လူတေယာက္အတြက္ ေျမဘယ္ေလာက္ မ်ားမ်ားလိုအပ္သလဲ

၁၉၉၂ ခုႏွစ္မွ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္အထိ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းဧက ေလးသန္းရွစ္သိန္းေက်ာ္ကို လူ ၆၀၀၀ ေက်ာ္ကို ခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ သိမ္းယူထားသူ မ်ားက အသံုးခ်မႈမရိွဘဲ ဒီအတိုင္းပစ္ထားတာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာေနေၾကာင္း စီမံကိန္းနွင့္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီး ဦးေက်ာ္၀င္း၊ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရးနွင့္ ဆည္ေျမာင္း၀န္ႀကီးဌာန ဒုတိယ၀န္ႀကီးေဒါက္တာ ထြန္း၀င္းတို႔က ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္အစည္းအေ၀းတခုတြင္ မိန္႔ၾကားခဲ့ၾကတာကို မွတ္သားမိပါတယ္။

လူတေယာက္ကို ဧက ၇၀၀ ေလာက္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေပးထားတယ္ဆိုၿပီး ၀န္ႀကီးဦးေက်ာ္၀င္းက ဆိုပါတယ္။ ဒုတိယ၀န္ႀကီးေဒါက္တာထြန္း၀င္းက ''နီးစပ္ရာ နီးစပ္ရာေတြကို ကုမၸဏီႀကီးေတြက် ဧက ၅၀၀၀ ေပးတယ္။ ၅၀၀၀ ေတာင္ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္နွစ္ ေနာက္နွစ္ေတြမွာ တိုးေပးတယ္။ တိုးေပးေတာ့ ေျမေတြက အေဟာသိကံျဖစ္တယ္။ တခ်ိန္တုန္းက ေျမႀကီးအေပၚ စီမံခန္႔ခဲြမႈ အားနည္းတာေၾကာင့္ အေဟာသိကံျဖစ္တယ္။ တိုင္းျပည္ကလည္း ဆင္းရဲတယ္။ ႏိုင္ငံပိုင္စက္႐ံုေတြ ႐ံႈးသလို ေျမႀကီးကလည္း အ႐ံႈးပါပဲ။ အလဟႆေျမဧကငါးသန္းကို စပါးထုတ္မယ္ဆိုရင္ ဆန္တင္းေပါင္း ခုနစ္သန္းေလာက္ ထုတ္နိုင္တယ္။ ဆန္တင္း ခုနစ္သန္းဆို လူဦးေရ ေလးပံုသံုးပံုကို ေကၽြးႏိုင္တယ္။ သူတို႔သိမ္းထားတဲ့ေျမသည္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ လူဦးေရ ေလးပံုသံုးပံုကို ေကၽြးထားႏိုင္တဲ့ ဆန္ပမာဏကို သိမ္းယူထားတယ္ဆိုတာ မေျပာ႐ံုတမယ္ပဲ''လို႔ ေျပာပါတယ္။

၂၀၀၈ ဖဲြ႕စည္းပံုဥပေဒအခန္း (၁) ႏိုင္ငံေတာ္အေျခခံမူမ်ား ပုဒ္မ ၃၇ (က)တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ နိုင္ငံေတာ္ရိွ ေျမအားလံုး၊ ေျမေပၚ ေျမေအာက္၊ ေရေပၚေရေအာက္နွင့္ ေလထုအတြင္းရိွ သယံဇာတအားလံုး၏ ပင္ရင္းပိုင္ရွင္ျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္မွာ ပုဒ္မ ၃၇ (က)ကို အသံုးျပဳၿပီး တပ္မေတာ္က တပ္သစ္မ်ား တည္ေဆာက္ဖို႔ ေျမသိမ္းပါတယ္။ ၀န္ႀကီးဌာနမ်ားက စီမံကိန္းမ်ားအတြက္ဆိုၿပီး ေျမသိမ္းလယ္သိမ္းပါတယ္။ အဲဒီလို သိမ္းယူရာတြင္ လိုအပ္သည္ထက္ ဧကေပါင္းမ်ားစြာ ပိုသိမ္းပါတယ္။ ပိုေနတဲ့ေျမေတြကို မူလ လယ္သမားေတြ ဒါမွမဟုတ္ အျခားလယ္သမားေတြကို သီးစားျပန္ခ်ေပးၿပီး ငွားစားပါတယ္။
ေနာက္တခုက စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေမြးျမဴေရး၊ သစ္ေတာစိုက္ခင္းပ်ဳိးေထာင္ေရး၊ ဆီအုန္းစိုက္ခင္းမ်ား ေဖာ္ထုတ္ေရးတို႔ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ခ႐ိုနီလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားကို စစ္အစိုးရလက္ထက္က ဧကေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ေျမေတြခ်ေပးခဲ့တယ္။ အဲဒီေျမေတြဟာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ေျမစာရင္းဌာနမွာ စာရင္းမေပါက္ေပမယ့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာ ေတာင္သူေတြ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတဲ့ ေျမေတြျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒီေျမေတြကို ပလပ္ေျမဆိုၿပီး အာဏာပိုင္မ်ားနဲ႔ေပါင္းကာ ခ႐ိုနီေတြက သိမ္းခဲ့ ၾကတယ္။ ဟန္ျပသေဘာ လုပ္ကိုင္ျပၾကတယ္။

ျပည္ပမွ ရင္းနီွးျမႇဳပ္ႏွံသူေတြ ၀င္ေရာက္လာရင္ ဒါမွမဟုတ္ မိမိတို႔ ရယူထားတဲ့ ေျမေတြအနီးမွာ စီမံကိန္းေတြေပၚလာရင္ အျမတ္တင္ေရာင္းခ်ဖို႔ ေလာဘစိတ္ျဖင့္ လက္ဦးမႈ ယူထား႐ံုသက္သက္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကတဲ့ ေတာင္သူေတြ ဘ၀ပ်က္ၾကရပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ Leo Tolstoy ရဲ႕ “How much Land a Man Need -? ” ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးတပုဒ္ကို သတိရမိပါတယ္။ လူတေယာက္အတြက္ ေျမဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားလိုအပ္သလဲတဲ့။

တခါတုန္းက ဖာဟြမ္ဆိုတဲ့ လယ္သမားတေယာက္ရိွတယ္။ သူဟာ မိသားစုအတြက္ ရိုးရိုးသားသား ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အလုပ္လုပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ေျမမရိွတဲ့အတြက္ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ေျမေလး ဧကနည္းနည္းပါးပါးရိွရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ သူေတြးမိတယ္။ တေန႔ေတာ့ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္မွ ေျမဧက ၃၀၀ ခန္႔ပိုင္တဲ့ ေျမပိုင္ရွင္အမ်ဳိးသမီးႀကီးက သူမရဲ႕ ေျမေတြကို ခဲြေရာင္းေနပါတယ္။ လက္ငင္းေငြတ၀က္ေပး ကာ က်န္တာကို တနွစ္ၾကာမွ ေပးလို႔ရတယ္ဆိုၿပီး သတင္းၾကားရတယ္။ ဖာဟြမ္က ေျမ ၂၀ ဧကေလာက္ ၀ယ္ခ်င္တယ္။ ဇနီးျဖစ္သူနဲ႔ တိုင္ပင္တယ္။ သူတို႔မွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ႐ူဘယ္ေငြ ၁၀၀ ေလာက္ရိွတယ္။ ဒါနဲ႔သူတို႔ပိုင္ျမည္းေလးတေကာင္နဲ႔ ေမြးျမဴထားတဲ့ ပ်ားေတြရဲ႕တ၀က္ကို ေရာင္းလိုက္တယ္။ သားျဖစ္သူကို သူတပါးထံ အလုပ္ၾကမ္းသမားအျဖစ္ အငွားခ်ၿပီး ႀကိဳတင္ေငြယူလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေယာက္ဖျဖစ္သူထံက ေငြေခ်းၿပီး ေျမဧက ၄၀ ေလာက္၀ယ္ခဲ့တယ္။

ကဲ- အခုဆို ဖာဟြမ္ဟာ ကိုယ္ပိုင္ေျမေလးနဲ႔ျဖစ္သြားပါၿပီ။ သူဟာ အလုပ္ကိုႀကိဳးစားလုပ္တယ္။ အပင္ပန္းခံတယ္။ ရာသီဥတုေကာင္းၿပီး သီးႏွံျဖစ္ထြန္းတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တႏွစ္ေက်ာ္တဲ့အခါ အေၾကြးေတြအားလံုးကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္တယ္။ ဖာဟြမ္ဟာ သူစိုက္ခ်င္တဲ့ သီးနံွကို စိုက္ႏိုင္တယ္။ သူ႕ရဲ႕အိမ္ေမြးတိရစၧာန္ေတြကို ကိုယ္ပိုင္စားက်က္မွာ လႊတ္ေက်ာင္းနိုင္ တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႕အေနနဲ႔ လက္ရိွ အေျခအေနကို မေရာင့္ရဲႏိုင္ဘူး။ တေန႔မွာ ခရီးသြားတဦး သူတို႔ရြာေရာက္လာတယ္။ ခရီးသြားက ေဗာ္လ္ဂါ ျမစ္တဘက္ကမ္းမွာ ေျမေတြအရမ္းေပါတယ္။ ေျမၾသဇာလည္း ေကာင္း တယ္။ ဂံု်သီးနံွဆိုရင္ ျမင္းတေကာင္ရဲ႕ အျမင့္နီးပါးထိ ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ဖာဟြမ္ဟာ သူ႕ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြကို အျမတ္တင္ေရာင္းခ်ၿပီး မိသားစုလိုက္ ေဗာ္လ္ဂါျမစ္တဘက္ကမ္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့တယ္။ ခရီးသြားေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ဖာဟြမ္ဟာ ေျမဧက ၄၀၀ ေလာက္ ပိုင္ဆိုင္လာတယ္။ ေနာက္ထပ္လည္း ေျမေတြငွားရမ္းျပီး ဧကေပါင္းမ်ားစြာ စိုက္ပ်ဳိးတယ္။ သီးနံွေတြျဖစ္ထြန္းၿပီး အျမတ္အစြန္းမ်ားစြာရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖာဟြမ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ သူမ်ားပိုင္ေျမေတြကို ငွားရမ္းၿပီး အခေၾကးေငြေပးေနရတာကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့ ေျမအေရာင္းအ၀ယ္လုပ္သူတဦးဟာ အလြန္ေ၀းကြာတဲ့ ဘက္ရွ္ကားေဒသမွ ဖာဟြမ္ေနတဲ့ အရပ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူက အဲဒီအရပ္မွာ ေျမဧက ၁၃၀၀ ေလာက္၀ယ္ခဲ့တယ္ ဆို တယ္။ အားလံုးအတြက္ ႐ူဘယ္ေငြ ၁၀၀၀ ေလာက္ပဲေပးရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူက ''အႀကီးအကဲေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ဖို့ပဲ လိုတယ္''ငါ သူတို့ကို အ၀တ္အစားေတြ၊ ေကာ္ေဇာေတြ၊ လက္ဖက္ရည္ တေသတၱာ၊ ေသာက္စရာ ၀ိုင္အရက္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ စုစုေပါင္းမွ ရူဘယ္ ၁၀၀ ေလာက္ပဲရိွမယ္။ ငါတဧကကို ၂ ပဲနီေလာက္နဲ့ ေျမေတြရခဲ့တယ္လို့ ေျပာျပတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဖာဟြမ္ဟာ အေစခံတဦးကိုေခၚၿပီး ဘက္ရွ္ကားေဒသကို ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕အေရာက္မွာ လက္ဖက္ရည္ေသတၱာတလံုးဇ၊ ၀ိုင္အခ်ဳိနဲ႔ လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ ခရီးမိုင္ရာခီ်သြားရၿပီး ခုနစ္ရက္အၾကာမွာေတာ့ ဘက္ရွ္ကားေတြေနတဲ့အရပ္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ေဒသခံေတြက သူတို႔ကို ႀကိဳဆိုၾကတယ္။ ဖာဟြမ္ကလာရင္းကိစၥကို ေျပာျပတဲ့အခါ သူတို႔ရဲ႕ အႀကီးအကဲနဲ႔ ေတြ႕ေပးတယ္။

လူမ်ဳိးစု အႀကီးအကဲက ''ေျမက ေပါပါတယ္။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္ သေလာက္ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္းဘယ္ေလာက္ လဲလို႔ ဖာဟြမ္ကေမးတဲ့အခါ အႀကီးအကဲက တေန႔႐ူဘယ္ ၁၀၀၀ သတ္မွတ္တယ္။ ေနထြက္ခိ်န္ကစျပီး ခင္ဗ်ား ေျပးလႊားသတ္မွွတ္နိုင္သမွ် ေျမေတြကို ခင္ဗ်ားပိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနမ၀င္မီ စထြက္တဲ့ေနရာကို ျပန္ေရာက္ရမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

ဖာဟြမ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ အံ့အားသင့္ၿပီး ေျမေတြအမ်ားႀကီးပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ၀မ္းသာသြားပါတယ္။
ေနာက္တေန႔နံနက္ေနထြက္ခိ်န္မွာ ေတာင္ကုန္းတခုေပၚတြင္ လူတအုပ္စုေ၀းေရာက္ရိွေနၾကပါတယ္။ လူမ်ဳိးစုအႀကီးအကဲက ဖာဟြမ္ကို ေျပာတယ္။ ''မ်က္စိတဆံုးျမင္ရတဲ့ေျမေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္သေလာက္ယူနိုင္တယ္'' အဲဒီစကားၾကားရတဲ့အခါ ဖာဟြမ္ရဲ႕မ်က္လံုးေတြ အေရာင္လက္သြားပါတယ္။
လူမ်ဳိးစုအႀကီးအကဲက သူ႕ရဲ႕ ေျမေခြးသားေရကက္ဦးထုပ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚခ်လိုက္ပါတယ္။ ''ဒါဟာ အမွတ္အသားပဲ။ ဒီေနရာက စထြက္ေပေတာ့၊ ဒီေနရာကို ျပန္လာခဲ့ပါ။ ခင္ဗ်ားတေနကုန္လွည့္ပတ္ ေျပးလႊားမွတ္သားသမွ်ေျမေတြဟာ ခင္ဗ်ားအပိုင္ပဲ''
ဖာဟြမ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံကို ထုတ္ယူၿပီး ေျမေခြးသားေရကက္ ဦးထုပ္ထဲသို႔ ထည့္ပါတယ္။ ၿပီးေနာက္ ေပါက္ျပားကို ပခံုးေပၚထမ္းကာ ေနထြက္ရာဘက္သို႔ ဦးတည္ၿပီး မေနွးမျမန္ေျခလွမ္းနဲ႔ ထြက္လာပါတယ္။ ကိုက္တေထာင္အေရာက္တြင္ ရပ္ကာ အမွတ္အသားအျဖစ္ ေပါက္ျပားနဲ႔ တြင္းတတြင္းတူးပါတယ္။ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းၿပီး အေတာ္ေ၀းေ၀းေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္ထပ္တြင္းတတြင္းတူးပါတယ္။ ေနာက္ ဘက္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ လူမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။
မြန္းလဲြပိုင္းေရာက္တဲ့အခါ ဖာဟြမ္ေမာပန္းစျပဳလာပါတယ္။ သူ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ေပါင္မုန္႔အနည္းငယ္စားကာ ေရေသာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူလဲေလ်ာင္းျခင္းေတာ့မျပဳပါဘူး။ လဲွခ်လိုက္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားမွာ စိုးရိမ္တဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာမတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေျပးေျပးလႊားလႊားျဖင့္ တြင္းတတြင္းၿပီး တတြင္းတူးကာ အမွတ္အသားမ်ား လုပ္ေနပါတယ္။

သူဟာ ေတာင္ကုန္းဘက္ရိွရာနဲ႔ ေနလံုးႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ကုန္းေပၚမွ လူေတြကို ပ်ပ်ေလးပဲ ျမင္ရပါတယ္။ ေနလံုးဟာ မိုးကုပ္စက္၀ိုင္းအနီးသို႔ ေရာက္ခါနီးၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္အား မျပည့္ေသး။ ဖာဟြမ္ဟာ ခပ္ျမန္ျမန္ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ေနပါတယ္။ သူ႔ေျခေထာက္တခုလံုး ပြန္းပဲ့ၿပီး ဒဏ္ရာဗလပြျဖစ္ေနပါတယ္။ သူဟာ ကုတ္အက်ီ ၤ၊ ဘြတ္ဖိနပ္၊ ေရဘူးနဲ႔ ကက္ဦးထုပ္ကိုလႊင့္ပစ္ကာ အေျပး အလႊားသြားေနပါတယ္။ ပခံုးေပၚထမ္းလာတဲ့ ေပါက္ျပားကို လႊင့္မပစ္ဘဲ ေတာင္ေ၀ွးသဖြယ္ေထာက္လွမ္းျပီး သြားေနတယ္။ ေနလံုးႀကီး၀င္ေတာ့မည္။ ေတာင္ကုန္းရိွရာသို႔ ေနမ၀င္မီေရာက္မွျဖစ္မယ္။ မေရာက္နိုင္ရင္ ကိစၥအားလံုး ပ်က္စီးကုန္မယ္။ လက္က်န္ခြန္အားကိုစုစည္းၿပီး ေျခကုန္သုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ေရွ႕ကို ေရာက္ေပမယ့္ ေျခေထာက္ေတြက ေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သူေတာင္ကုန္းနားေရာက္ခိ်န္တြင္ ႐ုတ္ တရက္ေမွာင္သြားခဲ့တယ္။ ဘက္ရွ္ကားေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံမ်ားကို ၾကားေနရတယ္။ ဖာဟြမ္ဟာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး တခ်က္႐ွဴသြင္းၿပီး ေတာင္ကုန္းေပၚသို႔ ေျပးတက္လိုက္တဲ့အခါ ေနမင္းႀကီး လံုး၀ကြယ္သြား ၿပီျဖစ္ပါတယ္။ ဖာဟြမ္ဟာ ငိုေၾကြးရင္းေရွ႕သို႔ ဟတ္ထိုးလဲက်သြားပါတယ္။
''သူဟာ တကယ့္ကို ထူးခၽြန္တဲ့လူပဲ။ သူေျမေတြ အမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္'' ဆိုၿပီး လူမ်ဳိးစုအႀကီးအကဲက အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးသလို ေျပာပါတယ္။
ဖာဟြမ္ရဲ႕ အေစခံက သူ႔သခင္ကို ေျပးထူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖာဟြမ္ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲမွ ေသြးေတြ စီးထြက္လာတာကို သူျမင္ရပါတယ္။ ''ဖာဟြမ္ေသၿပီ'' အေစခံဟာ ေပါက္ျပားကို ေကာက္ယူၿပီး သူ႔သခင္အတြက္ သခ်ဳိ ၤင္း ေျမပံုတခု တူးပါတယ္။ သူ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေျမကဦးေခါင္းမွ ေျခဖ်ားအထိ ေျခာက္ေပမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာႀကီး Leo Tolstoy က လူတေယာက္ဟာ ေျမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလာဘႀကီးႀကီး ေသတဲ့အခါ သူ႔အတြက္ ေျခာက္ေပက်ယ္တဲ့ ေျမတကြက္ပဲရမယ္ဆိုၿပီး ေလာဘသတ္ဖို႔ မက္ေဆ့ခ်္ ေပးခ်င္တဲ့သေဘာျဖစ္ပါတယ္။

ေအာက္တိုဘာ ၂၂ ရက္က ေနျပည္ေတာ္မွာ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ား၊ ဖံြ႕ၿဖိဳးမႈမိတ္ဖက္မ်ားနဲ႔ ေတြ႕ဆံုပဲြတြင္ နိုင္ငံေတာ္၏ အတိုင္ပင္ခံ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္က ''အခု ကၽြန္မတို႔ိႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ လူအမ်ားစုဟာ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ကို အားကိုးၿပီးေတာ့ေနၾကတယ္ဆိုတာ အမ်ားသိၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ ၇၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ကြ်န္မတို႔ရဲ႕စီးပြားေရးမူ၀ါဒထဲမွာဆိုရင္ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး က႑ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေခတ္မီေအာင္လုပ္ဖို႔ ထည့္ထားတာျဖစ္ပါတယ္'' ဟု မိန္႔ၾကားပါတယ္။

ႏိုင္ငံရဲ႕ဆင္းရဲမဲြေတမႈကို ေလွ်ာ့ခ်ဖို႔ အလုပ္အကိုင္မ်ားမ်ား ဖန္တီးရပါမယ္။ အလုပ္အကိုင္အမ်ားဆံုးေပးႏိုင္တာက စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ျဖစ္ပါတယ္။ လယ္ယာကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းဟာ ျမန္မာ့စီးပြားေရးရဲ႕ ပင္မေက်ာ႐ိုး ျဖစ္ပါတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးက႑ေခတ္မီဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ မျဖစ္မေနလိုအပ္ ပါတယ္။ ဒီအတြက္ တပ္မေတာ္၊ အစိုးရ၀န္ႀကီးဌာနမ်ား၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ားအေနနဲ႔ အစိုးရသစ္လက္ထက္မွာ ေျမသိမ္း၊ ယာသိမ္း မလုပ္ၾကဖို႔ လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရ ေလးပံုသံုးပံုကို ေကၽြးေမြးႏိုင္တဲ့ ေျမဧက ေလးသန္းရွစ္သိန္းေက်ာ္ဟာ လူ ၆၀၀၀ ရဲ႕ လက္ထဲမွာ အေဟာသိကံ မျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံတ၀န္းရိွ စက္မႈဇုန္ေတြမွာ လုပ္ငန္းအေကာင္အထည္မေဖာ္ဘဲ အျမတ္တင္ေရာင္းခ်ဖို႔ သက္သက္လက္ဦးထားတဲ့ ေျမမ်ားကို စိစစ္ေဖာ္ ထုတ္ကာ ျပန္လည္သိမ္းယူဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒီေျမေတြအားလံုးကို တိုင္းျပည္ရဲ႕ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈတိုးတက္ေရးအတြက္ လက္ေတြ႕ထိထိေရာက္ေရာက္ အသံုးခ်ရပါမယ္။

ပုဒ္မ ၃၇ (က)အရ စစ္အစိုးရအဆက္ဆက္ ျပည္သူလူထုအထူး သျဖင့္ လယ္သမားေတြထံမွ ေျမဧကမ်ားကို သိမ္းယူခဲ့သလို အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ အဲဒီပုဒ္မအရပဲ လူ ၆၀၀၀ ရဲ႕ လက္ထဲရိွ အလဟႆျဖစ္ေနတဲ့ ေျမဧက ငါးသန္းနီးပါးခန္႔ကို ျပန္လည္သိမ္းယူသင့္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ႀကီးေတြ အားလံုးဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ဖံြ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈထဲမွာ ပါ၀င္ပိုင္ခြင့္အျပည့္အ၀ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီပါ၀င္ပိုင္ခြင့္ကို မွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ သံုးၿပီးေတာ့ ကူညီၾကပါဆိုၿပီး တိုက္တြန္းပါတယ္။ ခ႐ိုနီစီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေပးလာတဲ့အခြင့္အေရးကို အမိအရ ဖမ္းယူဆုပ္ကိုင္ၾကပါ။ မိမိတို႔လက္ထဲမွာ အေဟာသိကံျဖစ္ေနတဲ့ ေျမဧကငါးသန္းနီးပါးကို ျပည္သူလူထုအမ်ားစုႀကီး အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ျပန္လည္စြန္႔လႊတ္ေပးၾကပါ။ လူဆိုတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလာဘတႀကီး ပစၥည္းဥစၥာေျမယာေတြ ရွာေဖြစုေဆာင္းပါေစ၊ ေသရင္ ကိုယ့္ေနာက္မပါ ေျခာက္ေပေလာက္ ရိွတဲ့ ေျမကြက္ေလးပဲ ပိုင္ဆိုင္မွာျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးႏိႈးေဆာ္အပ္ေၾကာင္းပါဗ်ာ။

Credit: News Watch