မိုးေကာင္းကင္ အိပ္မက္မ်ား
လူတုိင္းဟာအိပ္မက္မက္ဖူးၾကမွာပါ။ ၿပီးေတာ့ လူတုိင္းလည္းမိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုေတြ႕ဖူးၾကမွာပါ။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုအိပ္မက္ထဲမွာထည့္မက္ဖူးၾကတဲ့သူေတြလည္းဒီကမၻာေလာကႀကီးမွာမေရမတြက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ ရွိၾကမွာပါ။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကိုမိဘနဲ႔၊ ခ်စ္သူနဲ႔၊ ႏုိင္ငံေခါင္းေဆာင္နဲ႔၊ ကိုယ္ေလးစားၾကည္ညိဳ ရသူတစ္ဦးဦးနဲ႔ အႏႈိင္းထပ္တူျပဳ တင္စားရင္းအိပ္မက္မက္ၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိၾကမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ့္ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ကိုမိုးေကာင္းကင္ႀကီးနဲ႔တင္စားၿပီး ျမင့္မားက်ယ္ေျပာလွတဲ့ဘ၀ကိုဖန္တီးထုဆစ္ဖို႔ အိပ္မက္မက္သူေတြလည္းအမ်ားႀကီးရွိၾကမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းလူသားထဲကလူသားတစ္ေယာက္မို႔ မိုးေကာင္းကင္အိပ္မက္ကိုတစ္ႀကိမ္မကအႀကိမ္ႀကိမ္မက္ဖူးပါတယ္။ ထူးျခားတာတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မက္ဖူးတဲ့ မိုးေကာင္းကင္အိပ္မက္ဟာ အဆံုးအစမရွိက်ယ္၀န္းတဲ့ မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ တျခားရည္ရြယ္ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္ လူပုဂိုလ္တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုတင္စားခိုင္းႏႈိင္းၿပီးမက္တဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲတကယ့္ေကာင္းကင္ႀကီးကိုမက္တဲ့ အိပ္မက္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္မက္တယ္ဆိုတာကအိပ္ေပ်ာ္မွ မက္တတ္တာမ်ဳိးမဟုတ္လား။
ကၽြန္ေတာ္မက္တဲ့အိပ္မက္ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာမက္တာမဟုတ္ဘဲအိပ္မေပ်ာ္ေသးတဲ့အခ်ိန္၊ မိန္းမူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာမက္တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့ထက္ပိုထူးျခားတဲ့အခ်က္တစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မက္ခဲ့တဲ့ မိုးေကာင္းကင္အိပ္မက္ မက္တဲ့အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္ဟာအသိတရားဘာမွမျပည့္စံုေသးတဲ့ ပီဘိကေလးအရြယ္ ေလး-ငါးႏွစ္အရြယ္က ျဖစ္ေနတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြကဟိုတုန္းကအလြန္ဆင္းရဲပါတယ္။ အိုးပိုင္အိမ္ပိုင္လည္းမရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သိတတ္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစု ကၽြန္ေတာ့္အဘြားရဲ႕ညီမပိုင္ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕ နယ္ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚကေလးထပ္မွာရွိတဲ့ တိုက္ခန္းရဲ႕ ေခါင္မိုးေပၚမွာသြပ္ျပားမိုး၊ သြပ္ျပားကာဆယ္ေပပတ္လည္ေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့ အခန္းက်ဥ္းကေလးတစ္ခုမွာေနခဲ့ရတယ္ဆိုတာပါပဲ။
အဲဒီတုန္းကေထာင့္ကိုးရာေျခာက္ဆယ့္ေျခာက္၊ ေျခာက္ဆယ့္ခုနစ္ခုႏွစ္ေလာက္ဆိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာအျမင့္ဆံုးတုိက္ကေလးထပ္အထိပဲရွိတယ္။ ငါးထပ္၊ ေျခာက္ထပ္ ဆိုတဲ့အထပ္ေတြကလက္ခ်ဳိးေရရမေလာက္ ရွားပါးတဲ့အျပင္ လူေနအေဆာက္အအံုေတြမဟုတ္ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေနအေဆာက္အအံုေတြထဲမွာအျမင့္ဆံုးကေလးထပ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားရဲ႕အစ္မကအေနာက္ရထာလမ္းနဲ႔ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္လမ္းေထာင့္က ေလးထပ္တုိက္ ထိပ္ဆံုးခန္းမွာေနတယ္။ အဲဒီမွာသြားၿပီးေတာ့ ငွားေနတာလို႔ ေနာက္ပိုင္းမိဘေတြ ေျပာစကားအရသိလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေခါင္မိုးေပၚမွာအခန္းဖြဲ႕ေနတာဆိုေတာ့ အျမင့္တကာတုိ႔ရဲ႕အျမင့္ဆံုးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲအခန္းလာငွားေနၾကတာအိမ္ေထာင္စုေနာက္ထပ္ေလးစုေလာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြ တစ္ခန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အေဒၚလင္မယားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားနဲ႔ကတစ္ခန္းဆိုေတာ့ ႏွစ္ခန္းတျခားအခန္းေလးခန္းဆိုေတာ့ အဲဒီေခါင္မိုးကြန္ကရစ္ျပားအမိုးျပင္ႀကီးမွာအိမ္ငွားခ်ည္းပဲေျခာက္ခန္းရွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔မိသားစုေတြ ငွားေနတဲ့ ႏွစ္ခန္းကသာ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားညီမပိုင္ျဖစ္ၿပီးက်န္တဲ့အခန္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားညီမရဲ႕အိမ္နီးခ်င္းေလးထပ္တိုက္ခန္းပိုင္ရွင္ေတြ အသီးသီးအငွားခ်ထားၾကတဲ့အခန္းေတြပါ။
တံခါးေပါက္အ၀င္၀က ေျခာက္ေပေတာင္မျမင့္ေလာက္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေလးနဲ႔ အေဖ အခန္းထဲ၀င္ရင္ ေခါင္းငံု႔၀င္ရလို႔ပါ။ အထဲမွာလည္းက်ဥ္းပါ က်ပ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ က်ဥ္းလွေခ်ရဲ႕လို႔မထင္ခဲ့မိဘူး။ ကေလးေသးေသးေလးမို႔လို႔ေတာ့လည္းမဟုတ္ပါဘူး။
က်န္တဲ့သူေတြလည္းအဲဒီလိုပဲသေဘာထားၾကဟန္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ငွားေတြအားလံုးဟာအခန္းထဲမွာေနၾကခ်ိန္ကနည္းၿပီးအျပင္ဘက္ ကြန္ကရစ္ေပၚမွာပဲပက္လက္ကုလားထုိင္နဲ႔ေနတဲ့သူကေန၊ ဖ်ာခင္းၿပီးေနတဲ့ သူကေန၊ အမိုးစြန္းအုတ္တံတိုင္းေဘာင္ေပၚတက္ထိုင္သူကထိုင္ အဲဒီလိုေနၾကတာခ်ည္းအေတြ႕ရမ်ားပါတယ္။ မနက္ေစာေစာပိုင္းနဲ႔ညေနေစာင္းေနခ်ဳိသြားခ်ိန္ဆိုေယာက္်ားသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသြပ္ျပားေခါင္မိုးေတြ ေပၚ ေရာက္ကုန္ၾကတာပဲ။ ေလကေလးကလည္းတျဖဴးျဖဴး၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ျမင္ကြင္းကိုအေပၚစီးကေနစီးမိုး ျမင္ေနရတာဆိုေတာ့ တကယ့္ရႈခင္းသာ View Point အတိုင္းေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္မိုးေပၚတက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္က ခ်ဳိင္းႏွစ္ဖက္ကေနကိုင္ေျမွာက္ၿပီး မ တင္ေပးလိုက္ရံုနဲ႔ ေခါင္မိုးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ တက္ထိုင္မိသြားပါတယ္။ ေခါင္ေစာက္ေပၚအထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသြားရဲဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သြပ္မိုးအစပ္နားဆင္ေျခေလွ်ာေလာက္မွာပဲေနတတ္တယ္။ မသကာ ျပဳတ္က်လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့အခန္းေရွ႕ သမံတလင္းေပၚေလာက္ပဲ ျပဳတ္က်မွာေလ။ ဒါေၾကာင့္ပါ။ ဆင္ေျခေလွ်ာသြပ္မိုး က အလိုက္သင့္ေလးေနတတ္ရင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ရသလိုဇိမ္ရွိတယ္ဗ်။ ေျခေထာက္ေလးေတာင္ ခ်ိတ္ၿပီးေနလိုက္လို႔ ရေသး။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ မိုးေကာင္းကင္အိပ္မက္ စၿပီးေတာ့ မက္ပါတယ္။ ကိုယ္ ေရာက္ေနတာကအျမင့္ဆံုးေနရာ၊ ပက္လက္လွန္ထားတဲ့အတြက္ ျမင္ေနေတြ႕ေနရတာကေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး၊ တျခားမ်က္စိကိုအေႏွာင့္အယွက္ ေပးႏိုင္တဲ့ ဘယ္လိုအရာ၀တၳဳကမွ ျမင္ကြင္းပိတ္မေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ရတဲ့ မုိးေကာင္းကင္ႀကီးကိုၾကည့္ ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္ေတြ ရြက္လႊင့္ခ်င္တိုင္းလႊင့္ေနရတာအင္မတန္အရသာရွိလွပါတယ္။
ေကာငး္ကင္ျပာျပာ ႀကီးေပၚမွာေမ်ာလြင့္ေနတဲ့ တိမ္တိုက္ေတြကိုၾကည့္၊ ေလဟုန္စီးပ်ံသန္းေနတဲ့ ငွက္ေတြကိုလိုက္ၾကည့္၊ တိမ္စုစုတစ္ခုရဲ႕ ေလႏွင္ရာလြင့္ပါေနတ့ဲခရီးစဥ္ကိုေနာက္ကေနတစိမ့္စိမ့္လိုက္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းကင္ျပင္ထဲမွာလြင့္ေမ်ာေနသလိုခံစားလာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာနဲ႔ထိေနတဲ့ သြပ္ျပားအမိုးရဲ႕ အထိအေတြ႕ကိုေမ့သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာခုနေတြ႕ရတဲ့ တိမ္စိုင္ခဲေတြလိုအဆံုးအစမရွိတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္မွာ လြတ္လပ္စြာ၀ဲပ်ံေနရသလို ခံစားရတယ္။ ေလဟုန္စီးေနတဲ့ငွက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္နားကေနျဖတ္သြားရင္းလွမ္း ၾကည့္သြားၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလာရတယ္။
ညဘက္ဆိုရင္လည္းဒီအတိုင္းပဲ ၾကယ္္ေတြစံုတဲ့ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီၾကယ္ ပြင့္ေတြၾကားထဲကိုေရာက္သြားတယ္လို႔ ထင္လိုက္ရတယ္။ လူကတြယ္ရာမဲ့ ေမ်ာလြင့္ေနတယ္။ ကိုယ္ကိုနည္းနည္းေလးတိမ္းလို္က္ေစာင္းလိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ေတြထြန္းလင္းေနတဲ့အာကာသထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေမွာက္ လ်က္ျဖစ္လိုက္၊ ေစာင္းလ်က္ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္သြားတယ္။ ေလးႏွစ္သားကေလးရဲ႕ အသိဥာဏ္ထဲမွာအမည္မေဖာ္ ႏုိင္တဲ့ ၾကယ္ေပါင္းစံုၾကားေမ်ာလြင့္ေနမိတယ္။
အဲဒီခံစားခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ေယာက္ေယာက္ ကလာမတို႔လို္က္မထိလို္က္မခ်င္း တည္ၿမဲေနတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ကဟဲ့ ဒီေကာင္ေလး ၿငိမ္လွေခ်လားဆိုၿပီးလာတို႔လိုက္ထိလိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအိပ္မက္ကေနလန္႔ႏိုးလာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေျပာအရ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနတာမဟုတ္ဘူး။မ်က္လံုးပြင့္ၿပီး ႏိုးေနလ်က္သားကေနအဲဒီလိုေကာင္းကင္ႀကီးထဲ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတာ။
ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေနရာကိုစြန္႔ခြာခဲ့တာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ အဲဒီရသလည္းမရေတာ့တာ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္နီးပါးရွိေနၿပီ။ တစ္ခ်ိန္ကမက္ခဲ့တဲ့ မိုးေကာင္းကင္အိပ္မက္မ်ားကိုေတာ့ ခုခ်ိန္ထိလြမ္းေနမိဆဲပါ။
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
