က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ အေဆာင္ခန္းကို ညအိပ္ရံုနဲ႔ ေန႔ခင္းဘက္ခဏတစ္ျဖဳတ္ေက်ာခင္းရံုေလာက္ပဲ အသံုးျပဳၿပီး က်န္တျ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ အခန္းအျပင္မွာခ်ည္းပါပဲ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ တီဗီၾကည့္ခ်င္ၾကည့္မယ္၊ခံထဲမွာစာက်က္ခ်င္က်က္၊ စာဖတ္ခ်င္ဖတ္မယ္၊ခံ၀အုတ္ခံုေပၚမွာထိုင္ၿပီး အေဆာင္သားခ်င္းေလပန္းခ်င္ပန္းမယ္၊ လမ္းထိပ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားခ်င္သြားမယ္ေပါ့။ အဲဒီထဲမွာရင္အခုန္ရဆံုးကေတာ့ ညနက္နက္မွာ တစ္လမ္းတည္းက မိန္းကေလးေဆာင္ေ႐ွ႕သြားၿပီးသီခ်င္းဆိုရတာပါပဲ။ အေဆာင္ေတြက လူေနရပ္ကြက္ထဲမွာ႐ွိတာဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္နဲ႔အေဆာင္ကိုလည္း အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အလြန္ဂ႐ုစိုက္ရပါတယ္။
သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္သီခ်င္းေလးေတြနဲ႔ေဖ်ာ္ေျဖေရးပံုသဏၭာန္ပီျပင္ေအာင္ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သန္းေခါင္ယံဂီတအဖြဲ႔ကို ပတ္၀န္းက်င္က အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလို သီခ်င္းဆိုတဲ့သူနဲ႔ နားေထာင္သူတို႔ၾကား နားလည္မႈျမင့္တက္လာတဲ့အခါသံေယာဇဥ္ေႏွာင္ႀကိဳးလည္း တင္းရစ္ခဲ့တာေပါ့။ သူနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကတာ အဲဒီဂီတ၀ိုင္းေလးရဲ႕ ေအာင္သြယ္ေပးမႈေၾကာင့္ပါပဲ။
ဪ . . . သူဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူပါ။ သူ႔နာမည္မွာကိုက သူ ပါေနတာမို႔ သူ႔ကို "သူ"
လို႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ေခၚတာပါ။ အေဆာင္ႏွစ္ခုက တစ္လမ္းတည္း၊ ေက်ာင္းမွာကလည္းအဓိဘာသာတြဲမတူေပမဲ့ စာသင္ေဆာင္ခ်င္းနီး၊ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္၊အေဆာင္သြားအေဆာင္ျပန္၊ ဟိုနားဒီနားျဖတ္သြားျဖတ္လာ ေတြ႔ျမင္ေနက်မွာမွသီခ်င္းခ်စ္သူခ်င္းဆိုတဲ့နီးစပ္မႈက ကြၽန္ေတာ္တို႔ရင္ခုန္သံေတြကို ထပ္တူျပဳေပးခဲ့တယ္။
တကၠသိုလ္ တကယ္တက္ျဖစ္ေတာ့လည္း ႀကိဳေတြးထားတဲ့အတိုင္းပဲအေဆာင္ေနေက်ာင္းသားဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အစိုးရေဆာင္ေတာ့မဟုတ္အျပင္ပုဂၢလိကအေဆာင္ေပါ့။ ႐ွစ္ေပပတ္လည္ေလာက္အခန္းထဲမွာအေဆာင္သားႏွစ္ေယာက္ေနရတဲ့ဘ၀ဟာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ထည့္မမက္ဖူးခဲ့တဲ့ဘ၀စာမ်က္ႏွာအဖြင့္ပါ။ ေထာင္ထဲက ႀကိဳးတိုက္ေတာင္ဒီေလာက္က်ဥ္းက်ပ္ပါ့မလားမသိဘူးဆိုၿပီးေျပာေလ့႐ွိတဲ့အခန္းေဖာ္ရဲ႕စကားကိုေထာက္ခံရင္း တို႔က ဒီလိုေနႏိုင္ေအာင္ တစ္လတစ္လပိုက္ဆံေသာင္းနဲ႔ခ်ီအကုန္ခံရတာကြလို႔ဖည့္စြက္ေျပာခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီမလႈပ္သာမလွည့္သာအခန္းေလးကိုပဲ သံုးႏွစ္လံုးလံုး သံေယာဇဥ္တြယ္ခဲ့ရတာပါ။
သူလည္းအေဆာင္သူ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္းအေဆာင္သား၊က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္းမႈကိုအေဖာ္ျပဳရင္း ပညာသင္ယူခဲ့တဲ့သက္တမ္းကိုအျမန္ဆံုးေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲကို တိုး၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟင့္အင္း . . .လက္ထပ္လိုက္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ၀င္ၾကတာ ေျပာတာပါ။ ပုဂၢလိကကုမၸဏီေတြ ေခတ္ေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ႀကီးမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ွ်စ္ေယာက္လည္းကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေရစီးေၾကာင္းထဲ အလိုက္သင့္စီးေမ်ာေပါ့။ သူကသူ႔ရံုးနဲ႔နီးတဲ့ၿမိဳ႕နယ္ထဲကအေဆာင္မွာ ေနသလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္းကြၽန္ေတာ့္ရံုးနဲ႔နီးတဲ့အေဆာင္မွာ ေနရတာေပါ့။ ရန္ကုန္ဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕
ဆြဲအားကလည္းပင္းသားေနာ္။ သူေရာကြၽန္ေတာ္ပါ နယ္ကမိဘေတြဆီျပန္ေနၿပီးဘ၀အေျခခ်ဖို႔ စိတ္ကူးမ႐ွိၾကဘူး။ ရန္ကုန္မွာအလုပ္လုပ္ရင္း ဘ၀တက္လမ္း႐ွာၾကဖို႔ပဲစိတ္ကူး႐ွိတာ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ႏွီးႏႊယ္ရာ သင္တန္းေတြလည္း
အေျပးအလႊားတက္ၾကေပါ့။ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဆြးေႏြးမႈဟာ ေနစရာေနရာေလးတစ္ခု ဆိုတဲ့ဘူတာမွာ
ဂိတ္ဆံုးသြားတာခ်ည္းပါပဲ။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ့ ရန္ကုန္နယ္နိမိတ္ထဲကဘယ္ၿမိဳ႕နယ္မွာမဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ပိုင္အိမ္ေလးတစ္လံုး ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာပါပဲ။ အိမ္ေစ်း၊ ေျမေစ်း၊ တိုက္ခန္းေစ်းေတြက ကြၽန္ေတာ္တို႔
သြားရည္က်ႏိုင္တဲ့အဆင့္မွာပဲ႐ွိၿပီး ထိကိုင္ဖို႔မလြယ္ဘူးေလ။ ဒီေတာ့တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးတစ္ခန္းေလာက္ ဣေျႏၵမပ်က္ ငွါးေနႏိုင္ရင္ပဲေတာ္ေလာက္ၿပီလို႔ စိတ္ကူးခဲ့တာ။ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အေဆာင္ေန၀န္ထမ္းေတြဘ၀နဲ႔လက္တြဲမျဖဳတ္ႀကိဳးစားၾကရင္း ဘဏ္စာအုပ္ထဲမွာ ေငြကျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးပြားလာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က တစ္ေနရာတည္းမွာစြဲစြဲျမဲျမဲလုပ္ေပမဲ့ သူကေတာ့ အခြင့္အလမ္းေကာင္းတဲ့အလုပ္ သံုးခုေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သက္တမ္း ၁၀စ္ေက်ာ္၊ သူ စတုတၳအလုပ္မွာဆင္ေျပအထိုင္ခ်ခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးေပါင္းတစ္ဘ၀ ထူေထာင္ဖို႔လက္ထပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ငွါးေတာ့ တစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္ေတာင္မရေတာ့ပါဘူး။ေျခာက္လစာခ်ဳပ္ေခတ္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေျခာက္လတစ္ခါအိမ္လခတိုးေတာ့မွာေၾကာင့္ေလ။ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ သူ႔ေက်ာင္းေန သူ႔စာအံရံုေပါ့။ဒီၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာမွ သူေရာကြၽန္ေတာ္ပါ သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပမွာေလ။
တိုက္ခန္းေလးက က်ဥ္းေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။
လသာတဲ့ညမွာ ၀ရန္တာထြက္ထိုင္ၿပီး သန္းေခါင္ယံေရဒီယို သီခ်င္းကို ဂစ္တာတီးၿပီးသူ႔ကိုဆိုျပရတာ ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ပါပဲ။ သူ႔အေဆာင္ေ႐ွ႕သြားဆိုခဲ့တဲ့သီခ်င္းကို ခုကြၽန္ေတာ့္ပခံုး ေခါင္းမွီၿပီး နားေထာင္ေနတဲ့သူ႔အတြက္ ဆိုျပတီးျပရတာဘယ္ေလာက္ပီတိျဖစ္ဖို႔ေကာင္းသလဲဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ အိမ္ငွါးသက္တမ္း သံုးလစြန္းစြန္းမွာပဲ ညီအငယ္ေကာင္ေရာင္းမွား၀ယ္မွားကိစၥနဲ႔ အမႈရင္ဆိုင္ရေတာ့ အဲဒီျဖစ္ရပ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီပါအဖ်ားခတ္လာခဲ့ပါတယ္။
နားလည္မႈအျပည့္႐ွိတဲ့ သူ႔စာနာစိတ္ေၾကာင့္မိသားစုအေရးအတြက္ကုန္က်လိုက္တဲ့ ေလ်ာ္ေၾကးေငြဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဏ္စာအုပ္ကိုမီးနီမွတ္အထိ ေရာက္သြားေစခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ့္မိသားစု၀င္ရဲ႕ပေယာဂေၾကာင့္အိမ္ငွါးသက္တမ္းေနာက္တစ္ခု တိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့အင္အား မ႐ွိခဲ့ၿပီမို႔ငံု႔ထားရတဲ့ေခါင္းကို ပါရမီျဖည့္ဖက္ေကာင္းျဖစ္တဲ့ သူကအတင္းျပန္ေမာ့ေစခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ဘဏ္စာအုပ္ထဲကေငြနဲ႔ ေနာက္ေျခာက္လစာသက္တမ္းထပ္တိုးလို႔ရႏိုင္ေပမဲ့ အဲဒီလိုေပးလိုက္ရင္ လက္ထဲေငြလက္က်န္မ႐ွိသေလာက္ျဖစ္သြားေတာ့မွာ။ က်န္းမာေရးကိစၥအပါအ၀င္အေရးဟဲ့အေၾကာင္းဟဲ့ဆိုရင္ သံုးစရာ မ႐ွိေလာက္ေတာ့ဘူး။ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ကအေျခအေနျဖစ္တဲ့အေဆာင္သူအေဆာင္သားဘ၀ပဲပန္ေရာက္သြားေတာ့တယ္။
တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္ဘူး၊စ္ေယာက္ပူး။ ဒီလိုေလ . . .ေနထိုင္စရိတ္ျမင့္မားလာတဲ့ ရန္ကုန္ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးမွာ ၀ယ္သူလိုအပ္ခ်က္အရလင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းေတြအတြက္ ငွါးတဲ့ အေဆာင္ေတြ ႐ွိတယ္ေလ။ ၁၀ေပပတ္လည္အခန္းတစ္ခန္းကို လင္မယားတစ္စံုႏႈန္း ေနရတာေပါ့။လြတ္လပ္မႈမ႐ွိလွေပမဲ့ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ အားလံုးလိုလိုကလည္း မနက္အလုပ္သြား၊ညေနျပန္ၾကကိုး။ ၀ယ္စုခ်င္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေတြေတာ့ ေလွ်ာ့ရတာေပါ့။သီခ်င္းကိုေတာင္ နားၾကပ္နဲ႔နားေထာင္ရတဲ့အေဆာင္မွာဂစ္တာလည္းမတီးႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ရင္ထဲကဆႏၵကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္တာေတာင္တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးမွာ လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္သက္ေသာင့္သက္သာအနားယူေနထိုင္ရင္း ညဘက္က် ကိုယ့္ခ်စ္သူဇနီးမယားကိုကိုယ္တိုင္ဂစ္တာတီးရင္း သီခ်င္းဆိုျပခ်င္တာပါပဲ။ သီခ်င္းကလည္း သူ႔ကိုအေဆာင္ေနဘ၀ကတည္းက ဆိုျပဖူးတဲ့ သန္းေခါင္ယံေရဒီယို သီခ်င္းေလးပါပဲ။
ကိုခ်စ္ခင္ မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com