ဝင္ေငြနဲ ့မ်ွတတဲ ့အိမ္ရာေတြျဖစ္လာဖို ့

အိမ္ရာဖြံ႕ၿဖိဳးေရးနယ္ပယ္တြင္ "Affordable Housing"ဟူသည္ ‘‘အလယ္အလတ္ ဝင္ေငြရရွိသည့္ အိမ္ေထာင္စုမ်ားအတြက္ အိမ္ရာကိုဆိုလိုသည္’’ ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ ျဖစ္သည္။

ဥပမာ- စင္ကာပူ ႏုိင္ငံ၊ တ႐ုတ္ျပည္သူ႔သမၼတႏုိင္ငံတြင္လည္း အိမ္ရာအခက္အခဲရွိ ေသာ ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ႏွင့္ ဝင္ေငြနည္းျပည္သူမ်ားအတြက္ အိမ္ရာဟူ၍ ဖြင့္ဆိုေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။

ဩစေၾတးလ်ႏုိင္ငံက လည္း အလားတူပင္ ‘‘ဝင္ေငြနည္း ပါးသူႏွင့္ ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ ရရွိေသာ အိမ္ေထာင္စုမ်ားသည္ အျခားေသာ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားအတြက္ ကုန္က်ခံရမည့္စရိတ္ ကို မထိခိုက္ေစဘဲ ဝယ္ယူႏုိင္စြမ္းရိွေသာ အိမ္ရာ’’ဟု လက္ခံထား ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရသည္။

ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံတြင္ ‘‘ေဈးကြက္မွ အိမ္ရာလိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏုိင္မႈမရွိေသာ သတ္မွတ္အရည္အခ်င္းႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္ အိမ္ေထာင္စုမ်ားအတြက္ အငွားႏွင့္ တန္ဖိုးမွ်တအိမ္ ရာ’’ဟု ဖြင့္ဆိုမႈမ်ားရွိေပသည္။ အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္းႏုိင္ငံတြင္လည္း ‘‘ဝင္ေငြနည္းသူႏွင့္ အလယ္အလတ္ရွိသူ ႏွစ္ရပ္အတြက္အိမ္ရာ’’ဟု ဖြင့္ဆုိထားေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္၏။

သို႔ျဖစ္၍ Affordable Hous-ing ဟူေသာ စကားရပ္တြင္ ဝင္ေငြအုပ္စုႏွစ္ရပ္ အက်ံဳးဝင္ၿပီး ဝင္ေငြနည္းသူအတြက္ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာသာမက ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ရွိသူအတြက္ တန္ဖိုးမွ်တအိမ္ရာမ်ားကိုပါ ဆုိလိုေၾကာင္း ထင္ရွားလ်က္ရွိေပသည္။

အိမ္ရာေဈးကြက္တြင္ ဝင္ေငြအဆင့္ျမင့္သူမ်ားသည္ ဝယ္ယူႏိုင္စြမ္းျမင့္မားသူမ်ားျဖစ္၍ ေဈးကြက္၏ ေပါက္ေဈးကို လက္လွမ္းမီၾက၏။ သို႔ေသာ္ ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ရွိသူမ်ားသည္ ရံဖန္ရံခါ ေဈးကြက္မွ ေမာင္းထုတ္ျခင္းခံရၿပီး ဝင္ေငြနည္းျပည္သူမ်ားမွာမူ အိမ္ရာေဈးကြက္မွ ထာဝရပစ္ပယ္ထားျခင္းခံရသူမ်ားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ၎တို႔ႏွစ္ဦး၏ အိမ္ရာဝယ္ယူႏုိင္မႈစြမ္းရည္ကိုသာ ျမႇင့္တင္အားေပးရန္ လိုအပ္ျခင္းaၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ Affordable Housing ကို ဝင္ေငြအရ ဝယ္ယူႏုိင္စြမ္းရွိေသာ အိမ္ရာ (သို႔မဟုတ္) ဝင္ေငြႏွင့္ လက္လွမ္းမီအိမ္ရာဟု ဘာသာျပန္ဆုိမွသာ မူရင္းအဓိပၸာယ္ကို ၿခံဳမိငံုမိမည္ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာသာမက တန္ဖိုးမွ်တအိမ္ရာမ်ားပါ အက်ံဳးဝင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုေပသည္။

ဦးတည္ေသာ ဝင္ေငြအုပ္စုႏွစ္မ်ိဳးရွိသကဲ့သို႔ အိမ္ရာ ျဖည့္ဆည္းမႈ နည္းလမ္းမွာလည္း ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္ ၏။ ပထမနည္းလမ္းမွာ ဝင္ေငြႏွင့္ လက္လွမ္းမီေသာ အငွားအိမ္ရာ (Affordable Rental)ျဖစ္ၿပီး ဒုတိ ယနည္းလမ္းမွာ ဝင္ေငြႏွင့္ လက္ လွမ္းမီေသာ အေရာင္းအိမ္ရာ (Affordable Home Ownership) ဟူ၍ျဖစ္ေပသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ အထက္ပါ နည္းလမ္းႏွစ္မ်ိဳးအနက္ ဒုတိယနည္းလမ္းသည္ ပိုမိုအင္အားေကာင္းမြန္လ်က္ရွိသည္။

ႏုိင္ငံအမ်ားအျပား တြင္ ‘‘ဝင္ေငြႏွင့္ အိမ္ရာအသံုး စရိတ္အခ်ိဳး’’ (Housing-expen-diture-to income-ratio)ကို သတ္မွတ္က်င့္သံုးၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေပသည္။

ထိုကဲ့သို႔ သတ္မွတ္ရာ၌ မိမိႏုိင္ငံ၏ အိမ္ရာေဈး ႏႈန္းႏွင့္ ျပည္သူတို႔၏ ဝင္ေငြေပၚ မူတည္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးသတ္မွတ္ၾကေၾကာင္း ေတြ႕ရွိႏုိင္၏။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံတြင္ ေနအိမ္အတြက္ က်ခံရမည့္စရိတ္သည္ အိမ္ေထာင္စုဝင္ေငြ၏ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ထားသည္။

ကေနဒါႏုိင္ငံ ၌ ၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ဝန္းက်င္က ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ရာမွ ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္အလြန္မွစ၍ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းသတ္မွတ္ခဲ့ေၾကာင္း သိရွိရ၏။ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၌မူ ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း သတ္မွတ္ထားေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံျဖစ္၍ အနိမ့္ဆံုးျဖစ္ေသာ ဝင္ေငြ၏ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္း အခ်ိဳးသည္သာ အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္မည္ဟု ယူဆပါသည္။

UN HABHITAT မွ ျပဳစုတင္ျပေသာ စာတမ္းတစ္ေစာင္၌ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ လူဦးေရသည္ လစဥ္အိမ္ေထာင္စုဝင္ေငြ (တစ္ဦးခ်င္းဝင္ေငြမဟုတ္ပါ) ႏွစ္သိန္း ခန္႔သာရရွိသျဖင့္ (တစ္လလွ်င္ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းခန္႔ ျဖစ္ေသာ) ၆၅,၀၀၀ ကိုသာ အိမ္ရာအတြက္ အသံုးစရိတ္အျဖစ္က်ခံႏုိင္မည္ဟု တင္ျပခဲ့ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။

က်န္ရွိေသာ ၁၃၅,၀၀၀ (တစ္သိန္းသံုးေသာင္းငါးေထာင္က်ပ္)သည္ မိသားစု စားေရး၊ ဝတ္ေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ ခရီးစရိတ္ အတြက္ သံုးစြဲရန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤသို႔ဆုိရာတြင္ အိမ္ေထာင္စုဝင္ ေငြ၏ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ အသံုးစရိတ္သတ္မွတ္ခ်က္သည္ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ဝင္ေငြနည္းျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဝင္ေငြအလယ္အလတ္ျပည္သူမ်ားအတြက္ အိမ္ရာအလို႔ငွာ လံုေလာက္ပါၿပီေလာဟု ေမးျမန္းစရာရိွ၏။

‘‘မလံုေလာက္ပါ’’ဟု ပြင့္လင္းစြာ ေျဖဆုိရမည္ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကဲ့သို႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံမ်ားသာမက ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈရွိေသာ ႏုိင္ငံႀကီးမ်ား၌ပင္ လံုေလာက္မႈမရွိဘဲ ကြာဟခ်က္မ်ားရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ အိမ္ေဈး၊ ေျမေဈးတုိးျမႇင့္မႈႏႈန္းသည္ အိမ္ေထာင္စု၏ လစာ (သို႔မဟုတ္) ဝင္ေငြတိုးျမႇင့္ႏႈန္းထက္ အစဥ္အၿမဲႀကီးမားေနေလ့ရွိ ျခင္းဟူေသာ အစဥ္အလာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ႏုိင္ငံတကာအစိုးရမ်ားသည္ အိမ္ေထာင္စု၏ အိမ္ရာအသံုးစရိတ္အတြက္ လက္လွမ္းမီႏုိင္ေသာ ရာခုိင္ႏႈန္းအခ်ိဳးႏွင့္ အိမ္ရာေဈးႏႈန္းကြာဟခ်က္ကို နည္းလမ္း ႏွစ္ရပ္ျဖင့္ ေလ်ာ့နည္းေအာင္ ႀကိဳး ပမ္းေဆာင္ရြက္လ်ွက္ရွိသည္။

ပထမနည္းလမ္းမွာ ေထာက္ပံ့ေငြေပးျခင္း (Susidiza-tion) ျဖစ္၏။ ၎တြင္ ပြင့္လင္းေထာက္ပံ့မႈ (Open Subsidy) ရွိ သကဲ့သို႔ ဖံုးကြယ္ေထာက္ပံ့မႈ (Hidden Subsidy)ဟု ရွိျပန္၏။ ဥပမာ- လက္ရွိ ထိုင္းႏုိင္ငံသည္ အိမ္ခန္းတစ္ခန္းအတြက္ ဘတ္ေငြရွစ္ေသာင္းေထာက္ပံ့ေၾကာင္း အတိအလင္းေၾကညာထား၏။

ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ေျမေဈးကို ေထာက္ပံ့သည္ဟုဆိုေသာ္လည္း အိမ္ခန္းတစ္ခန္းအတြက္ မည္မွ်ရွိေၾကာင္း အတိအလင္းသတ္မွတ္ေဖာ္ျပႏုိင္ ျခင္းမရိွေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရေပသည္။

ထို႔အျပင္ တ႐ုတ္ျပည္၌ ေဆာက္လုပ္မႈစရိတ္၏ ၃ ရာခုိင္ႏႈန္းကို အျမတ္ (Profit)အျဖစ္ ရယူေၾကာင္း အတိအလင္းသတ္မွတ္ေၾကညာ ၏။

ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ ေျမဖိုးမပါ ေဆာက္လုပ္မႈစရိတ္အတုိင္း ေရာင္းေဈး (Price)ကို သတ္မွတ္သည္ဟု ဆုိထားေသာ္လည္း ကိန္းဂဏန္းျဖင့္ ပြင့္လင္းေသာ ေထာက္ပ့ံမႈျဖစ္ေအာင္ ေၾကညာေပးႏုိင္ရန္ လိုအပ္ေနေသးတာပဲျဖစ္ပါတယ္။

ေနးရွင္းျမန္မာ ( iMyanmarHouse.com အိုင္ျမန္မာေဟာက္စ္ေဒါ႔ကြန္း) မွ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။ Credit: iMyanmarHouse.com