ တခ်ိဳ႕ဝင္းပိုင္ရွင္ေတြကို ဘယ္လိုမွ ဆက္သြယ္လို႔ မရဘူး။ တခ်ိဳ႕ကလည္း လူမေနလုိ႔ ဆုိၿပီး ေငြမထည့္ခ်င္ၾကဘူး။ သူတို႔က မထည့္ေတာ့ လက္ရွိလမ္းထဲမွာ ေနေနတဲ့သူေတြကလည္း မထည့္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းက အခုအထိ ႐ုပ္လံုးေပၚမလာဘူး’’
တကၠသိုလ္မ်ားနဲ႔ ၿမိဳ႕လယ္ဧရိယာအၾကား လူစည္ကားေနၿပီျဖစ္တဲ့ ရပ္ကြက္အတြင္း အေနအထားတစ္ခုပါ။ လူေနရန္ အိမ္ၿခံေျမမ်ားကို လူမေန၊ အိမ္မေဆာက္ဘဲ ကုန္စည္တစ္ခုလို အရင္းအႏွီးျပဳကာ ဒီအတိုင္းပစ္ထားၾကတဲ့စနစ္က တြင္က်ယ္အလုပ္ျဖစ္ေနဆဲ။ ဒီအတြက္ ေျမကြက္အလြတ္ ပိုင္ရွင္ေတြက အက်ိဳးအျမတ္ရၾကတယ္။ ေျမကြက္အလြတ္ေတြအၾကား အမွန္တကယ္ေနထိုင္သူမ်ားကျဖင့္ အခက္အခဲေတြေပါင္းစံု။
လမ္းမေပါက္၊ လမ္းမသာ၊ ေရမစီး၊ ေျမာင္းမပြင့္၊ ဓာတ္တုိင္ကိစၥ၊ ဗြက္အုိင္ကိစၥ၊ အမိႈက္ပံုကိစၥ၊ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းကိစၥမ်ားေၾကာင့္ က်န္းမာေရးဆုိင္ရာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ဆုိင္ရာ ျပႆနာေတြ ရင္ဆုိင္ၾကရပါတယ္။ အိမ္ဝင္းေျမကြက္လပ္မ်ား၊ လူေနအိမ္မ်ားအၾကားမွာ ႏွစ္ရွည္လ်ားစြာ တည္ရွိေနႏုိင္ျခင္းဟာ ၿမိဳ႕ျပစီမံခန္႔ခြဲမႈကို စိန္ေခၚလ်က္ ရွိပါတယ္။
(၃)
‘‘ဒီရပ္ကြက္က အိမ္ဝုိင္းေတြကို ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွာ ေျမဂရန္စၿပီး ခ်ထားေပးခဲ့တာပါ။ ႏွစ္ ၃၀ ဂရန္ပါ။ ဂရန္သာ ႏွစ္အစိတ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အိမ္ေျမကြက္ေတြက ဒီအတုိင္းအလြတ္ႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ ဒီေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာလည္း ၿမိဳ႕ဧရိယာ၊ ၿမိဳ႕နယ္နိမိတ္ကို တရားဝင္ခ်ဲ႕ထြင္တိုးျမႇင့္ေပးတာရိွတယ္။ တခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္အစိတ္အပိုင္းေတြမွာက အိမ္ဝင္းေတြသာ ျပည့္သြားတယ္။ အိမ္ေတြ ျပည့္မလာဘူး။ လူေတြက အိမ္ဝင္းအလြတ္ကို အလုအယက္ဝယ္ဖို႔ပဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာ။ အိမ္ေဆာက္ဖို႔၊ လူေနဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေနခ်င္တဲ့သူ၊ တကယ္လိုအပ္တဲ့သူအတြက္ ေဈးေတြက အဆမတန္တက္လာေတာ့တာပဲ’’
မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ေျပာျပပါတယ္။ အိမ္ဝင္းၿခံေျမအလြတ္ေဈးက ၃ လ၊ ၆ လ၊ ၁ ႏွစ္အတြင္းမွာ က်ပ္ ၅ သိန္း၊ ၁၀ သိန္း၊ သိန္း ၅၀ ဆုိသလုိ ႀကိဳက္ေရာင္းႀကိဳက္ဝယ္ တက္ေဈးပဲ ရွိေနေနပါတယ္။ ‘‘ဘယ္ၿမိဳ႕၊ ဘယ္ရြာေရာက္ေရာက္ ေျမဝယ္ထား မမွားဘူး’’ လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ လက္ေတြ႕ ေငြေၾကးအျမတ္ ေသခ်ာတာေၾကာင့္ ေျပာသလိုလည္း ဟုတ္ေနပါတယ္။
ေျမဝယ္ေျမစုၾကတဲ့ကိစၥက ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ ၾကာၿပီလို႔ ဆုိရမွာပါ။ အခုအထိ ဆက္လက္ခုိင္ ၿမဲႀကီးထြားေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မနစ္နာရေအာင္၊ စည္းလြတ္ဝါးလြတ္ ပရမ္းပတာလည္း ျဖစ္မေနရေအာင္ စနစ္တက်ထိထိမိမိ ေျဖရွင္းဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။
(၄)
ကုန္စည္ထုတ္လုပ္မႈ၊ နည္းပညာဝန္ေဆာင္မႈ စတဲ့ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးေစမႈကို အေထာက္အကူျပဳႏုိင္မယ့္ လုပ္ငန္းေတြ အားေကာင္းဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါမွ ႏုိင္ငံတကာအလယ္မွာ ေရရွည္စဥ္ဆက္မျပတ္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနဲ႔ ယွဥ္ႏုိင္မွာပါ။
လယ္ယာဥယ်ာဥ္ၿခံေျမ၊ အိမ္ဝင္းေနရာေတြဟာ ဘယ္လိုမွ ပိုက်ယ္၊ ပိုမ်ားလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူဦးေရနဲ႔ အျခားအျခားေသာ လုိအပ္ခ်က္မ်ားကသာ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ မ်ားျပားေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အနာဂတ္လူဦးေရနဲ႔ အနာဂတ္လိုအပ္ခ်က္မ်ား၊ အနာဂတ္မွာ ရပ္တည္ ေနထုိင္ရွင္သန္ႏိုင္ခြင့္မ်ားဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ကိုယ္ခံအားကို စစ္ေဆးမယ့္အရာမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ စီးပြားေရးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားၾကဖို႔လိုပါတယ္။
လယ္ေတြ၊ ယာေတြက အကြက္႐ိုက္ေျမအျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕ျပအိမ္ၿခံဝင္း အလြတ္မ်ားက ခဏခဏဝယ္ေရာင္း ေလွာင္ကုန္အျဖစ္လည္းေကာင္း အရွိန္ေကာင္းေနသမွ် လူေတြက ေျမဝယ္ေျမစု၊ ေျမပိုင္ဆုိင္မႈ လုၾကဖို႔ပဲ အေရးစိုက္ေနၾကမွာပါ။ သိန္း ၁၀၀၊ သိန္း ၂၀၀ စုမိလာၾကတဲ့အခါ၊ အလုပ္အကိုင္ရာထူးေနရာ ေျပာင္းေရႊ႕ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့အခါ၊ လက္လွမ္းမီသမွ် ေျမေဈး စနည္းနာၿပီး ပြဲတည့္ၾကတဲ့အခါ အလႊာအသီးသီးက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ဟူသမွ်တုိ႔သည္ ေျမကို ခ်စ္လ်က္ ေျမကိုစုေဆာင္း ဝယ္ေရာင္း လုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိၾကပါေၾကာင္း။
Credit : 7Day News
