မူအလြန္ေကာင္းတဲ့ ဂြန္ကယ္ေညာင္း

ႏိုင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာ ေျမေဈးေတြ အလြန္ႀကီးျမင့္လာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္းဟာ ဆင္းရဲမြဲေတမႈေၾကာင့္ျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတမႈကို တိုက္ဖ်က္ႏုိင္ရင္ ေျမေ ဈးေတြ က်ဆင္းသြားမယ္လို႔ အခ်ိဳ႕ေသာ ျပည္သူမ်ားက ေျပာၾကပါတယ္။ အဲ ဒီစကားဟာ မမွားေပမယ့္ အျပည့္အဝမွန္ကန္မႈေတာ့မရွိပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႕ အ စည္း တစ္ရပ္မွာ လူနည္းစုလက္ထဲကို ေျမေတြမ်ားမ်ားေရာက္ရွိေနၿပီး လူ မ်ားစု လက္ထဲမွာ နည္းနည္းရွိေနျခင္းဟာ ေျမ ေဈးျမင့္တက္ျခင္းရဲ႕ အဓိက အ ေၾကာင္းရင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒါကို "Little for many, much for few"
ျဖစ္စဥ္လို႔ ပညာရွင္မ်ားက ဖြင့္ဆုိၾကပါတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေပၚ ျခင္းရဲ႕ ပင္မ အေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြဆန္းစစ္ၾကည့္ရင္ အစိုးရရဲ႕ ေျမယာ မူဝါဒနဲ႔ ေျမ ယာစီမံခန္႔ခြဲမႈ အားနည္းခ်က္မ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ခ်မ္း သာႂကြယ္ဝတဲ့ ႏုိင္ငံမ်ားမွာပင္ အထက္ပါ အားနည္းခ်က္မ်ားကို အေ ၾကာင္းျပဳၿပီး ေျမေဈးႀကီးျမင့္ေန တာကို ေတြ႕ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အစိုးရေတြဟာ ၿမိဳ႕ျပေဒသမွာ ေျမယာကို လူနည္းစုလက္ဝါးႀကီးအုပ္ျခင္း (Land Grabbing)နဲ႔ ဝယ္ယူေဈးကစား ျခင္း (Speculation) မျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္ အတြက္ အမ်ားျပည္သူအက်ိဳး စီးပြားကို ဦးစားေပးတဲ့ ေျမယာမူဝါဒမ်ား ခ် မွတ္ၿပီး ထိေရာက္ေကာင္းမြန္တဲ့ ေျမယာ အသံုးခ်မႈနဲ႔ ေျမယာ စီမံခန္႔ခြဲမႈ လုပ္ငန္းမ်ားကို ဥပေဒနဲ႔အညီ ေဆာင္ရြက္ေပးၾက ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံမွာ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ က ၆၉ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ ေျမေတြဟာ စုစုေပါင္း လူဦးေရရဲ႕ ၀ ဒသမ ၆ ရာခုိင္ႏႈန္းသာရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ေရာက္ ရွိေနေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အတြင္းမွာ အစိုးရ ရဲ႕ အထက္ပါလုပ္ငန္းအစီအစဥ္မ်ားေၾကာင့္ ၁၀ ရာခုိင္ႏႈန္းရွိတဲ့ ေျမေတြဟာ ယခင္ ၀ ဒသမ ၆ ရာခုိင္ႏႈန္းသာရွိတဲ့ လူနည္းစုရဲ႕ ပိုင္ဆုိင္မႈလက္အတြင္းမွ လြတ္ကင္းသြားခဲ့ေၾကာင္း ေလ့လာသိရွိရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲႏုိင္ ငံမ်ားအေနနဲ႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေန စဥ္မွာပဲ ေျမဝယ္ေလွာင္မႈမ်ား ကို ႏွိပ္ကြပ္ျခင္းနဲ႔ ေျမေဈးတည္ၿငိမ္မႈ ရရွိေစျ ခင္း (Supressing Land Speculation and Stabli-zing Land Price)ဆုိတဲ့ လုပ္ငန္းႏွစ္ရပ္ကို အစီအစဥ္မ်ား ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္ အထူး လိုအပ္ေ ၾကာင္းလည္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ အဲဒီလို မေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေသးဘဲ ေျမယာျ ဖည့္ဆည္းမႈ (Land Sup-ply) ျပဳလုပ္ရန္ ၿမိဳ႕ေျမတိုးခ်ဲ႕ျခင္း ႏွင့္ ၿမိဳ႕သစ္ တည္ေဆာက္ျခင္း (Site and Services Schenes)စတဲ့ လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ ေပးမယ္ဆုိရင္ ေျမရရွိေရးအတြက္ အခက္အခဲမ်ားစြာ ႀကံဳေတြ႕ ရမယ့္အျပင္ S.O.C (Social OverheadCapital) လုိ႔ေခၚတဲ့ လူမႈေရး ဝန္ေ ဆာင္မႈလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ ေငြလံုးေငြရင္းမ်ားကိုပါ အလြန္အကြၽံ က်ခံေ ဆာင္ရြက္ေပးရတဲ့အျဖစ္နဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေနအထားမွာ အစိုးရနဲ႔ ပုဂၢလိ က ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈစနစ္ (P.P.P) ကို က်င့္သံုးရင္လည္း အက်ိဳးစီးပြားမွ်တစြာ ခြဲေဝႏုိင္ဖို႔ အလြန္ခက္ခဲမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အကယ္၍ အဲဒီ အခက္အခဲမ်ားကို ေက်ာ္လႊားၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့တယ္ ဆုိရင္ လည္း ‘သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း’ဆုိသလုိ ေျမယာလက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈရဲ႕ ဝါးမ်ဳိမႈေအာက္မွာ လူနည္းစုလက္ထဲကို ေျမေတြမ်ားမ်ားေရာက္ၿပီး လူမ်ားစု လက္ထဲမွာ ေျမနည္းနည္းသာ က်န္တဲ့ ျဖစ္စဥ္က ျပန္လည္ေခါင္းေထာင္ လာဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အဲဒီေနရာမွာ ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံရဲ႕ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေလ့လာေတြ႕ ရွိခဲ့သမွ် ေဆြးေႏြးေဖာ္ျပလိုပါတယ္။ ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံမွာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ အလြန္မွစတင္ၿပီး စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးေရးလုပ္ငန္း ကို အရွိန္အဟုန္ျမႇင့္ ေဆာင္ ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ စက္မႈဖြံ႕ၿဖိဳးမႈနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပႀကီးထြားမႈျဖစ္စဥ္ဟာ ဆယ္စုႏွစ္ ကာလ အတြင္း ယွဥ္တြဲျဖစ္ေပၚလာၿပီး ေျမေဈးေတြ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္ လာပါ တယ္။ အစိုးရရဲ႕ ေငြေၾကးျဖည့္ဆည္းမႈ (Money Supply) ပမာဏျမင့္ တက္လာခဲ့ ၿပီး အဲဒီေငြေၾကးအမ်ားစုဟာ ေျမယာေဈးကြက္ထဲကို စီးဝင္လာ တဲ့အတြက္ ေျမေဈးေတြ ပိုၿပီးျမင့္တက္လာပါတယ္။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က စၿပီး အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ျပည္ပမွ ႏုိင္ငံျခားေငြမ်ား စီးဝင္မႈမ်ားလည္း အလြန္ျမင့္မား လာပါ တယ္။ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ ဆုိးလ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ ေျမေဈးဟာ ၁၃၈ ရာခိုင္ႏႈန္းအ ထိ ျမင့္မားလာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာ ျပည္ပပို႔ကုန္မ်ား တုိး တက္လာျခင္းေၾကာင့္ ကုန္ သြယ္ေရးပိုေငြမ်ားစြာ ရရွိလာၿပီး ေျမေဈးေတြ တတိယအႀကိမ္ ျမင့္ တက္လာမႈနဲ႔ ေတြ႕ႀကံဳရျပန္ပါ တယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မွာ ႏုိင္ငံရဲ႕ ေျမ၆၅ ဒသမ ၂ ရာခုိင္ႏႈန္းကို ေျမပိုင္ ရွင္ ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းကသာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ ပိုင္ဆုိင္ထားပါတယ္။ ၁၉၇၅ ခုႏွစ္မွာ အမ်ိဳးသား ေျမ တန္ဖိုး စုစုေပါင္းဟာ GDP တန္ဖိုးထက္ ၁ ဒသမ ၉ ဆသာ ျမင့္မားရာမွာ ၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ၉ ဒသမ၆ ဆျမင့္မားလာေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။

ေျမေဈးႀကီးမားလာတာနဲ႔အမွ် ေျမယာေလ်ာ္ေၾကးေငြကို ကာလေပါက္ေ ဈးနဲ႔ ေပးရတဲ့ ႏႈန္းထားေတြ ျမင့္တက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ စုစုေပါင္းေ ဆာက္လုပ္မႈ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ျမင့္တက္လာၿပီး အိမ္ရာမ်ားရဲ႕ ေရာင္းေဈးနဲ႔ ငွားရမ္းခႏႈန္းေတြ ျမင့္မားမႈကိုပါ ႀကံဳေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဝင္ေငြ နည္းျပည္သူေတြနဲ႔ ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ျပည္သူေတြရဲ႕ မိသားစုဝင္ေငြနဲ႔ လက္လွမ္းမီႏိုင္မႈ (Affordablity) အတုိင္းအတာရဲ႕ အျပင္ဘက္ ကို ေရာက္ ရွိသြားပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ အလုပ္သမားမ်ားရဲ႕ လုပ္အားခႏႈန္းေတြကို ျမႇင့္ တင္ေပးရျပန္တဲ့အတြက္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈ စရိတ္ေတြ ျမင့္တက္ လာျပန္ပါ တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တုိင္းျပည္ရဲ႕ စီးပြားေရး (Macro Economy) ကို ထိခိုက္ လာေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ေျမယာဝယ္ေရာင္းသူေတြဟာလည္း ၿမိဳ႕ျပင္ မွာရွိတဲ့ လယ္ေျမနဲ႔ သစ္ေတာမ်ားကိုပါ ခ်ဲ႕ထြင္ဝယ္ ယူလာၾကပါတယ္။ ေ နာက္ဆံုး ေတာ့ ၿမိဳ႕ေျမ၊ လယ္ေျမေဈးေတြ စုၿပံဳတက္လာၿပီး ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈေတြ ပိုမိုႀကီးထြားလာပါေတာ့တယ္။

• 

အဲဒီအခါမွာ အစိုးရဟာ ေျမယာက႑မွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အက်ိဳးစီးပြားကို ဦး စားေပးျမႇင့္တင္ေရး (Toenhance Public In-terest)ဆုိတဲ့ မူဝါဒကို ခ်မွတ္ က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ အဲဒီမူဝါဒအရ မူလက ေျမယာလႊဲ ေျပာ င္းေရာင္းခ်မႈအေပၚ သမား႐ိုးက် အခြန္ေကာက္ခံမႈစနစ္ကို ပိုမိုထိေရာက္ေ အာင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီျပင္ဆင္က်င့္သံုးတဲ့ အစီအစဥ္ကို ‘ဂြန္ကယ္ေ ညာင္း’ (Gong-Kae-Nyom)လုိ႔ အမည္ ေပးခဲ့တာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ အဓိ ပၸာယ္ကေတာ့ ‘ျပည္သူအက်ိဳး ျပဳ မူဝါဒ’ (Public Concept) ျဖစ္ပါ တယ္။ ဂြန္ကယ္ေညာင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က သာမန္ျပည္သူတို႔ရဲ႕ အိမ္ရာေျ မပိုင္ဆုိင္မႈ၊ လယ္ယာေျမပိုင္ဆုိင္မႈနဲ႔ အေသး စားစက္မႈလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ စက္႐ံုေျမပိုင္ဆုိင္မႈမ်ားအေပၚ အခြန္ေငြႏႈန္းထားကို တုိးျမႇင့္မႈ မျပဳဘဲ ေျမေ ဈးတက္ျခင္းေၾကာင့္ ရရွိမယ့္အက်ိဳးအျမတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး မလိုအပ္ဘဲ ေျမ ယာေတြ အလြန္အကြၽံ ပိုင္ဆုိင္ထားမႈမ်ား (Unncessary and Excessive Land Holding) ကို အခြန္လက္နက္နဲ႔ ၿဖိဳခြင္းရန္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရိွရပါ တယ္။

‘ဂြန္ကယ္ေညာင္း’ မူဝါဒအရ ပထမဦးဆံုးေျခလွမ္းအျဖစ္ လယ္ယာေျမမ်ား လႊဲေျပာင္းေရာင္းခ်ရာမွာ ေျမတန္ဖိုးျဖတ္မႈလုပ္ထံုးလုပ္နည္းအသစ္မ်ားကို ခ်မွတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္အထိ ရွစ္ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ ယူ ၿပီး တစ္ႏုိင္ငံလံုးရွိ ေျမအ မ်ိဳးအစားအားလံုးရဲ႕ ဧရိယာနဲ႔ အမည္ေပါက္ ပိုင္ ရွင္မ်ားရဲ႕ စာရင္းဇယားကို ျပဳစုၿပီး ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ လူတစ္ဦးရဲ႕ အမည္နဲ႔ တစ္ ႏုိင္ငံလံုးမွာ ေျမမည္မွ် ပုိင္ဆုိင္ေ ၾကာင္း စာရင္းေတြေပၚထြက္လာ တဲ့အခါ အေျမာက္အျမား ပိုင္ဆုိင္သူမ်ား ကို ေရြးထုတ္ၿပီး ‘ေျမအားလံုးပိုင္ဆုိင္မႈအေပၚ ေကာက္ခံသည့္အခြန္’ (Comprehensive Land holding Tax)စနစ္ကို က်င့္သံုးေကာက္ခံခဲ့ ပါ တယ္။ ေျမရွင္ ႀကီးမ်ားအေပၚ အခြန္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး ပိလာေစရန္ ရည္ရြယ္ေ ကာက္ခံျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။ ျပည္သူတစ္ဦးခ်င္းအေနနဲ႔ ထမ္းေ ဆာင္ရမယ့္ ေျမပိုင္ဆုိင္မႈနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခြန္စနစ္သံုးမ်ိဳးကိုလည္း သီးျခားျ ပ႒ာန္းထားတာ ေတြ႕ရွိရျပန္ပါတယ္။

ပထမအမ်ိဳးအစားက အိမ္ရာေျမပိုင္ဆိုင္မႈကို ကန္႔သတ္ၿပီး ပိုမိုတဲ့ ေျမ အ တြက္ အခြန္ႏႈန္းသီး ျခားသတ္မွတ္ေကာက္ခံျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခြန္ကို ဆုိးလ္ၿမိဳ႕ အပါအဝင္ ၿမိဳ႕ႀကီးေျခာက္ၿမိဳ႕မွာပဲ ေကာက္ခံတာ ျဖစ္ပါတယ္။ သတ္မွတ္တဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေျခာက္ၿမိဳ႕မွာ ေနထိုင္ေသာ ျပည္သူေတြဟာ သက္ဆုိင္ ရာ ၿမိဳ႕အတြင္း စုစုေပါင္း အိမ္ရာေျမအက်ယ္အဝန္း ၆,၆၀၀ စတုရန္းေပ ထက္ပိုလွ်င္ အခြန္ေဆာင္ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ရဲ႕ႏွစ္ေနရာ၊ သံုးေနရာမွာ ေျမပိုင္ ဆုိင္ထားရင္ လည္း အားလံုးကို စုေပါင္းၿပီး ၆,၆၀၀ အထိ ကင္းလြတ္ခြင့္ျပဳပါ တယ္။ ပိုမိုပိုင္ဆုိင္တဲ့ ေျမတန္ဖိုးရဲ႕ ၇ ရာခိုင္ႏႈန္းမွ ၁၁ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ ကိုႏွစ္စဥ္ အခြန္ေပးသြင္းရပါတယ္။

လက္ထဲမွာ ၿမိဳ႕ေျမေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းကို ၿဖိဳခြဲရန္ျဖစ္ၿပီး ဥပေ ဒျပ႒ာန္းၿပီးတဲ့ ေနာက္ ၂ ႏွစ္တိတိ ကင္းလြတ္ခြင့္ေပးထားပါတယ္။ ၂ ႏွစ္ျ ပည့္ရင္ အခြန္ေပးရေတာ့မွာကို ႀကိဳတင္သိရွိၿပီး ေရာင္းခ်ေရး စီစဥ္ႏုိင္ ရန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္တကယ္လည္း သတ္မွတ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေျခာက္ၿမိဳ႕တြင္း မ လုိအပ္ဘဲ ေျမေလွာင္ထားမႈေတြ ေလ်ာ့က်ခဲ့တာေတြ႕ရွိရပါတယ္။

ဒုတိယအမ်ိဳးအစားက ‘ေျမ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအျမတ္အေပၚ စည္းၾကပ္မႈ’ (Land Development Charge)ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာျပရရင္ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းရွင္ တစ္ဦးဟာ လယ္ ေျမကိုဝယ္ၿပီး အိမ္ရာစီမံကိန္း (သို႔မဟုတ္) စက္မႈေျမ တည္ေထာင္အသံုးျပဳခြင့္ရတယ္။ အဲဒီစီမံကိန္းအရ ေဆာက္လုပ္ၿပီးတဲ့ အခါ မွာ ေျမေတြက ေဈးတက္သြားပါတယ္။ အဲဒီေျမကို အေဆာက္အအံု ပါ သည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ေရာင္းခ်တဲ့အခါမွာ ၎ရင္း ႏွီးထားတဲ့ စရိတ္ အားလံုးႏုတ္ၿပီး စုစုေပါင္း ပိုမိုရရွိလာတဲ့အျမတ္ေငြရဲ႕ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈနး္ကို အ စိုးရကို ေပးသြင္းရပါတယ္။ သူဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေျမဝယ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ စာရင္းကို တာဝန္ရွိတဲ့ နယ္ေျမအစိုးရအဖြဲ႕အစည္းက မွတ္တမ္းတင္ထားရ ပါတယ္။ ေျမကိုရင္းၿပီး ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ေဆာင္ရြက္ရာမွ ေျမေဈး တက္လာျခင္း အတြက္ အစိုးရက အျမတ္ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းရယူတာ ျဖစ္ပါတယ္လို႔ သိရွိရပါ တယ္။ ဒီ ဥပေဒက လယ္ယာေျမေတြကို အ သြင္ေျပာင္းအသံုးခ်ၿပီး ေျမေ လွာင္ေဈးကစားမႈမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ ဥပေဒလည္းျဖစ္ပါတယ္။

တတိယအမ်ိဳးအစားကေတာ့ ‘ေျမေဈးတုိးျမင့္လာမႈအေပၚ အခြန္ေတာင္း ခံျခင္း’ (Land ValueIncrement Tax)ျဖစ္ပါတယ္။ ဝယ္ယူၿပီးေအာင္းထား တဲ့ တေစၧ ၿခံ (Ghost Plot) သို႔မဟုတ္ (Idle Land)မ်ားကို ရည္ရြယ္တဲ့ ဥပေဒ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေျမေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္အတြင္း အမ်ိဳးသားေျ မယာေဈးႏႈန္းထက္ ျမင့္မားလာရင္ ျမင့္တက္လာတဲ့ ေျမတန္ဖိုးျခားနားေငြရဲ႕ ၅၀ ရာခုိင္ႏႈန္းကို သီးျခားေကာက္ခံျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေၾကာင့္ ၿမိဳ ႕ျပေတြမွာ အိမ္ရာေျမကြက္လပ္ေတြ လံုးဝကိုင္မထားရဲၾကဘဲ ရရာေဈး နဲ႔ ေရာင္းထုတ္လာၾကၿပီး ေျမေဈးက် ဆင္းလာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးစလြယ္ အိမ္ေတြမ်ားစြာ ေဆာက္လုပ္လာၾကတဲ့ ဆိုးျပစ္ကိုလည္း ေတြ႕ရွိရျပန္ ပါ တယ္။ စံခ်ိန္စံၫႊန္းနဲ႔အညီ ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ စစ္ေဆးရတဲ့ အလုပ္ တာဝန္ေတြ ပိုမိုလာေၾကာင္းနဲ႔ ေနာက္ဆက္တြဲ အမိန္႔ၫႊန္ၾကားခ်က္ေတြနဲ႔ တားဆီးရေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။

ၿခံဳၿပီးသံုးသပ္ၾကည့္ရင္ ေတာင္ကိုရီးယားႏုိင္ငံဟာ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ အလြန္ကာ လမ်ားမွ စတင္ၿပီး ၿမိဳ႕ျပေဈးေတြနဲ႔ လယ္ယာေျမေဈးေတြ က်ဆင္းလာျ ခင္းနဲ႔ ေဈးႏႈန္းတည္ၿငိမ္မႈရွိျခင္းစတဲ့အက်ိဳးေတြ ရရွိလာတာေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ‘ဂြန္ ကယ္ေညာင္း’မူအရ ေျမအားလံုး ပိုင္ဆုိင္မႈအေပၚ အခြန္ေကာက္ ျခင္း (Comprehensive Hand-holding Tax)ဟာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ျဖန္႔ၾကက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေျမလယ္ေျမမ်ားဝယ္ယူၿပီး လက္ဝါးႀကီးအုပ္မႈကို ေဖာ္ထုတ္ ဟန္႔တားႏုိင္ ခဲ့တယ္။ လယ္လယ္ဝယ္ဝယ္ေတြနဲ႔ ေျမရွင္းႀကီးစနစ္ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး ေပၚ ထြန္းမလာႏုိင္ေအာင္ ထိေရာက္စြာ တားဆီးႏုိင္ခဲ့တယ္ဆုိတာကို အားက် ဖြယ္ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ အမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ႀကီးေျခာက္ ၿမိဳ႕မွာ အိမ္ရာေျမပိုင္ဆုိင္မႈ ကန္႔သတ္တဲ့ (Ur-ban Land Cieling Act)အရ စီးပြားေရးအရ အထူးအာ႐ံုစိုက္ရမယ့္ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာ ေျမေဈးက်ေအာင္ ေ ဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအေပၚ စည္းၾကပ္မႈ (Land Dev: Charges) အရ လယ္ေတြဝယ္ၿပီး အျခားနည္းအသံုးျပဳ သူေတြအေနနဲ႔ အျ မတ္အစြန္းရယူ ႏိုင္ေပမယ့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးေၾကာင့္ ေျမေဈးတက္လာတဲ့အေပၚမွာ အမ်ားျပည္သူပါ အက်ိဳးခံစားခြင့္ရရွိေအာင္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ခဲ့တာ ကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေျမကြက္လပ္ေတြဝယ္ၿပီး ေလွာင္ထားျခင္းကင္းေအာင္ (Land Price Incremental Tax)ဆုိတဲ့အခြန္နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ခဲ့ တာလည္း ထပ္မံေတြ႕ရွိျပန္ပါတယ္။

စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာ ၿမိဳ႕ေျမ မ်ား လက္ဝါးႀကီးအုပ္ပိုင္ဆုိင္မႈအျပင္ လယ္ လယ္ဝယ္ဝယ္ဆုိတဲ့ လယ္ယာေျမေတြ ဧကေပါင္းမ်ားစြာ ဝယ္ေလွာင္ ထားၾကတဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ‘မူအလြန္ေကာင္းတဲ့ ဂြန္ကယ္ေညာင္း’ကို နမူနာယူၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကရင္ေကာင္းမယ္လို႔ အႀကံျပဳရင္း နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ပါတယ္။


Credit: 7DayDaily