ျပန္ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ခက္တဲ့ၿမိဳ႕သစ္အိပ္မက္
ကိုေက်ာ္စိုးတစ္ေယာက္ ဒီၿမိဳ႕သစ္ဧရိယာထဲ က ၆၂ လမ္းေပၚကိုျဖတ္သြားရတိုင္းခံစားခ်က္ေပါင္းစုံက
သူ႔ရင္ထဲ တိုး၀င္ေႏွာက္ယွက္တဲ့ဒဏ္ကို လိမ့္ေနေအာင္ခံရပါ၏။ ဒီလမ္းမႀကီးေပၚမွာ အခုအခါ ျမင္ေနရတဲ့လူေနအေဆာက္အအံု တိုက္တာေတြ၊ စည္ကားသြားလာလႈပ္ရွားေနတဲ့ လူစီးေၾကာင္းၾကီးနဲ႔ ယာဥ္ေပါင္းစုံေတြကသူ႔ကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅ ႏွစ္ေလာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဟိုမွာဘက္အတိတ္ဆီကို အျမဲတမ္းတရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားတတ္သည္။ ဟိုအရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဒီလိုျမင္ကြင္းမ်ဳိးေတြ ဘယ္မွာရွိခဲ့ပါ့မလဲ။
တိုက္ေတြတာေတြေနရာမွာလယ္ကြင္းျပင္နဲ႔ ေျပာင္းခင္းေတြ၊လႈပ္ရြေနတဲ့ယာဥ္ေတြနဲ႔လူစီးေၾကာင္းႀကီးေအာက္က ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ လမ္းမႀကီးေနရာမွာ မညီညာခ်ဳိင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ဂ၀ံေက်ာက္တုံး တခ်ဳိ႕သာ ရွိခဲ့သည္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ၿမိဳ႕သစ္တည္စ ဒီေနရာကို သူငယ္ငယ္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္မွာ မိဘေတြနဲ႔အတူ ၁၉၈၀ ၀န္းက်င္မွာ ေရာက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
ၿမိဳ႕ထဲ ေဈးခ်ဳိနားကေရၾကည္အရပ္ဘက္မွာ
ေလာင္တဲ့မီး၊ ဦးက်ားႀကီး၀င္းမွာ ေလာင္တဲ့ မီးေဘးဒဏ္ေတြခံခဲ့ရတဲ့ သူတို႔လို ဘ၀တူသူေတြမွာ
ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေတြကေန အ႐ိုင္းဘ၀မွာသာ ရွိေနေသးတဲ့ ၿမိဳ႕သစ္ဆီ ေရာက္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္သည္။
ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္သူ႔အာ႐ုံမွာခပ္ေရးေရးေပၚေနပါေသးသည္။အဲဒီတုန္းကဒီလိုတိုက္တာေတြေ၀းစြ၊ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ပင္ ေတြ႕ဖို႔ ခက္သည္။
ရွိတဲ့အိမ္ေတြကလည္းတစ္လုံးစ၊ ႏွစ္လုံးစသာ။
ဒါေတြကလည္း ၀င္းေတြျခံေတြ ခတ္ၾကတာနည္းသည္။ သူတို႔ေတြဟာ လယ္ကြင္းေတြထဲ ေပါက္ေနတဲ့
ကန္စြန္းရြက္ေတြခူးသည္။ ေျပာင္းခင္းထဲ၀င္ၿပီး ေျပာင္းဖူးေတြခ်ဳိးၾကသည္။ လယ္ပုစြန္လုံးေတြဖမ္းသည္။
ခ်က္ဗ္လက္ကားအိုႀကီးေတြကိုစီးၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းေဘးက ‘ပါးကြက္ၾကားႀကီးရွိသည္’ေျပာၾကေလ့ရွိေသာ
အုံးအင္းေပါက္က ျဖတ္ကာ နန္းၿမိဳ႕႐ိုးႏွင့္ က်ဳံးရွိေသာ၊ ေဈးခ်ဳိ ရွိေသာၿမိဳ႕ထဲသို႔ တေမ့တေမာ သြားခဲ့ၾကသည္။
ဒီလိုျဖတ္သန္းမႈေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕တစ္ခ်ိန္က ၿမိဳ႕သစ္ႀကီးသည္ ၿမိဳ႕သစ္တည္ၿပီးေနာက္ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေနာက္ပိုင္းမွသာ
လူေနတစ္စတစ္စ မ်ားလာျခင္းျဖစ္သည္။
လူမေနၾကတာလည္းမေျပာႏွင့္။ ေရလိုခ်င္ရင္ ၆၂ လမ္းရဲ႕
ဟိုးအေရွ႕ဖ်ားက ေခ်ာင္းႀကိဳေခ်ာင္းဖ်ားမွာ ေရသြားခပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိ။ ဖေယာင္းတိုင္ကိုသာ
အားထားသုံးရကာ ေနာက္ပိုင္းမွသာ ၿမိဳ႕သစ္မွာ ဘက္ထရီအိုးအားသြင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြေပၚလာလို႔
ဘက္ထရီအိုးအားကိုးနဲ႔ မီးပြင့္မွိတ္တုတ္ေလးေတြ လင္းလာႏိုင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဘက္ထရီအိုးေတာင္မွ အစမွာ
အိုးေတြကိုစုၿပီး ၿမိဳ႕ထဲက အားသြင္းဆိုင္ကိုပို႔ၿပီး ညေနေရာက္မွ ၿမိဳ႕ထဲကေန ျပန္စုသယ္ၾကရသည္။
အခုေတာ့ လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့ ‘ဆီနဲ႔ ေရ’ ဆိုတဲ့စကားက ၿမိဳ႕သစ္အတြက္ အံ၀င္ခြင္က်အျဖစ္ဆုံး
စကားတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ၿမိဳ႕သစ္ရဲ႕ ဟိုတုန္းကနဲ႔ အခုအေျခအေနကေျပာင္းျပန္လွန္လိုက္သလို
အစစ ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ အဲဒီမွာ အထိနာရသူ၊ ရင္နာရသူေတြက ကိုေက်ာ္စိုးတို႔လို ၿမိဳ႕သစ္ကို
ေစာေစာစီးစီးေက်ာခိုင္းစြန္႔ခြာခဲ့သူေတြ ျဖစ္သည္။
အခုေတာ့ ၿမိဳ႕သစ္သည္ သူတို႔ကိုတစ္ျပန္
ခပ္စိမ္းစိမ္းဆက္ဆံေလၿပီ။ “ၿမိဳ႕သစ္ ၆၂ လမ္းေပၚမွာကြ်န္ေတာ္တို႔ေျမကြက္ေရာင္းခဲ့စဥ္က
က်ပ္တစ္သိန္းေတာင္ မျပည့္ခဲ့ဘူး။ ၁၉၉၀ ၀န္းက်င္တစ္၀ိုက္ ေပါ့။ ေပ ၄၀x ေပ ၆၀ ေျမကြက္ေတြ။
အခု ေတာ့ ေဈးက က်ပ္သိန္း ၁၀,၀၀၀ေတာင္ မကေတာ့ဘူး”လို႔ အခု အသက္ ၃၀ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့
ကိုေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။ တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္စိုးတို႔လို ကနဦး ၿမိဳ႕သစ္သူ ၿမိဳ႕သစ္သားေတြကို အခုအခါမွာ
ၿမိဳ႕သစ္ရဲ႕ တကယ့္ေနရာေကာင္းေတြမွာ ေတြ႕ရဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ရွားပါးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
အမ်ားစုမွာ ၿမိဳ႕သစ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္းေတြမွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ထပ္ခ်ဲ႕လာတဲ့ ဟိုးအေရွ႕ဖ်ားအတြင္းပိုင္းေတြမွာ၊
ဒါမွမဟုတ္ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အေျခအေနေတြမွာသာေတြ႕ရမ်ားႏိုင္ေၾကာင္း ကိုေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။
“ၿမိဳ႕သစ္မွာ အခုအထိ တင္က်န္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ ေတာ္တယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ။ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိတ္ေဆြေတြထဲက ကြ်န္ေတာ္သိရသေလာက္ဆိုရင္ အေစာႀကီးကတည္းက ေရာင္းခ်ၿပီးေျပာင္းကုန္ၾကတာ မ်ားတယ္။
အေၾကာင္းအမ်ဳိး မ်ဳိးေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆက္ေနႏိုင္တဲ့သူက ေတာ့ မရွိသေလာက္ပဲ”လို႔
ကိုေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။ သူေျပာတာ မွန္ပါသည္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း ၿမိဳ႕သစ္က ေနရာေကာင္းေတြမွာ
မူလ ေနထိုင္သူေတြ အေတာ္ရွားကုန္သည္။ တခ်ဳိ႕ ေနရာေတြမွာမ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းနဲ႔ ျမန္မာစကားမပီသူေတြကအလုံးအရင္းနဲ႔ ေနရာယူေနထိုင္ႏိုင္ခဲ့ၾကၿပီ။ ၿမိဳ႕သစ္ဧရိယာထဲက တခ်ဳိ႕လမ္းမ်ားဆိုလွ်င္ တစ္လမ္းလုံးနီးနီးသူတို႔ကိုသာ ေတြ႕ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ “ေျပာရရင္ေတာ့ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အရွည္ႀကီး မေတြးခဲ့ၾကတာေပါ့။
တစ္ခုခု ေျဖရွင္းစရာရွိရင္အလြယ္လမ္းလိုက္ၿပီး ေျပလည္ေအာင္ရွင္းခဲ့ၾကတာေပါ့” လို႔ ကိုေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။
သူတို႔တစ္ေတြ ၿမိဳ႕သစ္က ‘ေျမ’ေရာင္းခဲ့ၾကရာမွာ အရွည္မေတြးျဖစ္ခဲ့ၾကဆိုတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။
ေနပူရင္တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာဖုန္ေတြက ေျခမ်က္စိအထက္ျမဳပ္ေအာင္ ထူခဲ့ၿပီး မိုးရြာရင္ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေအာင္
ရႊံ႕ဗြက္႐ုန္းရေသာ၊ ေရမရွိေသာ၊ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိေသာ၊ လူေနတာရွားပါးေသာအရပ္ေဒသကိုဒီေန႔လိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာလုံး၀မေတြးထင္ေကာင္းခဲ့ေသာအျဖစ္သာ
ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။
မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အိမ္ျခံေျမရာဇ၀င္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့
၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ေျပာစမွတ္တြင္ေလာက္ေအာင္ အိမ္ေျမအေရာင္းအ၀ယ္က လႈပ္ခဲ့သည္။
ေျမပုံေပၚမွာပင္လက္ေထာက္ေရာင္းတဲ့ေျမကြက္ေတြက ေန႔စဥ္အေရာင္းအ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေဈးႏႈန္းေတြကလည္း
တစ္ေန႔နဲ႔တစ္ေန႔ပင္ မတူခဲ့။ အဲဒီမွာ အထက္ကေျပာခဲ့တဲ့ မ်က္ေပါက္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေတြကလည္း အလုံးအရင္းနဲ႔
လွိမ့္၀ယ္ၾကသည္။ ဒီလိုျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းအေပၚ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖစ္ခဲ့သည္။
မ်က္ျမင္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ အိမ္ျခံေျမေဈးကြက္ သိသိသာသာျမင့္ခဲ့ၿပီး စကား၀ဲသူေတြ ၿမိဳ႕သစ္မွာ သိသိသာသာမ်ားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “မႏၲေလးၿမိဳ႕က အခု ၿမိဳ႕သစ္ကိုအေျခတည္ၿပီး အေရွ႕ေတာင္ဘက္ျခမ္းကို ဆက္ေရြ႕ ေနတယ္။
ၿမိဳ႕သစ္အိမ္ျခံေျမက႑ဟာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ဆက္အေရးပါေနဦးမွာပါ”လို႔ ၿမိဳ႕သစ္က ‘ဖိုးလမင္း’ အိမ္ျခံေျမအက်ဳိးေဆာင္လုပ္ငန္းကဦး၀ဏၰစိုးက ေျပာသည္။ လက္ေတြ႕မွာလည္း ၿမိဳ႕သစ္ရဲ႕ တကယ့္အေရးႀကီးတဲ့ မိန္းလမ္းေတြေပၚကအိမ္ေျမ ေဈးႏႈန္းေတြက ၿမိဳ႕တြင္းနဲ႔ ရင္ေပါင္တန္း လိုက္ေနသည္။
တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ၿမိဳ႕သစ္ကေတာင္ ေခၚေဈးျမင့္ကုန္ခဲ့ၿပီ။
“အခု ထီအျမင့္ဆုံးဆုက က်ပ္သိန္း ၁, ၅၀၀ ေပါ့ေနာ္။ တစ္သက္မွာ တစ္ခါေတာင္ ေပါက္ဖို႔ မလြယ္တဲ့ထီကို
ဆယ္ခါေလာက္ေပါက္မွကိုယ္အရင္က ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး ျပန္၀ယ္ႏိုင္မွာ။ဒါေတာင္လက္ရွိပိုင္ရွင္က ျပန္ေရာင္းခ်င္ဦးမွဗ်။ထီေပါက္ရင္ေတာင္ ဒီတစ္သက္ ၿမိဳ႕သစ္က အရင္ေျမကို ျပန္၀ယ္ဖို႔အိပ္မက္မမက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”လို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိး ကိုေက်ာ္စိုးက ေျပာသည္။
Credit : The Myanmar Times
