လူတုိင္းသိထား ပိုမေကာင္းလား ဥပေဒဆုိင္ရာအခ်က္အလက္မ်ား
ဒီေခတ္မွာ အမ်ားဆံုး ေရပန္းစားလာတဲ့စကားလံုးက ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ဆိုတဲ့စကားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ သက္တမ္းတစ္ခုလံုး နစ္ျမဳပ္ေနထိုင္လာခဲ့ ရတာပါ။ အမ်ားျပည္သူေလ့လာသိရွိႏုိင္တဲ့ ပညာရပ္ေတြ၊ သိေကာင္းစရာေတြကို အမ်ားျပည္သူမသိရွိႏုိင္ဘဲ လူတစ္စု၊ တစ္ကြက္ကေလးသာ သိရွိႏုိင္တဲ့အေနအထားကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ေကာင္းတာေတာ့ အမွန္ပါ။
ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းထဲက မိသားစုတစ္စု အိမ္ေရာင္းပါတယ္။ အိမ္ေရာင္းလို႔ရတဲ့ေငြနဲ႔ တျခား အိမ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ျပန္၀ယ္တဲ့အခါ ကိုယ့္ဘက္က ကင္းကင္းရွင္းရွင္းျဖဴျဖဴစင္စင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ အိမ္ေရာင္းရေငြကို အခြန္ ေဆာင္ခ်င္လို႔ ျပည္တြင္းအခြန္မ်ားရံုးမွာတစ္ႏွစ္တစ္ခါ အခြန္အစစ္ေဆးခံ၊ အခြန္စည္းၾကပ္ခံ၊ အခြန္ေဆာင္ အလုပ္ လုပ္ေနက် ကၽြန္ေတာ့္ကို အကူအညီေတာင္းတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ၿမိဳ႕နယ္ဆုိင္ရာအခြန္ရံုးကို သြားၿပီး လုိက္ပါကူညီေပးပါတယ္။
သူတို႔မိသားစုျပသနာတစ္ခုက သူတို႔ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ ဆိုးတဲ့ စုန္းျပဴးလူငယ္တစ္ေယာက္ ပါေနတယ္။ အဲဒီ ေကာင္ေလးကို ေၾကာက္ရလို႔လည္း သူတို႔အိမ္ကိုေရာင္းျဖစ္သြားတာ။ ႏို႔မို႔လို႔ကေတာ့ အိမ္ကိုငွားစား၊ ဒါဆို တစ္ေန႔ ေရႊဥတစ္လံုးဥေပးတဲ့ငန္းပဲေပါ့။ သူတို႔မွာ ေရႊဥကိုေရာင္းစားဖို႔ထက္ ေရႊဥဥေပးတဲ့ငန္းကို သတ္ပစ္လိုက္ ရတာ အဲဒီလူငယ္ေၾကာင့္။ ထားပါေတာ့ေလ။ ဒါက သူတို႔အတြင္းေရးပါ။ အိမ္ကိုေရာင္းၿပီးေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ အေမြခဲြၾကတယ္။ အညီအမွ်ေပါ့။ ေနာက္ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ေငြကိုလည္း တြက္ခ်က္ၿပီးေတာ့ အခ်ဳိးက် ျပန္ထည့္၀င္ ၾကတယ္။ အၾကမ္းဖ်င္း ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းနဲ႔ေပါ့။
အခြန္ေဆာင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေမးတယ္။ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ထည့္ခ်ဳပ္ထားတဲ့ပမာဏက တကယ္ေရာင္းလိုက္ရတဲ့ပမာဏလား၊ ေလွ်ာ့ခ်ဳပ္ထားတာလားလို႔။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တကယ္ရတဲ့ပမာဏပါတဲ့။ ဒါဆို မင္းတို႔ အခြန္ေဆာင္ရမယ့္ ေငြက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မေလာက္ႏုိင္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခြန္စည္းၾကပ္ေရးအဖြဲ႕က စာခ်ဳပ္ပါေစ်းႏႈန္းကို ဘယ္ေတာ့မွ အယံုအၾကည္မရွိဘဲ ပိုသတ္မွတ္ၿပီး ပိုစည္းၾကပ္တတ္တဲ့အတြက္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔ေတြ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ေတြကိုျဖစ္လို႔။ စာခ်ဳပ္စာတမ္းသံုးၿပီး အေရာင္းအ၀ယ္လုပ္ေနက်မဟုတ္တဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္ကို ၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္သနားစရာေကာင္းပါတယ္။
သူတို႔အျဖစ္က ထားပါေတာ့ဗ်ာ အိမ္ကို သိန္းတစ္ရာနဲ႔ေရာင္းလုိက္တယ္။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ခြဲယူတယ္။ အခြန္ေဆာင္ဖို႔ ဆယ္သိန္း အခ်ဳိးက် ျပန္ထည့္ၾကတယ္။ ဒါပဲေပါ့။ သူတို႔သိတာက ရုိးရုိးေလး။ ဒါဆို အိမ္ကို သိန္းခုနစ္ဆယ္ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းပါတယ္ လို႔ ၀ယ္သူကို နားလည္ေအာင္ ျပန္ညွိႏႈိင္းၿပီး စာခ်ဳပ္ျပန္ခ်ဳပ္ပါလားလို႔ အၾကံေပးေတာ့ ၀ယ္သူက အဲဒါမ်ဳိးဆို လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ သူက တစ္ခါဆို တစ္ခါပဲတဲ့။ သူတို႔လည္း အရင္က ၾကားဖူးနား၀ရွိလို႔ စာခ်ဳပ္မွာ ေလွ်ာ့ခ်ဳပ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာကို က်ဳပ္က ဒီလို ကလိမ္ကက်စ္အလုပ္မ်ဳိး မလုပ္ဘူး၊ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရကို နစ္နာေစမယ့္အလုပ္မ်ဳိးမလုပ္ဘူးဆိုၿပီး မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ေျပာလို႔ ျပန္ရွိခိုးရမတတ္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရေသးသတဲ့။
ကဲ ဒါဆိုလည္း ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ ရံုးေရာက္မွ ညွိၾကည့္ရေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး သူတု႔ိၿမိဳ႕နယ္က အခြန္ဦးစီးဌာနကို လုိက္သြား၊ အေနအထားေျပာျပၿပီး အကူအညီေတာင္းေတာ့ ဦးစီးမွဴးကလည္း ကၽြန္ေတာ္ေမးတဲ့အတိုင္း ေမးတာပါပဲ။ ဘာလို႔ေလွ်ာ့မခ်ဳပ္တာလဲတဲ့။ ေလွ်ာ့မခ်ဳပ္ရင္ေတာ့ ပိုေဆာင္ရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီဦးစီးမွဴးက အၾကင္နာတရားေတာ္ေတာ္ရွိပံုေပၚတယ္။ သူတို႔ ကာယကံရွင္ေတြကိုမေျပာနဲ႔ အကူလိုက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာင္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာရွင္းျပတယ္။
ဆရာရယ္ ကူညီႏုိင္တဲ့နည္းလမ္းေလးမရွိဘူးလားလို႔ အားလံုးက ၀ိုင္းေျပာၾကတယ္။ တျခားသူေတြက နားလည္မႈရွိရွိနဲ႔ ပိုေဆာင္ရမယ့္ေငြကို အခ်ဳိးက် ျပန္ထည့္၀င္ၾကမွာေပမယ့္ ခုနေျပာခဲ့တဲ့ စုန္းျပဴးေလးကေတာ့ သူေပးစရာရွိတာေပးၿပီးၿပီ ထပ္မေတာင္းနဲ႔ မရဘူးလို႔ ရာဇသံေပးထားတာတဲ့။ ေနာက္ဆံုး မတတ္သာတဲ့အဆံုး က်ရင္ေတာ့ တုိးေဆာင္ရမယ့္ပမာဏကို က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြဘဲ စုန္းျပဴးမပါ စုထည့္ၾကတာေပါ့လို႔ ညည္းၾက တယ္။ ဦးစီးမွဴးက ကရုဏာသက္တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အားလံုး ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ပါပဲ အေရာင္ေတြေတာက္လာၾကတယ္။ ဦးစီးမွဴးက အၿပံဳးမပ်က္ဘဲ သူ႔ေနာက္ဗီရိုထဲက အခြန္စည္းၾကပ္ျခင္းဆိုင္ရာ ဥပေဒ စာအုပ္တစ္အုပ္ ယူၿပီး တစ္ေနရာကိုလွန္၊ စာပိုဒ္တစ္ပိုဒ္ ကို လက္ေထာက္ျပတယ္။
သူလက္ေထာက္ျပတဲ့ ဥပေဒစာပိုဒ္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမမွတ္မိေတာ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ နည္းနည္း သေဘာေပါက္ခဲ့တယ္။ အထူးသျဖင့္ မိဘေတြကြယ္လြန္သြားလို႔ က်န္ရစ္တဲ့သားသမီးေတြေရာင္းတဲ့ အေမြဆိုင္အိမ္ခန္း၊ တုိက္ခန္း ျဖစ္မွ အဲဒီဥပေဒနဲ႔အက်ံဳး၀င္တယ္ဆိုတာပဲ မွတ္မိတယ္။ ဒီနည္းနဲ႔လုပ္ရင္ မင္းတုိ႔ ခ်န္ထားတဲ့ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ မေဆာင္ရပါဘူးတဲ့။ အားလံုးရဲ႕မ်က္ႏွာေတြဟာ ၀င္းခနဲ၊ လက္ခနဲပါ။ ဒါေတာင္ မယံုမရဲနဲ႔။ တကယ္ အခြန္စည္းၾကပ္ခ်လန္ထြက္လာေတာ့ ေျခာက္သိန္းေက်ာ္ေလာက္ပဲ က်သဗ်။ ေမာင္ႏွမေတြ အဲဒီဦးစီးမွဴးကိုသြားကန္ေတာ့ေတာ့ မုန္႔ေတြပဲလက္ခံၿပီး ပိုက္ဆံေတြ လက္မခံဘူးဗ်ား။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလိုဥပေဒမ်ဳိး ရွိတယ္ဆိုရင္ အမ်ားျပည္သူ စိတ္၀င္စားသူေတြေလ့လာလို႔ရေအာင္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ိေပးဖို႔ မလိုအပ္ဘူးလားဆိုတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ လက္လွမ္းမီသေလာက္ အခြန္ေလာကကလူေတြ ကို ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူတို႔ေတာင္ ဒါကိုမသိဘူး လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔လို ေလာကသားအခ်င္းခ်င္းေတာင္ မသိေသးတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လို အရပ္သားေတြ ဆို ေ၀လာေ၀းေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားသိသင့္ တဲ့ဥပေဒ ဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြကို အမ်ားနားလည္ႏိုင္ တဲ့ေ၀ါဟာရေတြနဲ႔ ေရးသားမွ်ေ၀ျဖန္႔ခ်ိေပးထားမယ္ဆိုရင္ နားမလည္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ အမႈအခင္းျဖစ္ စဥ္ေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ထားႏုိင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ
ေျမႀကီး လက္ခတ္မလြဲ ပါပဲလို႔ …
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
