မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာက တစ္ခန္းလွ်င္ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ေအာက္ရေပမယ့္ ရန္ကုန္မွာေတာ့ သိန္း ၁၂၀ အနည္းဆံုး ျဖစ္သြားပါၿပီ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕က တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာက အခန္းဖဲြ႕ထားေပမယ့္ ရန္ကုန္က အခန္းမဖဲြ႕ထားပါဘူး။ ၀ယ္ယူသူက အခန္းဖဲြ႕ရမွာျဖစ္ၿပီး အဲဒီအတြက္ ကုန္က်စရိတ္ ထပ္ၿပီးအကုန္အက်ခံရဦးမွာပါ။ တုိက္ပံုစံခ်င္းယွဥ္ရင္ ရန္ကုန္က ပိုၿပီးေစ်းႏႈန္းေလ်ာ့နည္းရမယ့္အစား ဘာေၾကာင့္ ေစ်းပိုမ်ားေနရပါသလဲ။ ပညာရွင္ေတြ ေလ့လာႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး သံုးသပ္ခ်က္စာတမ္းတစ္ခု ျပဳစုထားသင့္ပါတယ္။ ပညာရွင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အင္ဂ်င္နီယာေတြခ်ည္းသက္သက္ မဆိုလိုပါဘူး။ အိမ္ရာစီမံခန္႔ခဲြေရးပညာရွင္ေတြလည္း ပါမွျဖစ္ပါမယ္။ ဘယ္စီမံကိန္းမဆို အင္ဂ်င္နီယာေတြပဲ တြက္ခ်က္ရင္ စရိတ္ပိုႀကီးမားတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘက္ကို Safe Side ဆိုၿပီး အရမ္းအသာယူေလ့ရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ရာစီမံခန္႔ခဲြေရးပညာရွင္က အိမ္ရာသံုးစဲြေနထိုင္ရမယ့္သူေတြအတြက္ စိစစ္တဲ့အျမင္နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္႐ႈျမင္ေလ့ရွိေအာင္ ေလ့က်င့္ထားသူေတြမို႔ သူတို႔ကိုပါ ၫႊန္းဆုိရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဒုတိယဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ပဲြဦးထြက္ တန္ဖိုးနည္းအမည္သံုးၿပီး ေပၚေပါက္လာတဲ့ စီမံကိန္းမ်ားျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး အျပန္အလွန္ သင္ခန္းစာယူသင့္တာေတြ ယူႏိုင္ဖုိ႔ (Plan Evaluation) မွတ္တမ္းကို ေရရွည္အတြက္ ရယူထားရမွာျဖစ္တယ္။
ယခုအခါ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးက လိႈင္သာယာၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊလင္ပန္းမွာ ပထမဆံုးပန္း၀င္လာတဲ့ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာကို ျပည္သူေတြက ႀကိဳဆိုေနၾကတာ ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ တန္ဖိုးနည္းစံခ်ိန္မမီေသာ္လည္း ‘‘တစ္စံုတစ္ရာက သုညထက္သာစၿမဲ’’ (Something is better than nothing) ဆိုတာလို တစ္ခန္းလွ်င္ သိန္း ၁၂၀ နဲ႔ စတင္ေရာင္းခ်မယ့္ အပိုင္း(၁)ကိုပဲ ၀ယ္ႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကပါၿပီ။
တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာေတြ ေရာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အေရးအႀကီးဆံုးအခ်က္ေလးခ်က္ကို ေခတ္သစ္စနစ္သစ္နဲ႔အညီ တာထြက္ေကာင္းေကာင္း ေဆာင္ရြက္ေပးေစခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုးအခ်က္က အမွန္တကယ္လိုအပ္တဲ့ ျပည္သူေတြလက္ထဲကိုသာ ေရာက္ရွိေစဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ၀ယ္မည့္သူတစ္ဦးခ်င္းအတြက္ အေျခခံအရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ (Criteria)ေတြ စနစ္တက် ျပဳစုထားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ဖုိးနည္းအိမ္ရာစီမံကိန္းဆိုတဲ့အတိုင္း စီမံကိန္းရဲ႕အက်ိဳးကို ခံစားရမယ့္ ရည္မွန္းအုပ္စု (Target Group)ဟာ ၀င္ေငြနည္းျပည္သူမ်ား (Low income group) ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာ အထူးေျပာဖို႔ မလိုပါဘူး။ လက္ေတြ႕မွာ ဘယ္အတိုင္းအတာအထိ ၀င္ေငြရွိရမယ္။ မိသားစု၀င္ေငြ၊ မိသားစုဦးေရ၊ အလုပ္အကိုင္ရွိသူဦးေရ၊ အလုပ္အကိုင္အမ်ိဳးအစား၊ အၿငိမ္းစား၀န္ထမ္းျဖစ္လွ်င္ မည္သည့္အဆင့္ အစရွိတဲ့ အခ်က္ေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔စဥ္းစားၿပီး သတ္မွတ္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
ပထမဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ NHB လို႔ေခၚတဲ့ ျပည္သူ႔အိုးအိမ္အဖဲြ႕ရဲ႕ အိမ္ခန္းေလွ်ာက္လႊာပံုစံေတြဟာ အခ်က္အလက္စံုလင္တာ၊ အမွတ္ေပးစနစ္ က်င့္သံုးတာ အလြန္ပင္စနစ္က်ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိရပါတယ္။ ေနာက္ပိုုင္းကာလ အထူးသျဖင့္ မ.ဆ.လေခတ္ကစၿပီး လက္သင့္ရာ ခ်ထားေပးရင္း စနစ္ေတြပ်က္ကုန္တာပါပဲ။ ဘယ္အထိ ပ်က္သလဲဆိုရင္ ၀န္ႀကီးအဆင့္က ‘‘ယခုေလွ်ာက္ထားသူသည္ အမွန္လိုအပ္၍ ခ်ထားပါ’’လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳ လက္မွတ္ထုိးထားတဲ့ စာရြက္တိုေလးကို ၀န္ႀကီး႐ံုးက ေလွ်ာက္လႊာတစ္ေစာင္နဲ႔တဲြၿပီး ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေလွ်ာက္လႊာရွင္ကို အခန္းခ်ထားေပးၿပီးတဲ့ေနာက္ ၀န္ႀကီးမွတ္ခ်က္ပါတဲ့ စာရြက္ကို ႐ံုးအဖဲြ႕ကျဖဳတ္ယူ အျခားေလွ်ာက္လႊာတစ္ေစာင္နဲ႔ ကပ္တင္ၿပီး ဌာနအတြင္းက ခ်ထားေရး အမိန္႔ယူလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ၀န္ႀကီးမွတ္ခ်က္စာရြက္ကို ျပန္ျဖဳတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္အလားတူ ေလွ်ာက္လႊာမွာကပ္ၿပီး ခ်ထားမိန္႔ယူျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၀န္ႀကီးကေပးတာ တစ္ဦး၊ ေအာက္ကေပးတာ ၁၀ ဦးျဖစ္သြားတာ ၀န္ႀကီး မသိလိုက္ရွာပါဘူး။ န.အ.ဖေခတ္ေရာက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးက မွင္ႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ မွတ္ခ်က္ေပးတယ္။ စာသားက ‘‘ေလွ်ာက္ထားသူအား မူႏွင့္ညီလွ်င္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ’’ လို႔ အတူတူေရးပါတယ္။ ‘‘မူ’’ ဆိုလို႔ တျခားမထင္ပါ နဲ႔။ ၀န္ႀကီးက မင္အနက္ဆိုရင္ မေပးနဲ႔၊ မင္အနီဆိုေပးလို႔ဆိုၿပီး ေအာက္ကို မွာထားပါတယ္။ မင္အေရာင္မတူတာက ‘‘မူ’’ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အလြန္ပင္ တရားက်ဖို႔ ေကာင္းလွတဲ့စနစ္ကို ၾကားသိခဲ့ရျပန္ပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာကို ေရာင္းခ်တဲ့ေနရာမွာ လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာရွိသူေတြက၀င္ၿပီး လက္သင့္ရာကုိ ေရာင္းမေပးၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဒါေလးတစ္ခုေတာ့ ခ်မ္းသာေပးၾကဖို႔ သင့္ပါတယ္။ တိုက္ခန္းေစ်း၊ ေျမေစ်းေတြက အလြန္႔အလြန္ေကာင္းေနတာမို႔ စနစ္တက် ေရြးခ်ယ္ႏုိင္ဖို႔ အုတ္ေရာေရာ၊ ေက်ာက္ေရာေရာမျဖစ္ဖို႔ ရသင့္တဲ့ျပည္သူေတြ မနစ္နာဖို႔၊ အေျခခံအရည္အခ်င္းသတ္မွတ္ခ်က္ကို စနစ္တက်ျပဳစုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယအေရးႀကီးတဲ့အခ်က္က ၀ယ္ယူခြင့္ရၿပီးသူက လံုး၀မေနထိုင္ဘဲ အျမတ္တင္ေရာင္းခ်မႈ၊ စတိသေဘာမွ် ေနထိုင္ၿပီး အျမတ္တင္ေရာင္းခ်မႈစတာေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ တားျမစ္ဖို႔အတြက္ လဲႊေျပာင္းေရာင္းခ်မႈဆိုင္ရာ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ကို ျပ႒ာန္းဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ သာမန္ၿပီးစလြယ္ ေရးသားသတ္မွတ္႐ံႈမွ်နဲ႔ မလံုေလာက္ပါဘူး။ တိတိက်က် အေရးယူမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြကို လက္ေတြ႕က်က် အျဖစ္ႏုိင္ဆံုး စဥ္းစားၿပီးသတ္မွတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ျပည္သူ႔ေငြနဲ႔ အိမ္ခန္းေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီၿပီး ဆက္လက္ေဆာက္လုပ္မယ့္ အနာဂတ္စီမံကိန္းမ်ားပါ ‘‘အေဟာသိကံ’’ မျဖစ္ဖို႔ ဒီအခ်က္ကို အေရးႀကီးအခ်က္အျဖစ္ ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဆင့္ျပန္ေရာင္းၿပီး အျမတ္ယူခ်င္သူေတြက တာစူေနပါတယ္။ ဒီအခ်က္ကို မထိန္းႏိုင္ရင္ ျပည္နယ္နဲ႔တိုင္းေဒသႀကီးေတြမွာ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ အေရာင္းအ၀ယ္ေစ်းကြက္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ေပၚလာမယ့္ အလားအလာက ၉၀ ရာခုိင္ႏႈန္း ရွိေနပါတယ္။ မ. ဆ.လေခတ္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္မွာရွိတဲ့ ႏိုင္ငံျခားျပန္ တ႐ုတ္၊ ကုလားေတြဆီက ျပည္သူပိုင္သိမ္း တုိက္ခန္းေတြမွာ တိုင္းရင္းသားေတြေနဖို႔ဆိုၿပီး ေနရာခ်ထားေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္တကယ္ေနေရးကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့စနစ္က လံုး၀မထိေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာပဲ လက္လဲႊေရာင္းစားသြားေတာ့ တ႐ုတ္၊ ကုလား လက္ထဲျပန္ေရာက္ၿပီး ျမန္မာေတြက ၿမိဳ႕စြန္မွာ ဒံုရင္းဒံုရင္း ျဖစ္သြားေတာ့တာပါပဲ။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာေတြကို လြယ္လြယ္ေရာင္းၿပီး က်ဴးဘ၀ေရာက္သြားသူေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ အမ်ားႀကီးရွိေနပါတယ္။
တတိယအေရးႀကီးဆံုးက အရစ္က်ေငြေပးသြင္းမႈစနစ္ကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တစ္လလွ်င္ ျမန္မာေငြငါးေသာင္းထက္မပိုဘဲ အႏွစ္ ၂၀ မွ ၃၀ အထိ အရစ္က်စနစ္နဲ႔ ေရာင္းခ်တာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ၀ယ္ယူသူလစာရဲ႕ ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိသာ ေပးသြင္းေစတာျဖစ္ပါတယ္။ ဘဏ္ကို အိမ္ခန္းအပ္ႏွံၿပီး ေခ်းေငြနဲ႔ ၀ယ္ယူေစတဲ့ စနစ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစနစ္ကို တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ ဘ႑ာေငြစနစ္ (Financing Mechanism)အျဖစ္ တျခားအာဆီယံႏိုင္ငံေတြမွာပါ ေအာင္ျမင္စြာ က်င့္သံုးေနၾကၿပီျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ေၾကာင့္ပဲ ထပ္ျမင့္တိုက္ေတြေဆာက္ၿပီး ေရာင္းႏုိင္၀ယ္ႏိုင္တာ၊ ၿမိဳ႕ျပအိမ္ရာအဆင့္ျမႇင့္တင္ျခင္း (urban redevelopment) လုပ္ႏိုင္တာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မၾကာမီက ေဆာက္လုပ္ေရးႏွင့္ အိမ္ရာဖံြ႕ၿဖိဳးေရးဘဏ္ (C.H.D Bank)ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ယေန႔အထိ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲဆိုတာလို ဘဏ္ထဲက ဘဏ္ျဖစ္ၿပီး ထူးမျခားနားဘဏ္ျဖစ္ပါတယ္။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာအတြက္ ဘ႑ာေငြစနစ္ကို လံုး၀မလုပ္ေပးႏိုင္ရွာတဲ့ ဘဏ္ႀကီးျဖစ္ေနတာ အလြန္၀မ္းနည္းဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။ ၁၃ က်ပ္ အတုိးႏႈန္းနဲ႔ သံုးႏွစ္မွ်သာ အရစ္က်ေပးခြင့္ျပဳႏိုင္တဲ့ ဘဏ္ေလာကဟာ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာအတြက္ဆိုရင္ ထိေရာက္တဲ့အေရာင္းစနစ္ (Effective Delivery System)ကို လံုး၀မ်က္ကြယ္ျပဳထားၾကသလိုပါပဲ။ လက္ေတြ႕မွာ သိန္း ၁၂၀ ေပးရမယ့္ အိမ္ခန္းကို ၀ယ္ယူတဲ့အခါ ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကိုပဲ ပထမအရစ္ Down Payment အျဖစ္ လက္ငင္းေပးရမယ္ဆုိတာေတာင္ ေငြ ၁၂ သိန္းကို ၀င္ေငြနည္းျပည္သူေတြက ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ရွာပါဘူး။ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းဆိုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ထူေထာင္တဲ့ ဘဏ္က ပုဂၢလိကနဲ႔ ဖက္စပ္မလုပ္ပါဘူး။ ေဆာက္လုပ္ေရး (Construction)နဲ႔လည္း မေရာေႏွာပါဘူး။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာအတြက္ အစိုးရက သီးျခားေထာက္ပံ့ခ်င္လြန္းလို႔ ‘‘အစိုးရအိမ္ရာဘဏ္’’ (Govt;Housing Bank)လို႔ ပီပီျပင္ျပင္ထူေထာင္ၿပီး ေစ်းကြက္စီးပြားေရးစနစ္ရဲ႕ ေငြေၾကးေစ်းကြက္ထဲကိုပါ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာတာပါ။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာ ေဆာက္လုပ္သူနဲ႔ အိမ္ရာ၀ယ္သူႏွစ္ဦးလံုးကို ေငြေခ်းပါတယ္။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာကို တျခားကိစၥ ေခ်းေငြဘဏ္တိုးႏႈန္းထက္ တမင္ေလွ်ာ့ၿပီး ေခ်းပါတယ္။ အတုိးႏႈန္းအတူတူ မယူပါဘူး။ အရစ္ကိုလည္း ပိုမိုဆန္႔ထုတ္ေပးပါတယ္။ ပုဂၢလိကတစ္ဦးခ်င္း အိမ္ေဆာက္ေခ်းေငြကိုလည္း အဲဒီဘဏ္က ထုတ္ေခ်းပါတယ္။ အဲဒီလိုဘဏ္မ်ိဳး ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေႏွးနဲ႔အျမန္ ထူေထာင္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။
‘‘ေၾကာင္းတူသံကဲြ’’ ဘဏ္ထဲက ဘဏ္ဆိုရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဒီၾကားထဲ အိမ္ေဆာက္တဲ့လူကပဲ အိမ္၀ယ္မယ့္သူအတြက္ ကာလတိုေခ်းေငြကို တာ၀န္ယူေပးရဦးမယ္ဆိုေတာ့ မလြယ္ပါလား။ ထပ္ၿပီး မေဆာက္ခ်င္ေအာင္ အားေပးေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္တိုင္အာမခံေပးႏိုင္တဲ့ ပတ္သက္ရာ ပတ္သက္ေၾကာင္းေတြကိုပဲ ေရာင္းခ်ေပးတဲ့ မူတစ္ရပ္ေပၚေပါက္လာၿပီး Target group ခမ်ာ အေ၀းတစ္ေနရာက ေရာင္းကားေရာင္း၏မရလို႔ ငိုခ်င္းခ်ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
စတုတၳအေရးႀကီးဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းေရးကိစၥပါပဲ။ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာေတြ အစုအေ၀းနဲ႔ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့အခါ အိမ္ရာစခန္းသစ္မ်ား (New Housing Estate)အျဖစ္ ေဒသအသီးသီးမွာ ေပၚထြန္းလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရရွည္မွာ အိမ္ေထာင္စုဦးေရ ေထာင္ဂဏန္းအထိမွီခိုရာ အိမ္ရာစခန္းႀကီးမ်ားပါ ေပၚေပါက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာ အိမ္ခန္းရာဂဏန္းမွ်ရွိရင္ပဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈအရ သီးျခားအိမ္ရာစခန္းတစ္ခုအျဖစ္ ထူေထာင္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္ရာစခန္းရဲ႕ ဂုဏ္အဂၤါေတြကလည္း Master Plan မွာ ပါ၀င္ၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ လူေတြေနရာခ်ထားၿပီးလို႔ အိမ္ရာစခန္းတစ္ခု ျဖစ္လာရင္ အခန္းအတြင္းရွိ ေရ၊ မီး၊ လမ္း၊ မိလႅာစနစ္၊ အမိႈက္သိမ္းစနစ္ စတဲ့အေျခခံအေဆာက္အအံု ျပင္ဆင္ထိန္းသိမ္းေရး စတဲ့လုပ္ငန္းေတြကို အမ်ားစုေပါင္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ဖို႔အတြက္ လုိက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြ၊ လုပ္ငန္းနည္းစနစ္ေတြ ျပ႒ာန္းေပးရန္ လိုအပ္ပါတယ္။
အမ်ားပိုင္ မေရႊ႕မေျပာင္းႏိုင္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားကို အမ်ား၀ိုင္း၀န္းထိန္းသိမ္းရာမွာ ျမန္မာျပည္သားေတြ အလြန္အားနည္းေနေသးတာကို ေနရာအႏွံ႔မွာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ပုဂၢလိက ကန္ထ႐ိုက္တုိက္ကအစ အစိုးရတည္ေဆာက္ေရာင္းခ်တဲ့ တန္ဖိုးနည္း၊ တန္ဖိုးမ်ား အိမ္ရာေတြအဆံုး တိုက္ခန္းကို ေဆးျပန္သုတ္ရင္ တစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္းမတူေအာင္ သီးျခားအေရာင္ခဲြၿပီး သုတ္ၾကပါတယ္။ ဘာေဆးမွ်မသုတ္ဘဲ ေရညိႇအထပ္ထပ္တက္ၿပီး ေညာင္ပင္ေတြေပါက္ရင္လည္း ပစ္ထားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေျမညီထပ္က ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ကို ခ်ဲ႕ခ်င္ခ်ဲ႕ၾကပါတယ္။ ေျမပိုေတြမွာ ဆိုင္ေဆာက္တဲ့လူက အတင္း၀င္ၿပီး ေဆာက္ပါတယ္။ ေရေျမာင္းေတြ က်ိဳးေပါက္ပိတ္ဆို႔ေနရင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားကို အေပၚထပ္က လူေတြအားလံုးက အမိႈက္ပစ္ခ်ရာေနရာအျဖစ္ ညီၫြတ္စြာ လက္ခံထားၾကပါတယ္။
ဒါေတြမျဖစ္ေအာင္ ကာကြယ္ဖို႔ စင္ကာပူႏိုင္ငံမွာ အိမ္ရာစခန္းမ်ားကို Town Council Act ဆိုတဲ့ ဥပေဒတစ္ရပ္ျပ႒ာန္းၿပီး လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေစပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်မွတ္႐ံုနဲ႔ လူေတြက မလိုက္နာၾကပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာေတြ စခန္းေတြ ေရရွည္တည္တံ့ေရးအတြက္ ထိမ္းသိန္းေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒတစ္ရပ္ျပ႒ာန္းေပးဖို႔ စဥ္းစားေဆာင္ရြက္သင့္ပါၿပီ။ ယခင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ တန္ဖိုးနည္းအိမ္ရာစခန္းမ်ားဟာလည္း တန္ဖိုးပ်က္အိမ္ရာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ စည္းကမ္းခ်က္နဲ႔ပဲ ပစ္ထားရင္ေတာ့ အခ်ိန္တိုကာလအတြင္း Low cost slums ေခၚတဲ့ တန္ဖိုးနည္း အဆင့္နိမ့္ရပ္ကြက္အသစ္ေတြသာ ႏိုင္ငံအႏွံ႔တုိးပြားလာမွာ အလြန္ပင္ ေသခ်ာလွပါတယ္။
Credit: 7day
