ျပန္လာပါေတာ့ “ေ၀”
ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္အားပါတယ္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ မေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကိုလွျမင့္နဲ႔အတူ ရန္ကင္းၿမိဳ႕ နယ္က "စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွတ္ပံု တင္႐ံုး'' ကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ သူငယ္ ခ်င္းရဲ႕ ကားနဲ႔ပဲ အပ်င္းေျပအခ်ိန္ကုန္ ေစမယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ရယ္၊ မေရာက္ တာၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ စာခ်ဳပ္စာတမ္း႐ံုးကိုလဲ အလည္သေဘာနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တာပါ။ ကိုလွျမင့္ကေတာ့ ပါမစ္နဲ႔ ေျမကြက္အတြက္ SP လုပ္ စရာရွိလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားကိုးၿပီး အေဖာ္အျဖစ္ ေခၚရွာတယ္ေပါ့။
စာခ်ဳပ္စာတမ္း႐ံုးဆိုတာကေတာ့ ႐ံုးဖြင့္တဲ့ေန႔တိုင္းလို လူမမ်ားတဲ့ေန႔ မရွိ ပါဘူး။ SP/GP လုပ္မွာလား၊က်မ္းက်ိန္လႊာ လုပ္မွာလား၊ ေမြးစားစာခ်ဳပ္လုပ္မွာလား၊ ေျမကြက္ေရာင္း/၀ယ္စာခ်ဳပ္လား၊ ဘာပဲ လုပ္လုပ္ ေရွာင္ကြင္းလို႔မရတဲ့ စာခ်ဳပ္စာ တမ္း မွတ္ပံုတင္႐ံုးမွာ လူေတြဆံုၾကရပါ တယ္။ တန္းစီသူေတြ တန္းစီၾကရတယ္။ ေစာင့္သူေတြ ေစာင့္ၾကရပါတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကိုလွျမင့္ကေတာ့ SP လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ အဆင့္သိပ္မမ်ားဘူး ေပါ့။ ဒီ့အျပင္ လည္လည္၀ယ္၀ယ္ရွိတဲ့ သူ႔တပည့္ေလးတစ္ေယာက္လည္း ကားေပၚ မွာ ပါလာၿပီးသားမို႔ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္စိုး ႈဃ ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေဖာ္အေနနဲ႔ ပါ လာတာပါ။ အခ်ိန္ေတြပိုေနေတာ့ ျမင္ျမင္သမွ် စပ္စုမိျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ “အိမ္ျခံေျမပညာ သင္တန္း”မွာ ဘာေတြထည့္ေျပာရမလဲ၊ ဘာေတြထည့္သင္ရမလဲဆိုတဲ့ ကုန္ၾကမ္းရွာ တယ္ဆိုပါေတာ့ “စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွတ္ပံုတင္ ႐ံုး”ဆိုတာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ျခံေျမ ပညာသင္တန္းမွာ အျမဲထည့္သင္ေနရတဲ့ သင္ခန္းစာရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထူးဆန္းတာ ရွာသာရွာ ရတယ္ ေတြ႕ဖို႔ခက္ေနပါတယ္။
စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုေတြ႕ပါၿပီဗ်ာ၊ ၀ွီးခ်ဲနဲ႔ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ။ အသက္ ကေတာ့ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ က်န္းမာေရးေကာင္းပံုေတာ့ မရဘူး။ သူ႔ နံေဘးမွာ တူလို၊ သားလို လူႏွစ္ေယာက္လဲ ပါပါတယ္။ အသက္ေတြက ၄၀ ေက်ာ္ ေလာက္ေတြပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီ၀ွီးခ်ဲေဘး ေရာက္သြားၿပီး ေမးလိုက္မိပါတယ္။
Uncle ႀကီးက ဘာကိုေစာင့္ေနရတာ ပါလဲလို႔၊ အဲဒီပုဂ္ၢိဳလ္ႀကီးက ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒု-ဦးစီးမွဴးဆီကို ၀င္ဖို႔ေစာင့္တာတဲ့ ဒါက သားအႀကီးေကာင္ပါလို႔လဲ မိတ္ဆက္ေပး လိုက္တာက စလို႔ (၃)မိနစ္ေလာက္ စကားေတြ ေျပာေနမိၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အိမ္ျခံေျမသင္ တန္းဆရာေလ၊ မေနႏိုင္ဘူး၊ ရွာရွည္မိပါ တယ္။ Uncle ရဲ႕ အိမ္ကို မေခၚဘူးလား လို႔။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စာသင္တဲ့အထဲက “စာခ်ဳပ္စာတမ္းမွတ္ပံုတင္တယ္ ဥပေဒ ပုဒ္မ (၃၁)”ကUncle အတြက္ ေမးလိုက္တာပါ။
Uncle ႀကီးက စဥ္းစားပါေသးတယ္ဗ်ာ၊ စံုစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကုန္အက်ကလဲ မနည္းလွဘူးမို႔၊ အခုလို ကိုယ္တိုင္ပဲ လာ လိုက္တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရာင္းေတာ့ မယ္ေလဗ်ာ။ အဲဒီကိစၥ ဟိုသြားဒီလာ မလုပ္ႏိုင္လို႔ သားအႀကီးေကာင္က SP လႊဲေပးဖို႔ပါ။ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ၾကာ ၾကာ ေစာင့္ရဦးမလဲမသိပါဘူးလို႔ ၿငီးတြား ရွာပါတယ္။
အေဖ၊ ဒီဦးႀကီးနဲ႔ ခဏေနလိုက္အံုး ေနာ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒု-ဦးစီးမွဴး႐ံုးခန္း အေျခအေနသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕သားႀကီးနဲ႔ အေဖာ္သားထြက္သြား ၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည္စိုး IC ကို သူ႔အေဖနဲ႔ ၀ွီးခ်ဲကို ၾကည့္လိုက္ပါလို႔ ေျပာသြား သလိုပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘာမွမေျပာပါ ဘူး။ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ပဲ “ေအးေအး”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီသူငယ္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားပံုေလး မႀကိဳက္မိတာရယ္၊Uncle ႀကီးကိုၾကည့္ရ တာ စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခုေမးစရာရွိေနသလို ခံစားမိတာရယ္ေၾကာင့္ ...
“ Uncle ႀကီး အသက္လဲရလာၿပီ၊ ေနလည္းမေကာင္းဘဲနဲ႔ ဘာျပဳလို႔ အိမ္ေရာင္း ရတာလဲ”ကစလို႔ စပ္စုပါေတာ့တယ္။ တကယ္သိခ်င္လာပါၿပီ။
ေအးဗ်ာ၊ ခုနသြားတာက အႀကီးေကာင္ ပါ။ အိမ္မွာအငယ္မရွိေသးတယ္။ သားသမီး (၂)ေယာက္ထဲပါ။ အန္တီက ဆံုးသြားတာ (၁)ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ အန္ကယ္က ခုအသက္ (၇၈)ႏွစ္ပါ။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ၿခံ ဘယ္ေရာင္းခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ။
Uncle ႀကီးေျပာရင္းဆိုရင္း အားပါ လာပံုရပါတယ္။ သူေျပာခ်င္တာေတြကို နားေထာင္ေပးမယ့္လူရွိတယ္ဆိုၿပီး။
သူတို႔ေမာင္ႏွမ (၂)ေယာက္က အတူ တူေတြပါဗ်ာ၊ အေမြလိုခ်င္ၾကတယ္ေလဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ လမ္းသာမေလွ်ာက္ႏိုင္ တာ၊ ေသြးတိုးဆီးခ်ဳိကလဲ မေျပာပေလာက္ ဘူး၊ ေသေလာက္တဲ့ေရာဂါမရွိေသးလို႔ မေအာင့္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ ေတာ့္ကို တိုက္ခန္းေကာင္းေကာင္း ျပန္၀ယ္ ေပးမယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ထံုးစံအတိုင္း အေမြလိုခ်င္ လာသူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ။
သားေရးသမီးေရးမဟုတ္ပါ။ သား အတင္းသမီးအတင္းေျပာလို႔ေကာင္းေနတုန္း Uncle ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ျပန္လာၿပီမို႔၊ အကင္းပါးၿပီးသားျဖစ္ၾကတဲ့လူႀကီးမ်ားက စကားလႊဲလိုက္ပါတယ္။
ကဲ Uncle ႀကီးေရ ခင္ဗ်ားသားေတာ္ ေမာင္လည္း ျပန္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းဆီသြားလိုက္ပါအံုးမယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဒါနဲ႔ ႕ညခူန ႀကီးရဲ႕ နာမည္နဲ႔ ဖုန္းနံပါတ္ေလးေျပာပါအံုး။
ဦးသီဟ ၀၉ ၇၉၆၅၅၅၅၉၆ တဲ့။ ဟုတ္ပါၿပီ ႕ညခူန ႀကီး၊ ဒါကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ကတ္ျပားပါဆိုၿပီး အိမ္ျခံေျမသင္တန္း ေက်ာင္းကတ္တစ္ခုေပးခဲ့ၿပီး ခြာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ စိတ္ကခြာလို႔မရပါဘူး။ ကၽြန္ ေတာ္ရဲ႕ ရင္ထဲမွာရွိတဲ့ အေတြးေတြကို ထပ္ၿပီး အလုပ္ေပးလိုက္ျပန္ပါၿပီ။ ထပ္ၿပီး ေတြးခိုင္းလိုက္ျပန္ၿပီေပါ့။
ဒီ Uncle ႀကီးရဲ႕ ရင္ထဲမွာသားသမီး ေတြ အေမြႀကိဳေတာင္းေနၾကတဲ့ ကိစၥက လြယ္လြယ္နဲ႔ အေျဖရွာလို႔မရတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ စဥ္းစားလက္စျဖစ္တဲ့ ေသတမ္းစာ (will )ကိစၥဆိုရင္ မမွားပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုတာ ဘယ္သူေတြလဲ ဆိုေတာ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ ၆၀၊ ၇၀ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အမ်ားစုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ အိုလာၾကပါၿပီ။ အလုပ္မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ အမ်ားစုက ပင္စင္ေလးနဲ႔ သားသမီးမ်က္ႏွာၾကည့္ရမ လိုလို ေလာကႀကီးကို အျပစ္တင္ရမလိုလို ျဖစ္ကုန္ၾကရတဲ့အရြယ္ေတြမွာ တိုင္းျပည္ က စီးပြားေရးမေကာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ရဲ႕ သားသမီးအမ်ားစုကလည္း စီးပြား ေရးမေကာင္းဘူးေပါ့။
ရွာလို႔လည္းလြယ္၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း မတက္ေသးခင္မွာ စုေဆာင္းတည္ေဆာက္ ထားခဲ့ၾကတဲ့ အိမ္ေလး၊ ၿခံေလးကေတာ့ လူတိုင္းလိုမွာ ရွိေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သားသမီးအရြယ္ ၃၀၊ ၄၀ ေတြကေတာ့ ကုန္ေစ်းႏႈန္းကလည္း ႀကီးတဲ့ေခတ္၊ ရွာရေဖြရတာလည္း မလြယ္ တဲ့ေခတ္ အဆံုးေျပာရလွ်င္ ရာသီဥတုပါ ပူလြန္းေအးလြန္းေဖာက္ျပန္လြန္းတယ္ေလ။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာက ႐ုပ္၀တၳဳေတြက တစ္ဟုန္ ထိုး တိုးတက္လာေတာ့ တကယ္လိုအပ္လာ တာက “ေငြ”သမၼာအာဇီ၀နဲ႔ ရွာလို႔ရစရာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ ေတြ႕ၾကမွာပါ။ မိဘအေမြ။ မိဘအမ်ားစုက အိုလာၾကၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ေဆးပညာ ဗဟုသုတေတြကလည္း ႂကြယ္၀ လာတဲ့ေခတ္မို႔ အသက္ေတြကရွည္ေပါ့။ ဒီေတာ့ ေမွ်ာ္မိတဲ့သားသမီးေတြကို စိတ္ မဆိုးသာပါဘူး။ မိဘဘိုးဘြားေတြ ေသလြန္ ၾကမွရမယ့္အေမြေတြက အိမ္ျခံေျမ။
အို ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတာစံုေနပါၿပီ ဗ်ာ။ သားေတြသမီးေတြ အေမြမေမွ်ာ္ၾကရ ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲလို႔ စဥ္းစားျပန္ ေတာ့လည္း လမ္းကမျမင္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္ တည္းကိစ္ၥကလည္းမဟုတ္၊ ကိုယ္တစ္ေယာက္ တည္းကိစ္ၥဆိုရင္ေတာ့ အဖြားႀကီးကို ေခၚၿပီး ေရထဲခုန္ခ်လိုက္ၾကရင္ၿပီးပါတယ္။
အင္းထြက္ေပါက္ကို မရမက ရွာၾကည့္ ေတာ့ေတြ႕မိပါတယ္။ သူမ်ား ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဥပေဒေတြထဲက “ေသတမ္းစာ”ပါပဲ။
“ေသတမ္းစာ”သာ ေရးခြင့္ရွိရင္ ကမ္ၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးပုဂိၢဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ သားသမီးေတြကေတာင္ သူတို႔မိဘေတြကို ေစာေစာ “ထာ၀ရအိပ္စက္ၾကပါေစ”လို႔ ဆုေတာင္းေနၾကတယ္ မၾကာဖူးပါဘူး၊ သူတို႔ဆီမွာက အေဖအေမ ေသလြန္လဲ အေမြေတြကို ကိုယ္ရခ်င္မွ ရမွာေလ။
ျမန္မာ့ဓေလ့မွာကေတာ့ “လင္ေသရင္ မယား”၊ “မယားေသရင္လင္”၊ “လင္ေကာ မယားပါေသရင္ သားသမီး”၊ ၿပီးမွ ေျမး၊ ေျမးမရွိမွျမစ္၊ အဆင့္လိုက္အဆင့္လိုက္ ပံုေသနည္းသာသာနဲ႔ အေမြရယူေနၾကရတာ မို႔။
ေသတမ္းစာဆိုတာမ်ဳိးသာ ျပန္ၿပီးေတာ့ မေပၚေပါက္ဘူးဆိုရင္ ဘုန္းဘုန္းတို႔ေဟာ ၾကတဲ့ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါးထဲက “သားဆိုးသမီး ဆိုးနဲ႔ အေမြခံဆိုးမ်ား”ဆိုတာက ဘယ္လို လုပ္ၿပီး ဖယ္ႏိုင္ၾကပါ့မလဲ။
ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္လို႔ ဦးသီဟႀကီး ဆီ ဖုန္းဆက္ရင္ ဦးသီဟေရ ခင္ဗ်ားအတြက္ စဥ္းစားပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္အေျဖ တြက္လာတာကေတာ့ ... ျမန္မာျပည္မွာ ၁၈၈၀ ခုႏွစ္ကတည္းက စၿပီး ေခတ္မွိန္သြားခဲ့ရတဲ့ေသတမ္းစာ (will) ကို တမ္းတၿပီး၊ “ျပန္လာပါေတာ့ ေ၀”လို႔သာ ဆုေတာင္းထားႏွင့္ပါဦး။ ၿပီးမွ သိရ ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္စိုး ႈဃ က စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဇြဲ ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အေျဖရွာတတ္ပါတယ္။ အတူတူစဥ္းစားၾကတာေပါ့ဗ်ာလို႔ ေျပာမယ္ စိတ္ကူးတယ္။ စာခ်ဳပ္စာတမ္း မွတ္ပံုတင္ ႐ံုးထဲက အေတြးေတြကို အိမ္ျပန္သယ္လာ ရပါေတာ့တယ္။
ၾကည္စိုး IC (အိမ္ဘုရင္) မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
