ျမန္မာ ဘာသာစကားမွာ "ခိုး" ဆိုတဲ့စကားလံုး ဟာ ေတာ္ေတာ္ အသံုးတြင္က်ယ္ပါတယ္။ ဒီစကားလံုးကို မေကာင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔အသံုးျပဳတာ အျပင္ ေကာင္းတဲ့ အျမင္နဲ႔အ သံုးျပဳတဲ့ အခိုင္းအႏႈိင္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဥပမာ - မိန္းမခိုးတယ္၊ အတုခိုးတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အေရးကိစၥ တစ္ခုခုရဲ႕ပမာဏကို ေလွ်ာ့ခ်င္တဲ့အခါ မ်ားမွာလည္း ဒီစကားလံုးကိုပဲ သံုးပါေသးတယ္။ အက်ႌခ်ဳပ္သူေတြ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ "ဒီ ခါးနားမွာ နည္းနည္း ခိုးခ်ဳပ္ထားတယ္" တို႔၊ ပန္းရန္ဆရာေတြ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ "ဒီေနရာေလးမွာ အုတ္ကို နည္းနည္းခိုးစီထားတယ္" တို႔ဟာ ထင္႐ွားတဲ့သာဓကပါ။ အဲဒီလိုပဲ လူေနအိမ္တစ္ခုမွာ စံခ်ိန္စံႏႈန္းျပည့္မဟုတ္ဘဲ အထပ္ကေလးတစ္ခု တိုးခ်ဲ့ေဆာက္လုပ္ ထားတာမ်ိဳးကို အထပ္ခိုးလို႔ နာမည္ေပးထားတာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္းသိတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္က အေဆာက္အအံု ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ ေျမညီထပ္အခန္းေတြဆိုရင္ ထပ္ခိုးေတြကို ပါ၀င္ထည့္သြင္း တည္ေဆာက္လာတာ ေတြအမ်ားအျပားေတြ႕ျမင္ရမွာျဖစ္
ပါတယ္။
ေ႐ွးျမန္မာအိမ္ေတြရဲ႕ ဖြဲ႔စည္းပံုမွာက အထပ္ခိုးအတြက္ အခန္းက႑မ႐ွိပါဘူး။ ထပ္တိုးရမယ့္ ေနထိုင္မႈမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာ။ မိသားစုေတြက သက္ဆိုင္ရာေတာ္စပ္မႈအရ အတြင္းခန္း၊ အျပင္ခန္း အစ႐ွိသျဖင့္ ေနၾက၊ အိပ္ၾကတာပဲ။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္ လာတယ္ဆိုရင္ ဘုရားခန္းမွာ အိပ္ရာျပင္ေပးလိုက္တယ္။ တခ်ိဳ႕ ေၾကးရတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းကေတာ့ ဧည့္သည္လာရင္ လြတ္လြပ္လပ္လပ္ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ေနႏိုင္ေအာင္ ညအိပ္ညေနဧည့္သည္အတြက္ အခန္းတစ္ခန္းဖြဲ႔ေပး ထားေလ့႐ွိတယ္။ ျမန္မာအိမ္ေတြမွာ ဖြဲ႔စည္းပံုအရ ပင္မအခန္းေတြနဲ႔မတူဘဲ ထပ္တိုးတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အမ်ိဳးအစားတစ္ခုက ၾကပ္ခိုးစင္ပဲျဖစ္ပါတယ္။ မီးဖိုအေပၚတည့္တည့္မွာထိုးထားတဲ့စင္ကို ေျပာတာပါ။ အဲဒီအေပၚမွာ လူတက္ေနလို႔ေတာ့ မရပါဘူး။
ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ အထပ္ခိုးေတြတြင္က်ယ္လာတာ ကိုလိုနီေခတ္ တိုက္ခန္းပံုစံေတြလက္ထက္ေရာက္မွလို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ ျခံကြက္က်ယ္ကယ္မွာ ကိုယ့္မိသားစု၀င္အေရအတြက္နဲ႔ခ်ိန္ၿပီး ဧရိယာမ်ား မ်ားေဆာက္ ထားတဲ့ လံုးခ်င္းသစ္သားအိမ္ေတြ မွာ ေနလာခဲ့ရာက ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းမွာ လာေနရတဲ့အခါ မလူးသာမလြန္႔သာ အေနက်ဥ္းက်ပ္ၾကပါတယ္။ ေပ ၂၀×၄၀ သံုးပင္ႏွစ္ခန္း သစ္သားအိမ္မွာေနတဲ့ မိသားစုပဲထား၊ ၈၀၀ စတုရန္းေပ ႐ွိတဲ့အိမ္က အိပ္ခန္းနဲ႔ ဘုရားခန္း ဒါေလာက္ပဲ။ ဧည့္သည္လာရင္ ဧည့္ခံစကားေျပာဖို႔ အိမ္ျပင္မွာ ကျပင္ထိုးထားတယ္။ မိသားစု အပန္းေျဖ စကားေျပာရင္း လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း၀ိုင္းလည္း ဖြဲ႔လို႔ ရ၊ ဧည့္သည္လာရင္ ဧည့္ခံလို႔လည္း ရတဲ့ ဧည့္ခန္းက အိမ္မႀကီးဧရိယာထဲ မပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရးအတြက္ အသားငါး ခုတ္ထစ္ေဆးေၾကာဖို႔ ေနာက္ေဖးမွာ ေရကျပင္ထုတ္ထားတယ္။ ေရကျပင္နဲ႔ကပ္လ်က္ သံစည္၊ ေက်ာက္စည္၊ စဥ့္အိုးေတြ ေရျဖည့္ခ်ထားၿပီး ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဖို႔ ေနရာ သီျခား။ အိမ္သာက ေနာက္ေဖးဘက္ ျခံေထာင့္ အိမ္နဲ႔မနီးမေ၀းမွာ။
ေပ ၈၀၀ စတုရန္းေပဆိုတာမွာ အခုေျပာခဲ့တဲ့ အခန္းေတြ မပါဘူး ဆိုေတာ့ ေနရထိုင္ရ ဘယ္ေလာက္က်ယ္၀န္း လိုက္မလဲ။ ထမင္းစားခန္းရယ္လို႔လည္း သီးျခားမထား၊ လူႀကီးသူမေတြ ပါတဲ့ မိသားစုထမင္း၀ိုင္း၊ ဧည့္သည္ေစာင္ သည္တည္ခင္းတဲ့ အထူးထမင္း၀ိုင္းဆို အိမ္ေ႐ွ႕ခန္း ဘုရားစင္ေ႐ွ႕မွာ ထမင္းစားစားပြဲ၀ိုင္း ခ်ခင္းၿပီး တည္ခင္းလိုက္၊ လူငယ္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စားဖို႔က်ေတာ့ မီးဖိုခန္းထဲမွာတင္ ပန္းကန္ထဲ ဟင္းနဲ႔ထမင္း ပံုထည့္ၿပီး ႀကိတ္လိုက္ၾက။ ဒါက ေ႐ွးအစဥ္ အဆက္ကတည္းက တည္တံ့ခိုင္ျမဲခဲ့တဲ့ ျမန္မာတို႔ရဲ႕ Living lifestyle။ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္း ၁၀ ေပေလာက္မွာ ဘုရားစင္၊ နတ္စင္ ထား၊ က်န္တဲ့ ေပ ၃၀ ကို ရင္ကြဲေလွ်ာက္လမ္း ခ်န္၊ ေခါင္းရင္းဘက္ ၈ ေပ× ေပ ၃၀ မွာ ေယာက္်ား သားေတြ အိပ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း လူႀကီးမိဘေတြ အိပ္၊ ေျခရင္းက ေနာက္ေဖာဘက္မွာ မီးဖိုခန္း ၁၀ ေပေလာက္ ထား၊ က်န္တဲ့ ၈ ေပ× ေပ၂၀ မွာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ အိပ္ပါေလ့။
ဒါေပမဲ့ တိုက္ခန္းမွာက်ေတာ့ အဲဒီလိုမရေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းေတြထဲမွာ အက်ယ္ဆံုးလို႔ေျပာရမယ့္ ၂၅ ေပ× ေပ ၆၀ အခန္းမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္သားေပါ့။ အက်ယ္အ၀န္းက ၉၀၀ စတုရန္းေပႀကီးမ်ားေတာင္ကိုး။ အဲဒီလိုအခန္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ သာမန္လမ္းက်ဥ္းထဲက အလယ္အလတ္အဆင့္ ၁၅ ေပ× ေပ ၅၀ အခန္းမ်ိဳးဆိုရင္ေတာင္ အေနေတာ္ေတာ္က်ဥ္းၾကဳတ္သြားၿပီ။ စုစုေပါင္းဧရိယာအေနနဲ႔ ၇၅၀ စတုရန္းေပ ဆိုတာ အရင္ေနခဲ့တဲ့ ၈၀၀ စတုရန္းေပနဲ႔ မနီးယိုးစြဲေလာက္ပဲလို႔ ထင္စရာျဖစ္ေပမဲ့ အဲဒီ ၈၀၀ စတုရန္းေပထဲမွာ မပါတဲ့ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိ္မ္သာခန္းေတြကို မီးဖိုခန္းနဲ႔တြဲၿပီး ေနရာေပးလိုက္ရၿပီ။ အေပၚထပ္ေတြဆို ၀ရန္တာအတြက္ ေလးေပေလာက္ ထပ္ေပးလိုက္ရၿပီ။
အက်ယ္က ၁၅ ေပပဲ ႐ွိတာမို႔ ရင္ကြဲေလွ်ာက္လမ္းနဲ႔ အခန္းေတြ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဖြဲ႔လို႔မရေတာ့ဘူး။ အခန္းကို တစ္ဖက္လိုက္ပ ဲဖြဲ႔လို႔ ရေတာ့မယ္။ ၀ရန္တာ ေလးေပ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္း ၁၂ ေပ၊ ေနာက္ေဖးခန္း ၁၂ ေပ စုစုေပါင္း ၂၈ ေပ ဖယ္လိုက္ရင္ အ႐ွည္က ၂၂ ေပပဲ က်န္ေတာ့မွာ။ အလယ္အိပ္ခန္းဧရိယာ ၁၁ ေပ× ၂၂ ေပ ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာေလးက လူဦးေရ အသင့္အတင့္ပဲ႐ွိတဲ့ မိသားစုအတြက္ေတာင္ မလႈပ္သာမလွည့္သာ။ ဒါက ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းေတြထဲက အလယ္အလတ္ အဆင့္ကိုေျပာတာပဲ ႐ွိေသးတယ္။ သူ႔ထက္က်ဥ္းတဲ့ ၁၂ ေပခြဲ× ေပ ၅၀၊ ၁၅ ေပ× ေပ ၄၀၊ ၁၂ ေပခြဲ× ေပ ၄၀ အခန္းေတြဆို ဘယ္လို႐ွိမလဲ စဥ္းစားသာၾကည့္ေတာ့။ ျမန္မာအိမ္ေတြမွာ ေပ ၂၀× ေပ ၄၀ ဆိုတာ ပါးပါးေလး႐ွိေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အိမ္မႀကီးထဲမထည့္ဘဲ အျပင္ထုတ္ထားတဲ့အခန္းေတြက ရွိေသးတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းေနရာမွာေနလာခဲ့တဲ့ မိသားစုေတြ တိုက္ခန္းထဲေရာက္လာေတာ့ မလႈပ္သာမလွည့္သာ။ အဲဒီမွာ ေနရာခ်ဲ့ထြင္တဲ့အေနနဲ႔ အထပ္ခိုးယဥ္ေက်းမႈ စတင္အျမစ္တြယ္လာေတာ့တာပါပဲ။
တိုက္ခန္းေတြက ကိုလိုနီေခတ္မွာ စေဆာက္ခဲ့တာဆိုေတာ့ အဂၤလန္တို႔၊ အိႏၵိယတို႔က တိုက္ခန္းေတြပံုစံအတိုင္း မ်က္ႏွာၾကက္ျမင့္ျမင့္ေတြ ျဖစ္တယ္။ အနည္းဆံုး ၁၄ ေပကေန ၁၆ ေပေလာက္အထိ ျမင့္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေနစရာခ်ဲ့ထြင္မယ့္သူေတြအတြက္ မ်က္ႏွာၾကက္နဲ႔ ၾကမ္းခင္းၾကား အဆင့္တစ္ခု ထပ္တင္လိုက္ဖို႔ စဥ္းစားရင္း အထပ္ခိုးေတြျဖစ္လာၾကတာပဲ။ ၾကမ္းျပင္ကေန ႐ွစ္ေပေလာက္အျမင့္မွာ အထပ္တစ္ခု တိုးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အေပၚမွာ ေျခာက္ေပအျမင့္႐ွိတဲ့ အထပ္ကေလးတစ္ခု တိုးလာမယ္ေပါ့။ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ နဂိုအက်ယ္အ၀န္း၊ နဂိုအျမင့္ထဲမွာ ခိုးၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ အထပ္ကေလးေတြ အခန္းတိုင္းလိုလိုမွာ ေပၚလာတယ္။ ၁၂ ေပ အျမင့္ေလာက္ပဲ ေဆာက္ထားတဲ့ အေပၚထပ္အခန္းေတြကေတာ့ ေျမညီထပ္အခန္းေတြေလာက္ ဣေျႏၵမရၾကဘူး။ သူတို႔က ေအာက္ ခုနစ္ေပ အေပၚ ငါးေပ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေအာက္ ေျခာက္ေပခြဲ၊ အေပၚ ငါးေပခြဲ ေလာက္ပဲ ရေတာ့ နည္းနည္း ကတ္သီးကတ္သတ္ႏိုင္တယ္။ အထပ္ခိုးေပၚေရာက္ရင္ အရာရာကို ဂါရ၀ျပဳေနရတယ္။ ခါးကိုင္းထားရလြန္းလို႔။ အဲဒီလို ခါးကိုင္းထားတဲ့ၾကားထဲက ရက္မနဲ႔ေခါင္း ခဏခဏဖူးစာဆံုၾကတာလည္း ႐ွိတယ္။
၁၉၇၀ ျပည့္လြန္ေလာက္အထိ ေဆာက္ၾကတဲ့ အထပ္ခိုးေတြက အိမ္ခန္းတစ္၀က္ေလာက္ပဲ မ်ားေသာအားျဖင့္ေဆာက္ၾကတာပါ။ ေနာက္ေဖးနံရံကေနၿပီး အလယ္ခန္းေလာက္၊ လြန္ေရာကြၽံေရာ ေ႐ွ႕ခန္းအစပ္ အခန္းရဲ႕သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္အထိေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေနရာလြတ္ကိုအလဟသထားမယ့္အစား အထပ္ျပည့္ခင္းလိုက္တာ မထူးပါဘူး ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ိဳး ႐ွိလာၾကလို႔လားေတာ့မသိ၊ အခန္းတိုင္းမွာ အထပ္ခိုးေတြ ေေပၚေပၚထင္ထင္ အျပည့္ႀကီးျဖစ္လာတာ ေတြ႔ရတယ္။ အိမ္ခန္းအေရာင္းေၾကာ္ျငာေတြမွာေတာင္ "အထပ္ခိုး တစ္၀က္"၊ "အထပ္ခိုးအျပည့္" စသျဖင့္ ပါ၀င္မႈအရည္အေသြးတစ္ရပ္အေနနဲ႔ ထည့္သြင္းေၾကာ္ျငာလာၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အၾကံႀကီးတယ္။ အထပ္ခိုးေဆာက္တာ ကိုယ့္မိသားစုေနဖို္ ့မဟုတ္ဘဲ ငွါးစားဖို႔ေဆာက္တာ။ အထပ္ခိုးေလွကားကို အကာေလးနဲ႔ တံခါးေလးလုပ္ၿပီး အေပၚမွာ လူေနဖို႔ ငွါးစားတာ။ ေနရံုသက္သက္ပဲ၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ ေအာက္ထပ္က အိမ္႐ွင္ေတြနဲ႔ တူတူသံုး။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လူေနလက္မခံဘူး၊ ပစၥည္းထားဖို႔သက္သက္ပဲ ငွါးစားတာလည္း ႐ွိတယ္။
အထပ္ခိုးေဆာက္လို႔ရေလာက္တဲ့တိုက္ခန္းမ်ိဳးေတြက ခုဆို ေတာ္ေတာ္႐ွားသြားပါၿပီ။ ကိုလိုနီေခတ္ လက္က်န္တိုက္ခန္းေတြလို မ်က္ႏွာၾကက္ျမင့္ျမင့္မွ မေဆာက္ႏိုင္ၾကတာကလား။ေနာက္ပိုင္းေဆာက္တဲ့ ေခတ္ေပၚ တိုက္ခန္းေတြဆိုတာက အေပၚထပ္ေတြဆို အျမင့္ လြန္ေရာကြၽံေရာမွ ႐ွစ္ေပ၊ ကိုးေပ။ ဘယ္ေနရာသြား အထပ္ခိုးထည့္လို႔ ရေတာ့မတံုး။ ေျမညီထပ္ေတြကေတာ့ ၁၂ ေပ အျမင့္ မ႐ွိမေနရဆိုတဲ့ ၫႊန္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ အထပ္ခိုးေလးနဲ႔ဘာနဲ႔ ဟန္ရပန္ရ။ ေျမညီ ထပ္ေတြေစ်းေကာင္း ရတဲ့အထဲမွာ ထပ္တိုးအက်ယ္ အ၀န္းဧရိယာ အပိုေဆာင္းပါလာျခင္းကလည္း အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေျမညီထပ္ေတြအထပ္ခိုးထည့္တယ္ဆိုတာလည္း အခန္းအက်ယ္ရဲ႕သံုးပံုတစ္ပံုပဲ ထည့္ခြင့္ေပးတာပါ။ အျပည့္ေဆာက္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သီးျခားခြင့္ျပဳခ်က္ ေတာင္းရေသးတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အိုမင္းယိုယြင္းမႈနည္းေအာင္ အထိန္းအသိမ္းေကာင္းတဲ့ ကိုလိုနီေခတ္လက္က်န္တိုက္ခန္းေတြကေတာ့ အထပ္ခိုးပါျခင္းဆိုတဲ့အားသာခ်က္ေၾကာင့္ ေစ်းကြက္မွာ မ်က္ႏွာပန္းလွေနဦးမွာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
ေက်ာ္ေဇာေလး မွ iMyanmarHouse.com အတြက္ အထူးေရးသားေဖာ္ျပသည္။
Credit: iMyanmarHouse.com
