Local Property News | Posted by Si Thu Aung
အိမ္ၿခံေျမတိုက္ခန္းေရာင္း ၀ယ္ၾကရာမွာ အလႊာအသီးသီးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုခြင့္ရတဲ့အတြက္ လူ တို႔ရဲ႕သေဘာ၊ လူတို႔ရဲ႕မေနာကို ပိုသိလာ ရပါတယ္။ လူခ်င္းတူေပမယ့္ စိတ္ထားခ်င္း မတူတာေတြ႕ရတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ အေတြ႕ အႀကံဳေပၚမူတည္ၿပီး အယူအဆေတြ ကြဲျပားသြားတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။
ငွက္မသိေတာ့ ဆက္ရတ္ ခ်ဳိး ထင္တတ္ၾကတယ္။ ပညာတတ္တဲ့အလႊာ ကလူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံၾကည့္တဲ့အခါ ပညာ မာနခံေနတာေၾကာင့္ ၾကည့္တာေတာင္ အေပၚစီးကၾကည့္တတ္တယ္။ တစ္ဖက္ လူကို အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ တတ္ၾကတယ္။ ပညာကလည္းတတ္၊ဥစၥာ ကလည္း မ႐ိုးမေျဖာင့္တဲ့နည္းနဲ႔ ႀကီးပြားလာသူေတြဆိုရင္ သူတို႔ေရာင္းတဲ့ေျမနဲ႔ အိမ္ျဖစ္ေစ၊ တိုက္ခန္းျဖစ္ေစ၊ ကြန္ဒို ျဖစ္ေစ၊ ၀ယ္မယ့္သူကိုျမင္ရင္ ၀ယ္ေကာ ၀ယ္ႏိုင္လို႔လားဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ တတ္ၾကတယ္။
သူက ငါတို႔ပိုင္တဲ့ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းကို ၀ယ္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေငြရွိလို႔လား သူ႕ၾကည့္ရတာ ေငြရွိပံုမရပါဘူးလို႔ ေတြး တတ္ၾကတယ္။ စရန္ေငြေပးတဲ့အခါမွာ ေတာင္ စရန္ေငြ သိန္း(၅၀)ေလာက္ခ်ရင္ ဒီေလာက္နဲ႔မေရာင္းႏိုင္ဘူး။ အနည္းဆံုး သိန္း(၃၀၀)ခ်မွ စရန္ေပးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္ မယ္ဆိုၿပီး ေသြးထိုးစမ္းၾကတယ္။ တစ္ခါက ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း၀ယ္ယူလိုသူ လူငယ္ တစ္ဦးဟာ စာခ်ဳပ္ေပးဖို႔ ေရွ႕ေနလာေခၚ လို႔ လိုက္သြားဘူးတယ္။ သူ၀ယ္ခ်င္တဲ့ တိုက္ခန္းက သိန္း(၁၅၀၀)ေလာက္တန္ တယ္။ ဓာတ္ေလွကားပါတဲ့ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းျဖစ္ေနတယ္။
တိုက္ခန္း၀ယ္လိုတဲ့လူငယ္ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က သူႀကိဳးစားရွာေဖြခဲ့တဲ့ အရင္းအႏွီးေတြကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ တိုက္ခန္း၀ယ္ယူထားခ်င္တာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႕ရဲ႕အလုပ္ကလည္း ေဒၚလာရတဲ့ အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္လို႔ ၀ယ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
စရန္ေငြ သိန္း(၃၀၀)ေလာက္ စရန္ခ်တာေတာင္ ၀ယ္သူကို အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္ပံုမရဘူး။ ၀ယ္သူအေနနဲ႔ ကေတာ့ စရန္ေငြေပးၿပီးတာနဲ႔ ေရွ႕ေနနဲ႔ ကန္႔ကြက္ရန္ရွိမရွိ သတင္းစာမွာေၾကာ္ ျငာတယ္။ (၇)ရက္ျပည့္လို႔မွ ကန္႔ကြက္ သူမရွိရင္ အၿပီးေငြေခ်မယ္။ ဒါဟာ ၀ယ္သူဘက္က လုပ္ထံုးလုပ္နည္းပဲေလ။
အဲဒီလိုသတင္းစာမွာ (၇)ရက္ ေလာက္ေစာင့္ရတာေတာင္ ၀ယ္သူကို မယံုၾကည္လို႔လားမသိပါဘူး။ ၀ယ္သူရဲ႕ ေရွ႕ေနကို ဖုန္းတဂြမ္ဂြမ္ဆက္တယ္ဗ်ာ။ ““ေရွ႕ေနႀကီးရဲ႕၀ယ္လက္က ဒီလိုကြန္ဒို တိုက္ခန္းကို ဒီေလာက္ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ၀ယ္မွာေသခ်ာရဲ႕လား။ သတင္းစာရက္ ျပည့္ရင္ေတာ့ က်န္ေငြေတြကို ေပးေခ်မွာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္””လို႔လည္း စူးစမ္းတဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေမးလြန္းလို႔ ေရွ႕ေနလည္း စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ ေျပာခ်လိုက္မိတယ္။
““အစ္မ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ စိတ္ပူေနတာလဲ။ ၀ယ္သူက လူငယ္ျဖစ္ ေပမယ့္ ႏိုင္ငံျခားက ျမန္မာျပည္မွာလာ ေရာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံတဲ့ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခု ရဲ႕ မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္လ ေဒၚလာႏွစ္ေထာင္ေလာက္ရလို႔ ဒီကြန္ဒိုတိုက္ခန္းေလာက္ေတာ့ျဖင့္ တစ္ႏွစ္စုရင္ ၀ယ္ႏိုင္ပါတယ္။ အခုလည္း မိသာစုေနဖို႔အတြက္ ၀ယ္တာပါ။ သတင္းစာရက္ျပည့္ေအာင္ခဏေလးေလာက္ ေတာ့ ေစာင့္ပါလို႔ေျပာလိုက္တယ္။
““တကယ္လို႔ ၀ယ္သူက က်န္ေငြ ေပးေခ်ဖို႔ ပ်က္ကြက္ရင္လည္း အမတို႔ စရန္ေငြ သိန္း(၃၀၀)အပိုင္သိမ္းယူလိုက္ ႐ံုပဲေလ။ ၀ယ္သူဘက္က မပ်က္ကြက္ဘဲ အမတို႔ေရာင္းသူဘက္ ပ်က္ကြက္ရေတာ့ သိန္း (၆၀၀)ႏွစ္ဆေလ်ာ္ရမွာေနာ္””လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ အဲဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ အေတာ္တုန္လႈပ္သြားၿပီး ကတုန္ကရင္ အသံနဲ႔ ““အလိုေလး ကၽြန္မတို႔ဘက္က ေတာ့ ပ်က္ကြက္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ သိန္း (၃၀၀)ေလ်ာ္ဖုိ႔ ျပန္ရွာရတာလြယ္တာမွ မဟုတ္တာ””လုိ႔ ေျပာလာပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ေမးရမယ့္အကြက္ ၀င္လာၿပီျဖစ္လို႔ ““အစ္မရဲ႕ အမ်ဳိးသား က လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ ဘူးလား””လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔ ““မဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ ကၽြန္မ အမ်ဳိးသားက ရွမ္းျပည္ကဌာနဆိုင္ရာ အရာရွိတစ္ေယာက္ပါလို႔”” တာ၀န္ထမ္း ေဆာင္ေနတဲ့ ဌာနကိုေျပာပါတယ္။ ေရွ႕ေန လည္းေတာ္ေတာ္သေဘာေပါက္သြားပါ တယ္။ သူ႕ေယာက်္ားကို ႏိုင္ငံေတာ္က ေပးတဲ့လစာနဲ႔ေတာ့ ဒီလိုကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မ်ဳိးေတြ ၀ယ္ထားႏိုင္မွာမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ မိမိတို႔က ႐ိုး႐ိုးသားသား ရထားတဲ့ ေငြနဲ႔၀ယ္တာမဟုတ္ေတာ့ ၀ယ္သူကိုလည္း ““ဒီလိုအရြယ္နဲ႔ ဒီလိုေငြေတြ ဘယ္လိုေပးႏိုင္မွာလဲ””လို႔ အထင္အျမင္ ေသးတဲ့စိတ္နဲ႔ ေမးျခင္းျဖစ္တာသိရပါ ေတာ့တယ္။
၀ယ္သူလူငယ္ကေတာ့ သူထင္သလို စိုးရိမ္ရတဲ့လူမဟုတ္ပါဘူး။ ၇ ရက္ ျပည့္လို႔ (၈)ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကန္႔ ကြက္သူမရွိတဲ့အတြက္ ေငြေခ်မယ္လို႔ ေရွ႕ေနကိုလာေခၚလို႔ အၿပီးေငြေခ်တဲ့ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေပးလိုက္ရပါတယ္။ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၿပီးတာနဲ႔ ၀ယ္သူလူငယ္က ဘဏ္မွာ လိုက္ၿပီး ေငြလႊဲေပးလိုက္ေတာ့မွ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ကြယ္””လို႔ ၿပံဳးၿပီးႏႈတ္ဆက္ ေနပါတယ္။ ၀ယ္သူလူငယ္ကလည္း ၀မ္းပမ္းတသာ ေလးေလးစားစား ျပန္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။
ေရာင္းသူအေဒၚနဲ႔အတူ သမီး ေခ်ာတစ္ေယာက္လည္းပါလာတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ၀ယ္သူလူငယ္က ေရာင္းသူရဲ႕ သမီးေခ်ာကိုလည္း စိတ္၀င္စားပံု ေပၚပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးအျပန္မွာ“လာ လည္ခ်င္ပါတယ္”ေျပာေတာ့...““လာခဲ့ ပါ””လို႔ ဖိတ္ေခၚေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
ေရွ႕ေနလည္းေရာင္းသူအေဒၚ ႀကီးရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားပံုၾကည့္ၿပီး အေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။ ၀ယ္သူလူငယ္ကေတာ့ အေဒၚႀကီးရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို အေသအခ်ာမသိေတာ့ ““ေရာင္းသူအန္တီႀကီး ကေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းတယ္ေနာ္ ဆရာ””လို႔ ေရွ႕ေနေရွ႕မွာ ခ်ီးမြမ္းေထာပနာ ျပဳေနပါတယ္။ ေရွ႕ေနႀကီးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ေတာ့ ““အဲဒီအေဒၚႀကီးက မင္းကိုအထင္ လံုး၀ မႀကီးတဲ့အျပင္ ဒီတိုက္ခန္းကို၀ယ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ အထင္ေသးေနတာ ကြ””လို႔ အမွန္အတိုင္းေျပာလိုက္ရင္ ၀ယ္သူ လူငယ္ဟာ ေရာင္းသူအေဒၚႀကီးကို ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဆိုးလိုက္မလဲ။ အစကတည္းက အေဒၚႀကီးအေၾကာင္း သာႀကိဳသိခဲ့ရင္ ဒီတိုက္ခန္းကို၀ယ္ခ်င္ မွာေတာင္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး””လို႔ ေရရြတ္ ရင္း ၀ယ္သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ သနားေန မိပါေတာ့တယ္။
လႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန ေမာင္ေကာင္းေဖ ( iMyanmarHouse.com အိုင္ျမန္မာေဟာက္စ္ေဒါ႔ကြန္း) မွ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။ Credit: iMyanmarHouse.com
