အက်ည္းတန္ သည္ဘြဲ႕ႏွင့္ ေက်ာတစ္ခင္းစာအိပ္မက္
ကၽြန္ေတာ့္အေဖေျပာဖူးခဲ့တဲ့စကား ရွိပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သံုးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္က ေျပာခဲ့တာပါ။ တို႔ ရန္ကုန္က ေနာင္က်ရင္ စားေရး၊ ၀တ္ေရးထက္ ေနေရး ပိုခက္လာမယ္ကြ တဲ့။ အဲဒီစကားေျပာခါစက ကၽြန္ေတာ္ အေဖေျပာတာကို သိပ္သေဘာမေပါက္ေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ ခ်င္း တခ်ဳိ႕ အိမ္ငွားဘ၀နဲ႔ေနေနရတာ ေအးေဆးပဲေလ။ မသိရင္ သူတို႔ ဓားမဦးခ် ေနထိုင္လာတဲ့ အိမ္ပိုင္ရာပိုင္ မ်ားလားေတာင္ ေအာက္ေမ့ရရဲ႕။
ဒါေပမဲ့အဲဒီစကားေျပာခဲ့ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာတဲ့
အခ်ိန္က်ေတာ့ အေဖ့စကားက တစ္စတစ္စမွန္လာပါ လားဆိုုတာ မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ေနရၿပီ။ အငွားစနစ္နဲ႔ေနေနၾကတဲ့ အိမ္ေထာင္စုေတြ တစ္ႏွစ္တစ္ခါ အိမ္ေျပာင္းရတဲ့ ဒုကၡကို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရၿပီ။
လုပ္ငန္းလုပ္ဖို႔တုိက္ခန္းငွားတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ ေယာက္က ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္စာအတြက္ ငွားခရွာရတယ္ဆုိတာ ဆယ့္ႏွစ္လစာရွာရတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဆယ့္သံုးလစာ ရွာရတာတဲ့။ ပိုတဲ့တစ္လက ပြဲခတဲ့။ သူေျပာတာ ေသြးထြက္ေအာင္မွန္သားဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တင္ အိမ္ငွားခေပးရတာ ဆယ့္သံုးလစာ။ ပြဲစားက တစ္လစာ အိတ္ထဲေကာက္ထည့္၊ အိမ္ရွင္က လည္း ရတဲ့လခကို ေရၾကည့္တဲ့ၿပီးသကာလ တစ္လစာ ပြဲစားကိုေပး။ အိမ္ငွား ေပးရတာက ဆယ့္သံုးလစာ၊ အိမ္ရွင္ရတာက ဆယ့္တစ္လစာ၊ ၾကားထဲက ႏွစ္လစာ ပြဲစားအိတ္ထဲေရာက္။
ဒါက လြန္ခဲ့တဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က အိမ္ငွားေတြရဲ႕ဘ၀။ ေနာက္ပိုင္း ပြဲစားေတြရဲ႕ ေလာဘႀကီးမႈေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္းတိမ္ေကာလာခဲ့။ ေျခာက္လတစ္ျဖတ္ေလာက္ပဲ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ၾက။ စာခ်ဳပ္ သက္တမ္းတိုးပါမယ္ဆုိရင္ လာထား အိမ္လခပိုျမင့္တဲ့ေစ်းနဲ႔။ ဒီလိုနဲ႔ အိမ္ပိုင္မရွိလို႔ ငွားေနၾကရတဲ့ အိမ္ငွားေတြ ရဲ႕ဘ၀ ကိုယ္ရွာတဲ့၀င္ေငြ အိမ္ရွင္ကိုထိုးအပ္ၿပီး ပိုတာကိုမွ ကိုယ္စားရတဲ့အျဖစ္။ ဒီေတာ့ ဒီတစ္ျဖတ္ အကြက္အကြင္းက်တဲ့ေနရာမွာ တစ္သိန္းနဲ႔ငွားတဲ့အိမ္ ေနာက္တစ္ျဖတ္က်ေတာ့ ေစ်းျမင့္လို႔ဆက္မငွားႏိုင္၊ဒီေစ်းနဲ႔ရမယ့္အကြက္အကြင္းသိပ္မက်တဲ့ေနရာကို ေျပာင္း၊ ေနာက္ အသစ္တစ္ျဖတ္က်ေတာ့ လက္ရွိအခန္းက အိမ္လခတိုးေတာင္း၊ ဒီေတာ့ အကြက္အကြင္းက်ဖို႔ေနေနသာသာ ပိုေခါင္တဲ့ေနရာကို ထပ္ေျပာင္း။ အိမ္ငွားခ ထပ္မလိုက္ႏိုင္လို႔ကေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေခ်ာင္ကေလာင္ထဲကို ေခါင္းထိုး၀င္ရေတာ့တဲ့ အိမ္ငွားေတြဘ၀။
စာခ်ဳပ္ေစ့ခါနီးတစ္လေလာက္အလိုဆိုရင္ အိမ္ငွားေတြ တြက္ရခ်က္ရၿပီ။ စံုစမ္းေလ့လာမႈေတြျပဳရၿပီ။ အခုငွားေန တဲ့ေနရာမွာ အခုငွားေနတဲ့လခနဲ႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ ေနရာကိုမက္ၿပီးပဲ ေငြကိုတိုးေပးမလား၊ ဒီကုန္က် စရိတ္ေလာက္နဲ႔ပဲ ေခ်ာင္ထဲကို ထပ္ေရႊ႕မလား။ ရန္ကုန္မွာ ေနေရးက ပိုခက္လာၿပီကြ ဆိုတဲ့ အေဖ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္အၾကားအာရံုမွာ တ၀ဲ၀ဲရယ္တဲ့တလည္လည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ စားဖို႔နဲ႔၀တ္ဖို႔ကပဲ ခက္တာ ေနေရးကေတာ့ မခက္ေရးခ်မခက္။ ႀကိဳက္တဲ့ဘုနး္ႀကီးေက်ာင္းသြား၊ ဆြမး္က်န္ဟင္းက်န္ေလးေတာင္ ကပ္စားလို႔ရေသး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြက ေန ေျခကုပ္ယူၿပီး ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ေတြ၊ အႏုပညာသည္ေတြ လက္ညွိဳးထိုးမလြဲ။
ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာမေနခ်င္တဲ့သူေတြအေနနဲ႔လည္း ကိုယ့္ဇာတိရပ္ရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ဳိးေတြအိမ္မွာ အဆင္ေျပသလို လွည့္ေနလို႔ ရေသး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပန္းဘဲတန္းၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေျမညီထပ္အိမ္ေလးမွာ 1970 ၀န္းက်င္ေလာက္က ေဆြမ်ဳိးေတြအနည္းဆံုး ေလးငါးေယာက္ အၿမဲရွိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အဘြားက ၀ါးခယ္မဇာတိ။ ၀ါးခယ္မကလာတဲ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ ျပတ္တယ္ရယ္မွမရွိတာ။ ဒီလိုပဲ ေနလို႔ရတာပဲ။
ေႏြဘက္မ်ားဆို အိမ္ေရွ႕ကတၱရာလမ္းေပၚမွာ ထိုးထားတဲ့ ကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚတက္လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ုိင္းနဲ
႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္း ျဖစ္ေတြ ေျပာၾက၊ မိုးခ်ဳပ္ ညဥ့္နက္လာေတာ့ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚတင္ အိပ္လိုက္ၾက။ ျခင္ေထာင္မလို၊ ေလေလးက တျဖဴးျဖဴးနဲ႔။
ေနာက္ပိုင္း ဧည့္သည္က်ဲသြားတဲ့ 1980 တစ္၀ိုက္မွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို၀မ္းကြဲ သံုးေယာက္ေလာက္ ပံုႏွိပ္စက္ပညာသင္အေနနဲ႔ အိမ္မွာပဲေနၾက။ ဒီလိုပဲ တျခားလုပ္ငန္းေတြမွာလည္း ပညာသင္ေတြ၊ အကူေတြ လာၿပီးေတာ့ ေနၾက။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စရိတ္ ဘာမ်ားႀကီးတာမွတ္လို႔။
ဒါက အခန္းပိုမရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ထဲတုိက္ခန္းရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈရာဇ၀င္။ အခန္းပို၊ ေျမပိုရွိတဲ့ ေျမကြက္ထဲကအိမ္လိုမ်ဳိးျဖစ္လို႔ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ နယ္က လာတဲ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြအတြက္ ဘူမိနက္သန္ေျမေကာင္းမွန္တဲ့ ေအာင္ေျမအမြန္ပဲ။
ဒီေတာ့ နယ္ကတက္လာၿပီး ရန္ကုန္မွာ ႀကီးပြားရာႀကီးပြားေၾကာင္းရွာၾကသူေတြဟာ ေနစရိတ္မကုန္၊ စားစရိတ္ေလာက္နဲ႔ ၀တ္စရိတ္ေလာက္ပဲ ရွာႏိုင္ရင္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ရတယ္။
ဒီေခတ္မွာေတာ့ ေက်ာတစ္ေနရာစာ ေသခ်ာၿပီဆိုမွ တျခားအေရးေတြစဥ္းစားရဲေတာ့တာ။ ေက်ာတစ္ေနရာစာအတြက္ ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ဳိးေတြကို အားကိုးလို႔ရတဲ့ေခတ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာလည္း အရင္ကလို မေခ်ာင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္ရန္ကုန္တက္ၿပီး ေငြရွာေတာ့မယ္
ဆုိရင္ ဘယ္မွာေနမလဲ အရင္ စဥ္းစား၊ မတတ္သာရင္ က်ဴးေက်ာ္အေနနဲ႔ရပ္တည္။အဲဒီလိုနဲ႔ ေငြရွာဖို႔ေရ
ခံေျမခံေကာင္းတဲ့ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာအက်ည္းတန္တဲ့နာမပညတ္တစ္ခု ထပ္တိုးလာခဲ့ရ။ အဲဒါက က်ဴးေက်ာ္ တဲ့။
ဘယ္သူကေရာ အဲဒီအက်ည္းတန္နာမည္ႀကီး တံဆိပ္ကပ္ခံခ်င္ပါ့မလဲေနာ္။ ဒါေပမဲ့လည္း မိသားစုဘ၀ေတြ အိေျႏၵရရ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔ နာမည္အက်ည္းတန္တာမတန္တာ အပထား၊ ဘ၀အက်ည္းမတန္ရေအာင္ ရတဲ့အခြင့္ အေရး ရတုန္းရခိုက္ယူၿပီး ေက်ာတစ္ေနရာစာခင္းႏိုင္ဖို႔ အားထုတ္ရတာ သူတို႔အတြက္ မဟာစြန္႔စားခန္းတစ္ခု။
အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းရွားပါးလာမႈကေန ျပ႒ာန္းတဲ့ လူေနမႈပံုစံအရ ရန္ကုန္ကို ေတာင္ၿပိဳကမ္းၿပိဳေရြ႕လာ ၿပီး ဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္ ေျခကုပ္ယူတဲ့ေနရာမွာေတာ့ က်ဳးေက်ာ္ဆုိတဲ့ အက်ည္းတန္ဘြဲ႕ကိုပဲ ျငင္းပယ္လို႔မရ စြာ ေထြးပိုက္ရင္း ေက်ာတစ္ခင္းစာအိပ္မက္ ဆက္မက္ေနၾကရဦးမွာကေတာ့ ကေန႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခု ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
