ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းတြင္ စဥ္းစားရန္ အခ်က္မ်ား

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္တြင္ စတုရန္းမိုင္ ၈ဝ ခန္႕ရွိခဲ့ရာ တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္တြင္ မ်ားစြာ တိုးခ်ဲ႕ခဲ့သျဖင့္ ယခု စတုရန္းမိုင္ ၃ဝဝ ေက်ာ္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ၂၅ ႏွစ္ခန႔္အတြင္း ၄ ဆခန႔္ တိုး ခ်ဲ႕ခဲ့ေသာၿမိဳ႕ကို ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းမ်ားတြင္ မေတြ႕ရွိဘူးပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုတဖန္ ထပ္မံတိုးခ်ဲ႕ ၾကရန္ စီမံလ်က္ ရွိျပန္သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါအခ်က္တို႔သည္ ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္လာသည္ဟုယူဆပါသည္။

• မိမိတို႔ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပၾကပါသလား၊ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုးခ်ဲ႕ခဲ့ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ျပည္သူလူထု အေျခခံ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေဆာင္႐ြက္ၿပီးၾကၿပီလား၊ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုးပြားလာေသာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားအတြက္ ေျမလြတ္မ်ား မရွိေတာ့၍ တိုးခ်ဲ႕ရန္ စီမံၾကသည္လား၊

• မိမိတို႔ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ေျမေဈး၊ အိမ္ေဈးမ်ား ႀကီးထြားေန၍ တိုးခ်ဲ႕ရန္ လိုအပ္ပါသလား။ ေအာက္ပါအတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ အဓိကစိန္ေခၚမႈမ်ားႏွင့္ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္မ်ားကို တင္ျပပါသည္။

၁။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လူဦးေရ ၅ သန္းေက်ာ္ ရွိရာ ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္က ေန႔စဥ္ ေရဂါလန္ သန္း ၂ဝဝ ေက်ာ္ ေပးေဝလွ်က္ ရွိသည္။ ထိုပမာဏမွာ အဆင့္ျမင့္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္သူမ်ားအတြက္ ပုံမွန္စံႏႈန္း၊ လူတဦး ေန႔စဥ္ ဂါလန္ ၃ဝ ႏွင့္ တြက္လွ်င္ လုံေလာက္သည္ထက္ ပိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ မိသားစု ၁.၁ သန္းခန႔္မွ ဝ.၃၃ သန္းခန္႕၊ ရာခိုင္ႏႈန္းႏွင့္ ဆိုေသာ္ ၂၈ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႕သာ Connections ေခၚ ေရဆက္သြယ္မႈ ရရွိၾကသည္။ က်န္ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ေက်ာ္အနက္ အမ်ားစုမွာ ေျမေအာက္ေရကို သုံးစြဲၾကရသည္ (၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ စာရင္းအရျဖစ္ပါသည္)။

ေျမေအာက္ေရကို ေရရွည္သုံးစြဲျခင္းသည္ ၿမိဳ႕ေျမ နိမ့္က်သြားျခင္း၊ ပင္လယ္ႏွင့္နီးေသာ ေနရာမ်ားတြင္ ဆားငံေရ လိုက္လာႏိုင္ျခင္း စေသာ ဆိုးက်ိဳးမ်ားရွိပါသည္။

၂။ လွ်ပ္စစ္ျဖန႔္ျဖဴးေရးတြင္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မိသားစု ၁.၁ သန္းခန႔္မွ ဝ.၆၆ သန္းခန႔္ေသာ အိမ္ေထာင္စု၊ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖင့္ ဆိုေသာ္ ၆၁ ရာခိုင္ႏႈန္းခန႔္သာ Meter Box မီတာေဘာက္ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ရရွိၾကသည္ (၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္စာရင္းျဖစ္ပါသည္)။

၃။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ခန႔္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မိုးတြင္းခ်ိန္ခါ ေရႀကီးသျဖင့္ လူမ်ား ေနထိုင္ သြားလာေရးတြင္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ႀကဳံေနၾကရသည္။ က်န္းမာေရးလည္း ထိခိုက္ၾကရပါသည္။

၄။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ ယာဥ္ေၾကာစီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေန႔စဥ္သြားလာရသူမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ၈၄ ရာခိုင္ႏႈန္းခန႔္ေသာ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ သြားလာၾကရသည့္ လူထုသည္ ေန႔စဥ္ခရီးသြားခ်ိန္ အသြားအျပန္ ၃ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ယူၾကရပါသည္။

အလုပ္လုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီႏွင့္ ေပါင္းစပ္လွ်င္ ေန႔စဥ္ ၁၂ နာရီခန႔္ မိသားစုႏွင့္ ခြဲခြာေနၾကရသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ တြဲဖက္၍ လူမႈေရးျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ႏိုင္ပါသည္။

၅။ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ ယာဥ္ေၾကာစီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ စြမ္းအင္ ပိုကုန္ျခင္း၊ ေလထု ညစ္ညမ္းမႈ တိုးပြားျခင္းတို႔သည္လည္း တြဲဖက္ပါဝင္ပါသည္။

၆။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၿမိဳ႕ပတ္ရထား ရွိေသာ္လည္း သယ္ယူပို႔ေဆာင္မႈ စြမ္းအားမွာ ေန႔စဥ္ ခရီးသည္မ်ား၏ ၅ ရာခိုင္ႏႈန္းသာ ရွိပါသည္။ ဤအခ်က္သည္လည္း ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔ျခင္း၊ ယာဥ္ေၾကာစီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးျခင္း တို႔ကို ထပ္ဆင့္ ပံ့ပိုးလွ်က္ရွိသည္ (ဤသည္မွာ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ စာရင္းအရ ျဖစ္ပါသည္)။

၇။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေဈးမ်ား၊ ဆိုင္မ်ား စေသာစီးပြားေရး အေဆာက္အအုံမ်ားအနက္ ၄၆ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဧရိယာ၏ ၁ဝ ရာခိုင္ႏႈန္း ခန႔္သာ ရွိေသာ ဆူးေလဘုရား ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ၿမိဳ႕ထဲပိုင္းႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္း၊ ဗဟန္း၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္ စေသာ ၿမိဳ႕အတြင္းပိုင္း ဇုန္မ်ားတြင္ စုၿပဳံ ေနရာယူထားၾကသည္။ ထိုအခ်က္ကို အေျခခံ၍ ၄၃ ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ အလုပ္လုပ္ကိုင္သူတို႔သည္ ထိုၿမိဳ႕ထဲပိုင္းႏွင့္ ၿမိဳ႕အတြင္းပိုင္းသို႔ ေန႔စဥ္ သြားလာၾကရာ ထိုေနရာမ်ားသို႔ ဦးတည္ေသာ လမ္းမ်ားႏွင့္ ထိုလမ္းေၾကာသြား ဘတ္စ္ကားလိုင္းမ်ားသည္ ေန႔စဥ္ အလုပ္သြား၊ အလုပ္ျပန္ ခ်ိန္မ်ားတြင္ အထူးပိုမို က်ပ္တည္းၾကသည္။

၈။ အဓိကအေၾကာင္းရင္း တရပ္မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေသာ လူဦးေရအနက္ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္းသည္သာ ထုတ္လုပ္မႈ က႑ျဖစ္ေသာ စက္႐ုံ၊ အလုပ္႐ုံႀကီးမ်ားတြင္ လုပ္ကိုင္ၾက၍၊ ၁၁ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ အစိုးရဝန္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည္။ တျခား ၈ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ အေရာင္းအဝယ္ႏွင့္ ပံ့ပိုးမႈက႑တြင္ လုပ္ကိုင္ၾကရသည္။ ထိုအခ်က္မွာ လမ္းေဘးေဈးသည္မ်ား ေပါမ်ားျခင္းကိုလည္း အေထာက္အကူ ျပဳလွ်က္ရွိသည္။

၉။ စက္မႈက႑ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးမွာ စက္မႈေျမကြက္ေဈးမ်ား ႀကီးျခင္း၊ စြမ္းအင္ရရွိရန္ ခက္ခဲျခင္း စေသာ ျပႆနာမ်ားေၾကာင့္ အဟန႔္အတား ျဖစ္ေနရသည္။ စက္မႈေျမကြက္ေဈးမွာ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ တဧကကို သိန္း ၆ဝဝဝ အထက္ ရွိသည္။ စက္မႈေျမကြက္မ်ား ေဈးႀကီးေသာ္လည္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ စက္႐ုံအလုပ္႐ုံမ်ား အတြက္ သတ္မွတ္ထားေသာ ေျမကြက္ေပါင္း ၁ ေသာင္းေက်ာ္ ရွိၿပီး ယင္းအနက္ ၄ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းခန႔္သည္ အသုံးမျပဳ၊ လစ္လပ္ေနသည္။

၁ဝ။ စက္မႈက႑တြင္ လုပ္သားအင္အား တိုးပြားရန္ လစ္လပ္လွ်က္ရွိေသာ စက္မႈေျမကြက္မ်ားကို ထိေရာက္စြာ အသုံးခ်ျခင္း၊ စက္မႈေျမကြက္သစ္မ်ား ေဖာ္ထုတ္ျခင္း၊ စြမ္းအင္တပ္ဆင္ၿပီး စက္မႈေျမကြက္မ်ားကို အမွန္တကယ္ အသုံးခ်မည့္ သူမ်ားကို စာခ်ဳပ္ျဖင့္ ေဈးသက္သာစြာ ငွားရမ္းျခင္း၊ ေရာင္းခ်ျခင္း စသည္တို႔ကို ေဆာင္႐ြက္သင့္သည္။ ထိုသို႔ ေဆာင္႐ြက္ျခင္းျဖင့္ စက္မႈက႑ အလုပ္အကိုင္မ်ား တိုးပြားလာပါမည္။

၁၁။ Solid Waste Disposal ေခၚ အမႈိက္စြန႔္ပစ္ေရးတြင္လည္း အမႈိက္မွ လွ်ပ္စစ္ထုပ္လုပ္ေရး၊ အမႈိက္မွ ေျမၾသဇာ ထုတ္လုပ္ေရး စေသာ ေခတ္မီ အက်ိဳးရွိ နည္းစနစ္မ်ားကို အသုံးခ်ႏိုင္ျခင္း မရွိေသးဘဲ ေရွးနည္းျဖစ္ေသာ စုပုံစြန႔္ပစ္ စနစ္ကိုသာ အသုံးခ်ေနၾကရသည္။ စုပုံစြန႔္ပစ္ရန္ ေနရာအခက္အခဲႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ညစ္ညမ္းမႈ ျပႆနာမ်ားလည္း ေပၚေပါက္လွ်က္ ရွိသည္။

၁၂။ အမႈိက္စြန႔္ပစ္ေရးတြင္ပင္ တခ်ိဳ႕ေသာသူတို႔သည္ ပလတ္စတစ္ ေရပုလင္းမ်ားကို စည္းကမ္းမရွိ စြန႔္ပစ္ၾက၍ ေရေျမာင္းမ်ား ပိတ္ဆို႔ေလ့ရွိၿပီး ၿမိဳ႕တြင္းေရႀကီးေရလွ်ံျခင္းကိုလည္း အေထာက္အကူျပဳလွ်က္ ရွိသည္။၁၃။ အိမ္ယာက႑တြင္ ေျမေဈးသည္ ပုံမွန္မရွိပါဘဲ၊ အတက္အက် မ်ားသည္။ ေဆာက္လုပ္ေရး စရိတ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ တန္ဖိုးႀကီး ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းတို႔ ႏိုင္ငံျခားမွ တင္သြင္းၾကရ၍ ႏိုင္ငံျခားေငြ အတက္အက်ေပၚတြင္ မူတည္၍ ေဈးက တျဖည္းျဖည္းသာ တက္လွ်က္ရွိသည္။ ယခု ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွစ၍ ေျမေဈးမ်ားက်ဆင္းၿပီး တိုက္ခန္းမ်ားလည္း အေရာင္းခက္လွ်က္ ရွိသည္။ ထိုသည္ႏွင့္ တြဲဖက္၍ ေဆာက္လုပ္ေရး က႑မွ လုပ္သားမ်ား အလုပ္အကိုင္ အခက္အခဲမ်ား ေပၚေပါက္လွ်က္ရွိသည္။

၁၄။ ပညာေရးက႑ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ အသက္ ၅ ႏွစ္မွ ၉ ႏွစ္ရွိေသာ ကေလး ၃.၅၄၂ သိန္းခန႔္ ရွိၿပီး ယင္းအနက္ ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ၃.၃၆၇ သိန္းသည္ ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္မွ ၁၃ ႏွစ္ ရွိေသာ အလယ္တန္းအဆင့္ တက္သင့္ၿပီျဖစ္သည့္ ကေလး ၃.၂၈၂ သိန္းခန႔္ ရွိေနေသာ္လည္း ယင္းအနက္ ၇၁ ရာခိုင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ၂.၃၂၆ သိန္းသာ ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။ အသက္ ၁၄ ႏွစ္မွ ၁၅ ႏွစ္ရွိေသာ အထက္တန္းအဆင့္ တက္သင့္သည့္ ကေလး ၁.၈၇၅ သိန္းခန႔္ရွိၿပီး ယင္းအနက္ ၅၁ ရာခိုင္ႏႈန္း သို႔မဟုတ္ ဝ.၉၅၃ သိန္းသာ ေက်ာင္းတက္ၾကသည္။

အသက္ ၁ဝ ႏွစ္မွ ၁၅ ႏွစ္ရွိၿပီး အလယ္တန္းႏွင့္ အထက္တန္း ေက်ာင္းတက္သူ ကေလးေပါင္း ၃.၂၇၉ သိန္းအတြက္ အခန္းေပါင္း ၆၁၁၃ ရွိ၍ ပ်မ္းမွ် တခန္းလွ်င္ ၅၃ ဦးႏႈန္းျဖင့္ သင္ၾကားေနရသည္။ အမွန္စင္စစ္ တခ်ိဳ႕ လူႀကိဳက္မ်ားေသာ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ တခန္းလွ်င္ ၇ဝ မွ ၈ဝ အထိလည္း ရွိသည္။

ျမန္မာျပည္၏ ရွိသင့္ေသာႏႈန္းမွာ တခန္းလွ်င္ ေက်ာင္းသား ၄ဝ ျဖစ္၍ ယခုအေျခအေနအရ အခန္းေပါင္း ၂ဝ၈၄ ရွိေသာေက်ာင္းေပါင္း ၁ဝ၄ ေက်ာင္း လိုအပ္လွ်က္ ရွိသည္ (၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ စာရင္းျဖစ္ပါသည္)။

၁၅။ ေက်ာင္းမ်ားလိုအပ္ခ်က္မွာ လက္ငင္း အေျခအေန၏ လိုအပ္ခ်က္သာျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းမတက္ေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေနာင္တိုးပြားလာမည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား မပါဝင္ေသးေပ။ ေနာင္အခါအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မွာ ယခု ေက်ာင္းတက္ႏႈန္းကို အေျခခံပါလွ်င္ လက္ရွိ ေက်ာင္းတက္ ေနေသာ အသက္ ၅ ႏွစ္မွ ၁၅ ႏွစ္ အ႐ြယ္ရွိ ကေလးေပါင္း ၆.၆၅ သိန္းခန႔္ရွိ၍ ႏွစ္စဥ္ ၂.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းခန႔္ တိုးပြားလွ်က္ရွိသျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ေက်ာင္သားေပါင္း ၁၆၆ဝဝ ခန႔္၊ စာသင္ခန္းေပါင္း ၄၁၅ ခန္းခန႔္၊ အတန္း ၂ဝ ရွိေသာ ေက်ာင္းေပါင္း ၂ဝ ခန႔္ ႏွစ္စဥ္ တိုးခ်ဲ႕ ေဆာက္လုပ္ရန္ လိုအပ္လွ်က္ရွိသည္။

၁၆။ ၿမိဳ႕လူဦးေရ သိပ္သည္းမႈသည္ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ အလယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ လြန္စြာျမင့္မား၍ အေရွ႕ဘက္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေတာင္ဒဂုံ၊ ေျမာက္ဒဂုံ၊ ဒဂုံအေရွ႕ႏွင့္ ဒဂုံဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕နယ္တို႔တြင္ လူဦးေရ သိပ္သည္းမႈ မ်ားစြာ ေလ်ာ့နည္းသည္။ ေတာင္ဘက္ႏွင့္ အလယ္ဘက္ျခမ္းတို႔တြင္ စတုရန္း ၁ မိုင္ လူဦးေရ (၅ဝ,ဝဝဝ- ၁ဝဝ,ဝဝဝ) ခန႔္ရွိ၍ အေရွ႕ဘက္ရွိ ၿမိဳ႕သစ္မ်ားတြင္ ပွ်မ္းမွ် ၇ဝဝဝ ခန႔္သာ ရွိသည္။

၁၇။ တိုးခ်ဲ႕ၿမိဳ႕နယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ ေတာင္ပိုင္း၊ ဒဂုံၿမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပိုင္း၊ ဒဂုန္ၿမိဳ႕သစ္ အေရွ႕ပိုင္း၊ ဒဂုံဆိပ္ကမ္း၊ ေ႐ႊျပည္သာႏွင့္လႈိင္သာယာတို႔တြင္ လူဦးေရ ၁.၇ သန္းခန႔္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လူဦးေရ၏ ၃၄ ရာခိုင္ႏႈန္း ေနထိုင္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုလူထုမွာ ေရရရွိေရး၊ လွ်ပ္စစ္ရရွိေရး၊ ေရႀကီးေရလွ်ံျခင္း၊ ေန႔စဥ္ သြားလာေရး စသည္တို႔တြင္ အမ်ားဆုံး ခံစားရေသာ အုပ္စုျဖစ္သည္။ (အေသးစိတ္ ပညာပိုင္းဆိုင္ရာ မ်ားမွာ ဤေဆာင္းပါး၏ အတိုင္းအတာအရ ခ်န္လွပ္ရပါမည္)။

၁၈။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၉ဝ ျပည့္ႏွစ္ခန႔္၊ ၿမိဳ႕တိုးခ်ဲ႕စဥ္က ၿမိဳ႕ေျမအျဖစ္ သိမ္းသြင္းၿပီး အသုံးမခ်ရေသးေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ အေရွ႕ေျမာက္ဖက္တြင္ ေျမဧက ၁၆,ဝဝဝ ခန႔္ရွိပါသည္။ ထိုေနရာမ်ားကို ထိေရာက္စြာ အသုံးျပဳၾကလ်င္ ၿမိဳ႕တိုးခ်ဲ႕သည့္အခါ စိုက္ပ်ိဳးေျမမ်ား ထပ္မံသိမ္းရန္ မလိုအပ္ပါေပ။

၁၉။ အထက္ပါ ၿမိဳ႕ေျမအျဖစ္ သိမ္းသြင္းၿပီး အသုံးမခ်ရေသးေသာ ေျမမ်ားသည္ ေနရာေကာင္းေသာ ေနာင္ ေပၚေပါက္လာမည့္ ‘ဟံသာဝတီေလဆိပ္’ သြား လမ္းမႀကီးအနီးတြင္ ရွိပါသည္။

၂ဝ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္တို႔တြင္ တိုးခ်ဲ႕ၾကပါလ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေျမေအာက္ ဆက္သြယ္လမ္းႏွင့္သာ အဆင္ေျပေပမည္။ ျမစ္ကူးတံတားႏွင့္ ဆက္လ်င္ တံတားသည္ သေဘၤာမ်ား သြားႏိုင္ရန္ အျမင့္ ရွိရပါမည္။ ထိုခ်ဥ္းကပ္လမ္းသည္ ယခု ‘ျပည္လမ္း’ ေျမနီကုန္းခန႔္တြင္ ဝင္ေရာက္ပါမည္။ ယခုပင္ ေျမနီကုန္းဝန္းက်င္တြင္ ယာဥ္ေၾကာပိတ္ဆို႔မႈ မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ ေျမေအာက္ ဆက္သြယ္မႈလမ္း၏ တန္ဖိုးသည္ ေျမေပၚလမ္းတန္ဖိုးထက္ ၃ ဆ ခန႔္ပိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းႏွင့္ အေနာက္ေတာင္ဘက္တို႔တြင္ ေနာက္ေနာင္ တိုင္းျပည္ စီးပြားေရး အဆင္ေျပသည့္အခါ တိုးခ်ဲ႕သင့္သည္။

တတိုင္းျပည္လုံး၊ တမ်ိဳးသားလုံး လိုအပ္ခ်က္ ရႈေထာင့္မွ စီမံကိန္းမ်ား

အထက္တြင္တင္ျပခဲ့ေသာ အခ်က္တို႔မွာ အက်ဥ္းခ်ဳံးေဖာ္ျပျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန ျပည္သူလူထု ေန႔စဥ္သိရွိခံစား ေနၾကရေသာ ကိစၥမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တင္ျပခဲ့ေသာ လိုအပ္ခ်က္မ်ားမွာ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လစ္လ်ဴရႈခဲ့ ၾကေသာ္လည္း ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမ်ားလည္းရွိၿပီး ျပႆနာအမ်ားစုတို႔မွာ သင့္ေလ်ာ္ေသာ တန္ဖိုးျဖင့္၊ သင့္ေတာ္ေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေျဖရွင္းႏိုင္ေသာ ျပႆနာမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုအခ်က္မ်ားကို ဦးစားေပးရမည့္အစား ယခုအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုးခ်ဲ႕ေရးကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းကို ဆႏၵရွိၾကေသာ သူမ်ား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ ေျမေဈးေလွ်ာ့ခ်ရန္ႏွင့္ ယခုႏွစ္မ်ားအတြင္း တိုးပြားလာေသာ လုပ္ငန္းရပ္မ်ားအတြက္ ေျမလြတ္မ်ား လိုအပ္ခ်က္ပင္ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆပါသည္။ ယင္းကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထက္တြင္ တင္ျပခ်က္မ်ားအေပၚ ကိုယ္တိုင္ သုံးသပ္ႏိုင္ၾကပါသည္။

စဥ္းစားသုံးသပ္ၾကရန္ အခ်က္အားလုံးတို႔တြင္ အေရးအႀကီးဆုံးမွာ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ စည္းလုံးညီၫြတ္ေရးပင္ျဖစ္သည္။ မိမိတို႔ တိုင္းျပည္တြင္ အစစအရာရာ ပညာေရးက႑၊ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈက႑၊ အလုပ္အကိုင္အခြင့္လမ္းမ်ား စသည္တို႔တြင္ ရန္ကုန္တိုင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္သာ သာလြန္ေကာင္းမြန္ ေနလွ်င္ ႏိုင္ငံစည္းလုံးညီၫြတ္ေရး ရႈေထာင့္မွ သင့္ေလ်ာ္မည္ မဟုတ္ေပ။

အဓိက အေရးႀကီးသည္မွာ တတိုင္းျပည္လုံး၊ တမ်ိဳးသားလုံး လိုအပ္ခ်က္ရႈေထာင့္မွ စီမံကိန္းမ်ား ေရးဆြဲရန္ ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တိုးခ်ဲ႕ျခင္းသည္ ျမန္မာျပည္ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႕ၿဖိဳးမႈ စီမံကိန္းႏွင့္ ဌာနေပါင္စုံ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း တင္ျပပါသည္။

(စာေရးသူ ေဒါက္တာေက်ာ္လတ္သည္ ဗိသုကာႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပစီမံကိန္းပညာကို ၁၉၇၄ ခုႏွစ္၊ ဂ်ာမနီ ႏိုင္ငံတြင္ သင္ယူခဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္လည္ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ ‘အိုးအိမ္ဦးစီးဌာန’ တြင္ စတင္လုပ္ကိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္မွ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ United Nations Centre for Human Settlements (Habitat) တြင္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ‘ေဆာက္လုပ္ေရး ဝန္ႀကီးဌာန’၊ ‘ၿမိဳ႕႐ြာႏွင့္အိုးအိမ္ဦးစီးဌာန’ ႏွင့္ ‘ကုလသမဂၢဖြံ႕ၿဖိဳးမႈအစီအစဥ္’ (UNDP) တို႔ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ေသာ ‘ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႏွင့္ ဝန္းက်င္ စီမံကိန္းတြင္ စီမံကိန္းၫႊန္ၾကားေရးမႉးအျဖစ္ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္အထိ AEP ဗိသုကာအဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ လုပ္ကိုင္ရင္း ‘ရန္ကုန္နည္းပညာတကၠသိုလ္’ တြင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၆ ခုႏွစ္မွ ၂ဝ၁ဝ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ Cologne နည္းပညာတကၠသိုလ္တြင္ ပါေမာကၡ၊ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္မွ ၂ဝ၁၆ ခုႏွစ္မ်ားတြင္’ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရး ေကာ္မတီတြင္ အႀကံေပး ပညာရွင္အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။)

Credit: irrawaddy