ဖြံ႕ၿဖိဳးျခင္းက တရိရိတိုက္စား သဘာ၀ရဲ႕ လြမ္းေမာဖြယ္အလွတရား
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးခါစ ကၽြန္ေတာ္ သု၀ဏၰကိုေရာက္ေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕ကေလးမွာ သံုးဆယ့္ရွစ္ဗိုက္ပူကားေတြ ေခတ္ေကာင္းတုန္း။ ေခတ္ေပၚအျဖစ္ ရွိတာက ေလးဆယ့္ေျခာက္ ဟုိင္းလပ္စ္ကားေလးေတြ။ ဒီကားေတြရဲ႕ ၿမိဳ႕ထဲအထိစီးရသည့္တန္ေၾကးက ႏွစ္က်ပ္တိတိ။ ကၽြန္ေတာ္ရေသာ၀င္ေငြက တစ္လ က်ပ္ငါးရာ။ ဒါက တစ္ေထာင့္ကိုးရာကိုးဆယ္ျပည့္ႏွစ္ ေႏွာင္းပိုင္းကာလ။
အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳ႕ကေလးကို အလြန္ခ်စ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ဆို ၿမိဳ႕ထဲက လူက်ပ္က်ပ္၊ ကားက်ပ္က်ပ္ မြန္းညပ္ေနေသာ ၿမိဳ႕ျပအေငြ႕အသက္မ်ား ကင္းစင္ရာ ေက်းလက္မက ၿမိဳ႕ျပမက် ၿမိဳ႕ငယ္ေလး ရဲ႕ အခင္းအက်င္းေတြက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္သား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးဖမ္းစားေနခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ပံုႏွိပ္စက္မွာ ကာလာလက္ခြဲသမားအျဖစ္ အလုပ္၀င္ေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္က ညေန ေျခာက္နာရီ။
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ေက်ာင္းဆရာမဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ တစ္နာရီေလာက္ဆိုရင္ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္အလာကိုေစာင့္ရင္း ညေနစာကို ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ထား၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ေယာက္ ထမင္းလက္ဆံုစား၊ အေညာင္းေျပအညာေျပ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္၊ ၿပီးေတာ့ ျပန္ၿပီး ညနက္ေတာ့ အိပ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အဲဒီတုန္းက တီဗီမရွိ၊ ကက္ဆက္မရွိ။ ကၽြန္ေတာ္တီး သည့္ ဂစ္တာအိုေလးတစ္လက္ႏွင့္ ညလယ္ပုိင္းသံစဥ္ေတြဖန္တီး။ ပရိသတ္က ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္လွစြာေသာဇနီး။
သည္လို ၿပီးျပည့္စံုသည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ယူဆထူေထာင္ထားသည့္အိမ္ေထာင္ေရးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေနေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ဟဲ့ ထမင္းစားသြားေလ ဆိုတဲ့စကားကို ဥေပကၡာျပဳလို႔ ေျခာက္နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္ လက္ရွိအလုပ္ေတြ လက္စသတ္၊ ေရမိုးခ်ဳိး၊ တစ္ခါတေလ မ်က္ႏွာေလာက္ပဲ သစ္ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္လစ္ေလေတာ့တာေပါ့။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စီးေလ့ရွိတာက ဗုိက္ပူခ်က္ပလက္ ဘတ္စ္ကား သံုးဆယ့္ရွစ္အ၀ါေရာင္။ သူက ဆူးေလဘုရားလမ္း ဟိုးေအာက္ဘေလာက္ ဘဏ္ခြဲသံုးေရွ႕မွာ ဂိတ္ထိုးတယ္။ အဲဒီအထိ လမ္းေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္ ဆုိက္လာတဲ့ကားေပၚ အလုအယက္တက္၊ ေနရာတစ္ခုရၿပီဆို ရင္ သာသာယာယာပဲ။
အဲဒီတုန္းက မီးကလည္း ခဏခဏပ်က္။ ပ်က္သမွ တစ္ေန႔လံုးကို ေန႔တစ္၀က္ပဲေပးတယ္ဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ တစ္နာရီဆိုရင္ပဲ မီးက ပ်က္ၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ မနက္ပိုင္းမီးပ်က္ၿပီး ေန႔လယ္တစ္နာရီမွာ ျပန္လာ။ ဒီလို ေန႔နဲ႔ည တစ္လွည့္စီေပးေနတဲ့အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ျပန္ခ်ိန္က တစ္ရက္ျခားတစ္ခါ ညေန ေလးနာရီေလာက္ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ည ရွစ္နာရီေလာက္မွျဖစ္ရင္ျဖစ္။
ညေနဘက္ ေနေရာင္မေပ်ာက္ခင္ အိမ္ျပန္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေလးက လြမ္းစရာ။ ပုဇြန္ေတာင္ေစ်းေက်ာ္၊ စက္ဆန္း ကိုျဖတ္၊ ၾကက္ဘဲေစ်းေကြ႕ေလာက္ေရာက္ၿပီဆိုကတည္းက တကယ့္ေက်းလက္ရႈခင္းေလးအလား။ အိမ္ပုအိမ္ပ်ပ္ကေလးေတြက ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ။ အခု ျမန္မာ့ဂုဏ္ေရာင္အိမ္ရာဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေစ်းကေလး မွတ္တိုင္ရွိ။ အဲဒီနားက ရပ္ကြက္က တကယ့္ ပ်ံက်ရပ္ကြက္။ ရပ္ကြက္ထဲကို ကားမေျပာနဲ႔ ဆုိက္ကားေတာင္ ၀င္လို႔မရ။ စက္ဘီးေလာက္ပဲ တြန္းၿပီး၀င္သြားလို႔ရေအာင္ က်ဥ္းတဲ့လမ္းကေလး။ ဒါေပမဲ့ စည္ကားခ်က္ကေတာ့ ေျပာေနစရာကိုမရွိ။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ အရက္ပုန္းဆုိင္၊ ကြမ္းယာဆိုင္၊ အထည္ဆိုင္၊ ဘာဆိုင္ညာဆိုင္ အကုန္ရွိ။ ရပ္ကြက္တစ္ခုမွာရွိရမယ့္အဆင္တန္ဆာ အျပည့္အစံုရွိတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့။
အဲဒီကို ေက်ာ္လာရင္ အားကစားရံုႀကီးရယ္လို႔ျဖစ္လာမယ့္ေနရာက ျမက္ရုိင္းကြက္လပ္လြင္ျပင္ႀကီး။ လြင္ျပင္ ႀကီးကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလႏုေအးက အရွိန္နဲ႔ေျပးေနတဲ့ ခ်က္ပလက္ဗိုက္ပူႀကီးရဲ႕ျပတင္းေပါက္က ကၽြန္ေတာ့္ ကို ပြတ္သပ္ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ ေျပာမျပႏုိင္တဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားလိုက္ရ။
လုပ္အားေပးၿမိဳ႕ဆိုတဲ့နာမည္အတိုင္း လမ္း သု၀ဏၰလမ္းဆံုေက်ာ္လိုက္တာနဲ႔ ပ်ပ္၀ပ္၀ပ္၀န္ထမ္းအိမ္ရာေလး ေတြက လမ္းနံေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ အစီအရီ။ ေရနံ႔သာေစ်းအေက်ာ္မွာေတာ့ ဘြားခနဲေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္ ရႈေမွ်ာ္လို႔မဆံုးတဲ့ လယ္ကြင္းႀကီး။
ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္ထဲမွာ လယ္ကြင္းႀကီးတစ္ခု ဟည္းေနေအာင္ရွိခဲ့ဖူးတယ္ဆုိတာ ခု အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ လူငယ္ေတြ နားလည္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရပါ့။ တကယ္ကိုရွိခဲ့တာပါ။ ႏြားႏွစ္ေကာင္နဲ႔ လယ္ထြန္ေနတဲ့ပံုရိပ္ ေတြ၊ ေႏြဘက္ဆို ေကာက္လႈိင္းစည္းႀကီးေတြ ေထာင္ထားတာ၊ စပါးေလွ႔ေနၾကတာ တကယ့္ေတာရပ္ေတာရြာ ပံုရိပ္ေတြအတိုင္းပါပဲ။ မနက္မနက္ ကၽြန္ေတာ္ ၿမိဳ႕ထဲအလုပ္သြားတဲ့အခါ အဲဒီလယ္ကြင္းထဲကလယ္လုပ္ေနၾက တဲ့ လယ္သမားေတြ၊ စပါးရိတ္ေနၾကတဲ့ လယ္သမားေတြ ေတြ႕တိုင္း ရင္ထဲမွာ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိတဲ့ ခံစား ခ်က္ေတြ ႏိုးၾကြလာတယ္။ တို႔ႏိုင္ငံဟာ စိုက္ပ်ဳိးေရးအေျခခံတဲ့ႏိုင္ငံဆိုတာ ေျပာစရာမလိုဘဲသိေနေအာင္ ေဖာ္က်ဳးေနတဲ့ပံုရိပ္ေတြပဲလို႔လည္း လက္ခံမိတယ္။
ခုေတာ့ အဲဒီလယ္ကြက္လည္း အနိစၥသေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာသြားပါၿပီ။ အဲဒီလယ္ကြက္တစ္ခြင္တစ္ျပင္လံုးကို ဧရာမ သံုးထပ္တိုက္တန္းတြဲႀကီးက အပိုင္စီးသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ သု၀ဏၰၿမိဳ႕အ၀င္က ေစ်းကေလးရပ္ကြက္ေနရာမွာလည္း ျမန္မာ့ဂုဏ္ေရာင္အိမ္ရာဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ ၿခံႀကီး၀င္းႀကီး တုိက္ႀကီး ဟိန္းဟိန္းမားမားေတြ၊ မိုးထိေအာင္ျမင့္မားတဲ့ ကြန္ဒိုမီနီယမ္ႀကီးေတြက ေနရာယူေနပါၿပီ။
အဆင့္ကေတာ့ ပိုျမင့္လာသေပါ့ဗ်ာ။ ေနရာေတြကလည္း သန္႔သြားသေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သဘာ၀အလွေတြ ပ်က္ယြင္းကုန္တာအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္သူ႔ကို သြားအေရးဆိုရမလဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပညာရွင္ေတြ ေျပာခဲ့တာေနမွာ တုိးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးျခင္းဟာ သဘာ၀တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္အသြင္ေဆာင္တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ အဲဒီစကားကို ႏွလံုးသားထဲကကို လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေထာက္ခံတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ျမင္ ပ်ံက်ရပ္ကြက္ ကေလးနဲ႔ လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းဟာ တုိက္ႀကီးတာႀကီးေတြရဲ႕ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ျပားျပားကို၀ပ္လို႔။
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
